Η εποχή των τεράτων

09:25 19/6/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Υπάρχει μια παραφιλολογία,αν όντως ο Γκράμσι έγραψε πως “ζούμε στην εποχή των τεράτων” ή αν ήταν μία κάπως λάθος μετάφραση του Ζίζεκ. Δεν έχει σημασία, βέβαια, γιατί αν η εποχή των τεράτων ήταν η Βαϊμάρη, εμείς είμαστε ήδη στην εποχή των… υπνωτισμένων.

Πλέον μιλάμε ανοιχτά για καθεστώτα. Όχι για κυβερνήσεις, για καθεστώτα υπό τη σκέπη της ΕΕ. Το καθεστώς δεν ακούει τον λαό. Το καθεστώς δεν είναι κυβέρνηση, αυτή είναι η διαφορά. Δεν ακούνε τους λαούς τους, ούτε τους πολιτικούς, να εκλεγμένους αντιπάλους τους.

Το είδαμε στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια τώρα.

Σκάνδαλα, δικαιώματα μειωμένα, τρομοκρατία κυβερνητική και λαός μουδιασμένος. Αυτή είναι η νίκη, η μάλλον η συνέχεια, της εποχής της “Βαϊμάρης”. Η στιγμή που ως κοινωνίες μισούμε τους ακόμη πιο εξαθλιωμένους, ώστε να πιαστούμε από τα μαλλιά μας.

Η Ευρώπη δεν έπαψε ποτέ να είναι αποικιοκρατική. Η βόρεια Ευρώπη και η κεντρική, δηλαδή. Ο Νότος χωρίζεται σε ιστορικά νεόπτωχους (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) και πρώην αποικιών. Αυτοί οι τελευταίοι είμαστε εμείς, τα Βαλκάνια. Ούτε 200 χρόνια κράτη.

Κι οι δύο τούτες ταχύτητες δεν έπαψαν ποτέ να συγκρούονται. Ποτέ. Από την στιγμή που οι φτωχοί παρακαλέσαμε να μπούμε στο ευρώ, υπογράψαμε ο,τι μας έδωσαν άκριτα, χωρίς αξιοπρέπεια, μέχρι τα μνημόνια, μέχρι τώρα την ανθρωπιστική, αλλά βιοπολιτική κρίση παρέα.

Ο φτωχός Νότος έγινε πείραμα για τα μνημόνια και τις αυταρχικές κυβερνήσεις, που τώρα τις λέμε “Όρμπαν” και “alt right”. Ξεχνάμε, όμως τον, Σαμαρά.

Το πρώτο βιοπολιτικό πείραμα, μίσους για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, μίσους μεταξύ μας, ήμασταν εμείς. Τα προτεκτοράτα της Ευρώπης. Πέτυχε. Είχαμε ήδη υπογράψει τις συνθήκες “καλοπιάσματος” του Δουβλίνου και της Σένγκεν και γίναμε πειραματόζωο για αυτό που θα ερχόταν το 2015.

Εμείς ήμασταν αποθήκη προσφύγων κι η Ευρώπη έστηνε τείχη, έκλεινε τα σύνορα. Κατάφερνε να μας αντιμετωπίζει πάντοτε σαν λίγο εξωτικούς, μα πάντοτε Αθλίους.

Γιατί αυτός είναι ο “πόλεμος” σήμερα. Δεν θέλουν να μας κάνουν ευγενικά πειράματα, ούτε να χτίσουν φούρνους κι εξορίες. Θέλουν να γίνουμε οι Άθλιοι του Ουγκώ. 

Στρατιές πάμφτωχων “μοιραίων”, με ευγονική εξόντωση των πιο ηλικιωμένων και λιγότερο υγειών. Μέσα στα νοσοκομεία, όμως. Επειδή κοστίζουν.

Συλλογικά μόνων ανθρώπων, που όλοι μαζί μισούν τους ακόμη πιο εξαθλιωμένους. Αυτούς που θα πνιγούν στην Πύλο τώρα και που σε λίγο θα πεθάνουν έξω από τα νοσοκομεία, επειδή δεν θα μπορούν να πληρώσουν να μπούνε μένα και μετά, μετά δεν θα υπάρχει τίποτε πια, εκτός από τον πάτο του βαρελιού μιας Ευρώπης που μισεί τους λαούς, αλλά κρατάει τους “τύπους”: πρόστιμα για καταπατήσεις δικαιωμάτων, την στιγμή που ολόκληρα αυτά τα καθεστώτα βασίζονται στην έλλειψη της αίσθησης του δικαίου.

Αυτό το καζάνι σιγοβραζει. Έλεγε ο Μαρξ, όταν φτάσεις στον πάτο, η μόνη διέξοδος είναι προς τα πάνω. Κι εμείς είμαστε στον πάτο.

Κι ούτε μπορώ να μισήσω τον πλήθος των απάνθρωπων, γιατί δεν είμαστε εμείς σαν κι εκείνους. Εμείς παλεύουμε για την έφοδο προς τον ουρανό.