Ιαχές πάνω στα πτώματα

19:37 16/1/2024 - Πηγή: KoutiPandoras

Tην περασμένη Παρασκευή, ανήμερα του αγώνα μπάσκετ με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι, ο επίσημος λογαριασμός της Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Twitter αναδημοσίευσε τη φωτογραφία ενός Ισραηλινού στρατιώτη, ο οποίος πόζαρε περιχαρής πάνω στα συντρίμμια κάποιου παλαιστιανιακού οικισμού. Ο Καν Γιουνές, εάν μεταφράζω σωστά το όνομά του, «από την 55η μοίρα αλεξιπτωτιστών φρουρών»,  ανέμιζε ένα κασκόλ της Μακάμπι και ευχόταν στην ομάδα: «Καλή επιτυχία στο αποψινό ματς».

Επαναλαμβάνω ότι ο λεγάμενος στα χαλάσματα, δηλαδή πάνω σε πτώματα, όχι απαραίτητα

μαχίμων. Ο αέρας γύρω του θα μύριζε μπαρούτι και αίμα, αλλά ο λεβέντης αυτός είχε το νου του «στη Μακάμπι μας». Η δε «Μακάμπι μας», αυτεξόριστη στο Βελιγράδι επειδή ουδείς νοήμων δέχεται να ταξιδέψει στο Τελ Αβίβ μέρες πολέμου και να ρισκάρει το κεφάλι του, έσπευσε να αναπαράγει την ξεδιάντροπη ψυχροπολεμική ανάρτηση. Στο κάτω κάτω, το μέτωπο έχει τη δική του λογική και τους δικούς του κανόνες. Τα τυπάκια που έκαναν το retweet στρογγυλοκαθισμένα σε κάποιο γραφείο με θέρμανση και γουάι-φάι τι ακριβώς σκέφτονταν;

Η ανάρτηση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα social media. Σχεδόν όλοι οι χρήστες που ένιωσαν τα αντανακλαστικά τους να ερεθίζονται έγραψαν ότι η Euroleague οφείλει να αποκλείσει τη Μακάμπι από τη διοργάνωση, όπως έκανε εξαρχής με τις ομάδες της Ρωσίας. Οι δύο πόλεμοι δεν είναι συγκρίσιμοι, αλλά πόσο νερό να αντέξει το αφήγημα του Ισραήλ περί «αυτοάμυνας», όταν μιλάμε για δεκαετίες γενοκτονικής πολιτικής και εξοστρακισμού;

«Μπλόκο στους πολεμοχαρείς», έγραψα από τη δική μου γραφειάρα κάτω από την ανάρτηση της Μακάμπι. Στον επόμενο τόνο, η αυτοαποκαλούμενη «Ομάδα του Λαού» με απέκλεισε, όπως απέκλεισε και όλους τους υπόλοιπους καθολικώς διαμαρτυρόμενους. Παράλληλα έκλεισε τα σχόλια, ώστε να μη μπορούν άλλοι χρήστες να γράψουν το μακρύ τους ή το κοντό τους.

Η προπαγάνδα, βέβαια, προπαγάνδα. «Συμπαραστέκομαι στο Ισραήλ», είναι η προμετωπίδα στον λογαριασμό της Μακάμπι, όπως πρόφτασα να τον απαθανατίσω πριν φάω το μπλοκ. Και ακριβώς παραδίπλα: «Φέρτε τους πίσω στο σπίτι, τώρα». Ποιους, άραγε; Τους …ομήρους της Χαμάς; Τους στρατιώτες που επιχειρούν τις εκκαθαρίσεις στη Δυτική Όχθη; Τους δυτικούς μεσολαβητές που μιλούν για «εκεχειρία» και κάτα βάθος εννοούν συνθηκολόγηση των θυμάτων;

«Σε είχα για έξυπνο άνθρωπο, αλλά προφανώς δεν ισχύει», μου έγραψε στο Instagram ένας οργισμένος Ελληνοεβραίος, μόλις με είδε να αποκαλώ τιμητικό το μπλοκ της Μακάμπι και διανθίζω τα δικά μου ποστ με το χάσταγκ #FreePalestine. Kαι συνέχισε: «Λυπάμαι που υποστηρίζεις δολοφόνους και βιαστές μικρών παιδιών. Η Χαμάς θα ηττηθεί και θα έρθει ειρήνη στην περιοχή, παρά το μίσος και τον αντισημιτισμό. Το καλό πάντα κερδίζει στο τέλος φίλε μου».

Προτίμησα να μην απαντήσω. Στον πόλεμο, άλλωστε, δεν υπάρχει απόλυτα σωστό και απόλυτα λανθασμένο, ούτε εκατό τοις εκατό δίκαιο ή άδικο. Ακόμα και όσοι ζουν στην περιοχή ή την έχουν φάει με το κουτάλι, όπως ο φίλος μου ο Πάνος Χαρίτος, δυσκολεύονται να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και να ξεδιαλύνουν το κουβάρι. Από όσο γνωρίζω, πάντως, δολοφόνοι μικρών παιδιών είναι αυτοί που δολοφονούν μικρά παιδιά.

Οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις στέκονται στο πλευρό του Ισραήλ για λόγους προφανείς και λιγότερο προφανείς, αλλά η προπαγανδιστική κουβέρτα δεν σκεπάζει τα ποδάρια και τους ώμους. Οι διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων είναι πολυπληθείς και απλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ιδίως εκεί όπου ζουν λαοί μαθημένοι στον κατατρεγμό.

Τα στεγανά των ποδοσφαιρικών γηπέδων τρυπήθηκαν από πολύ νωρίς, αλλά οι απειλές για βαρύτατα πρόστιμα και άλλες κυρώσεις έριξαν νερό στη φωτιά. Εκδηλώσεις συμπαράστασης στους Παλαιστινίους αλλά και καθαρού (συχνά αδικαιολόγητου) αντισημιτισμού είχαμε και στο μπάσκετ, ωστόσο τα λάβαρα ανέμισαν μόνο για μερικά δευτερόλεπτα: στο ΟΑΚΑ, στα Λιόσια, στο Φάληρο, στη Θεσσαλονίκη. Οι ομάδες μας πληρώνουν ευχαