Η ματωμένη φανέλα

10:23 17/11/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Στην μελέτη του περιβάλλοντος, όχι σε εκείνη του σχολείου των παλιών χρόνων που ήμουν κι εγώ μαθητής, αλλά σε εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αξίζει τον καιρό αυτό να παρατηρήσει κανείς κανά-δυο πράγματα. Πρέπει πρώτα όμως, να βγάλει (έστω για λίγο) το τυφλοπάνι της οργής και του σχεδόν «μετα-τασκενδικού» φανατισμού που ομολογουμένως κυριαρχεί και τελικά διχάζει τους πάντες.

Για αυτούς που έφυγαν ήδη από την Κουμουνδούρου, συνάδελφος τον οποίο σέβομαι απεριόριστα και εκτιμώ πολύ την άποψή του, μου έλεγε πρόσφατα πως «η πολιτική δεν είναι μαθηματικά. Είναι άλγεβρα». Πάντα τα πράγματα είναι τελικώς

πιο σύνθετα από όσο φαίνονται – και ειδικά στην πολιτική, σχεδόν ποτέ δεν είναι «τρεις το λάδι, τρείς το ξύδι».

«Θα φύγουν και θα έρθουν σε εμάς», λένε κάποιοι στα ορθόδοξα τα μέρη, τα αριστερά, βλέποντας όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. «Θα ‘ρθουν και σε εμάς», λένε και άλλοι, κατά πιο «κέντρο» μεριά. «Πόσοι;». «Τόσοι!». «Φέρτους!». «Πάρτους!». Δεν πάει όμως έτσι. Και παρά τις δημοσκοπήσεις (Opinion Poll), που μετά από μήνες κακού χαμού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να προσπερνάει μεν λίγο, αλλά έως εκεί, τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ποια θα είναι λοιπόν η εξέλιξη των πραγμάτων την επόμενη μέρα; Το κλειδί πάντως, δεν το ‘χει ο Ανδρουλάκης. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.

Οι ήδη φευγάτοι από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, «που δεν αντέχουν» τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί όπως ισχυρίζονται μετά την εκλογή Κασσελάκη, προσπαθούν να επανατοποθετηθούν στον πολιτικό χάρτη προσδοκώντας να φτιάξουν νέο κόμμα. Άποψη σεβαστή. Δικαίωμα. Μένει να το δούμε λοιπόν. Ένα κόμμα το οποίο όμως πέραν των άλλων, εκτός από πληγωτικά, ενδεχομένως να λειτουργήσει (παραδόξως) και στεγανοποιητικά για τον λαβωμένο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που στα πλευρά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υψώνεται ανάχωμα. Αυτή τη φορά, άλλου τύπου, το οποίο όμως αποτελεί πλέον πρόβλημα για άλλους, καθώς φαίνεται πως θα επανακαθορίσει τα «σύνορα» του πολιτικού χάρτη.

«Οι διασπάσεις στην Αριστερά πάντα έτσι γίνονταν. Με πόνο, με θυμό, με φωνές, χαμός… δεν μίλαγαν μετά ο ένας στον άλλον», μου ‘λεγε άλλος συνάδελφος, παλιά καραβάνα, που τα ‘χει ζήσει και τα ‘χει φάει αυτά με το κουτάλι στο πολιτικό ρεπορτάζ. Από όσα συμβαίνουν τώρα λοιπόν, πέραν του προφανούς, του προβλήματος που έτσι κι αλλιώς προκαλεί στο «σώμα» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η διάσπαση, η δημιουργία ενός νέου κόμματος προκαλεί πρόβλημα πρωτίστως στο ΚΚΕ, που κατά τον Κουτσούμπα θέλει να πετύχει διψήφιο στις ευρωεκλογές (ανοίγοντας την αγκαλιά του και στους δυσαρεστημένους συριζαίους). Προκαλεί πρόβλημα όμως και σε άλλους σχηματισμούς της Αριστεράς, που ποντάροντας στις διαλυτικές εξελίξεις ήλπιζαν σε εκλογικά κέρδη.

Θα δούμε. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί τελικά.

Η υπομονή όμως, τελειώνει. Κυρίως αυτή του κόσμου. Των απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που παρά τα όσα γίνονται, στηρίζουν, ψηφίζουν σε συνθήκες ήττας κι επιμένουν να μιλάνε για κάτι για το οποίο λίγοι μιλούν εντός: για τον κομματικό τους πατριωτισμό, που παραμένει ζωντανός παρά το πρόσφατο εκλογικό χαστούκι του 17%. Εντούτοις, όταν τα περιθώρια εξαντλούνται, μαζί τους εξαντλείται και η υπομονή.

Τι απομένει; Λίγος χρόνος, για κρίσιμες αποφάσεις.

Τόσο για την νέα ηγεσία που πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και να επιμείνει σε κινήσεις συγκολλητικές-ενωτικές, με πειθώ, όσο όμως και για τους «μενω-φεύγω» που συνεχίζουν να εκφράζουν τους προβληματισμούς τους – εύλογους ή μη. Την ώρα λοιπόν που ολόκληρο το μιντιακό-πολιτικό σκηνικό ακριβώς απέναντι (και παραδίπλα), τρίβει τα χέρια του λοιδωρόντας, φαίνεται πως ελλεψει «υπομονής» και «περιθωρίων» υπάρχει κάτι. Ακόμη λίγος, ελάχιστος χρόνος για να σκεφτούν. Και να δράσουν. Όλοι. Τι να σκεφτούν; Την… ΑΕΚ!

«Την ΑΕΚ;». Ναι! Την ΑΕΚ.

ΑΕΚ, δεν είμαι. Θυμάμαι όμως πως το 2013 όταν η ομάδα έπεφτε Γ’ Εθνική χρεοκοπημένη, όταν το σύμπαν κατέρρεε για τους φίλους κι οπαδούς της, όταν οι παιχταράδες της έσπαγαν συμβόλαια αναζητώντας άλλες πολιτείες ποδοσφαιρικές (δικαίωμά τους), δύο είπαν «θα παίξω για τη γαμημένη τη φανέλα!». Για την Ιστορία, Νίκος Γεωργέας και Μπρούνο Τσιρίλο έμειναν τότε στην ομάδα, έπαιξαν μπαλίτσα. Το κυριότερο; Κατάφεραν μαζί με τους υπόλοιπους νέους συμπαίχτες τους να δώσουν την ταυτότητα που έλειπε στο τιμ και με κόπο, με πάρα πολύ κόπο και με ομαδική δουλειά, να ανεβάσουν ξανά τον δικέφαλο από τα αλώνια, στα σαλόνια της Α’ Εθνικής. Και την ίδρωσαν. Την μάτωσαν την φανέλα. Για τον απλό κόσμο που γούσταρε, που πίστευε την ΑΕΚ, που δεν της γύρισε την πλάτη στα δύσκολα. Γιατί στα δύσκολα κρίνονται. Όλοι! Όταν το καράβι, ποδοσφαιρικό ή μη βάζει νερά, στην φουρτούνα.

Και μιας και πιάσαμε τα ποδοσφαιρικά, ας κλείσουμε με αυτά, γιατί θυμήθηκα και τα πονεμένα τα δικά μου, του Ολυμπιακού. 6 Φεβρουαρίου 2003. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η πίεση αυτή για το 7ο πρωτάθλημα. Δεν θα την έλεγα καν πίεση, πιο πολύ ψύχωση είναι και δεν εξελίσσεται καλά για μένα», έλεγε ο τότε προπονητής του ποδοσφαιρικού «γαύρου», Σρέτσκο Κάτανετς. Λέγοντας κι άλλα. Χειρότερα. «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος κατάλληλος για να είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού», αναφερόμενος όμως σε μια ομάδα που τότε είχε στις τάξεις της -μεταξύ άλλων- Τζόρτζεβιτς, Καρεμπέ και Τζιοβάνι. Παιχταράδες που ήξεραν καντάρια μπάλα και το κυριότερο; Μάτωναν την ερυθρόλευκη φανέλα.

Το τι έχεις πετύχει έως τώρα όπως στην ζωή έτσι και στην πολιτική, προφανώς αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο. Ειδικά όταν στο παρελθόν έπαιξες «μεγάλη μπάλα», μέσα σε δύσκολες, κάτω από αντίξοες συνθήκες και διαρκώς σε αγώνες που κλήθηκες να δώσεις μονίμως… εκτός έδρας. Το τι αντέχεις να κάνεις στο εξής, είναι άλλο θέμα. Το για τι είσαι ικανός να παλέψεις – τώρα, μέσα στη μάχη, στα δύσκολα πάλι – είναι όμως αυτό που τελικά θα σε ορίζει για πάντα. Και κάπως έτσι γράφεις κι εσύ την Ιστορία. Των ομάδων. Εκείνων που παίζουν πάντα, μόνο για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα.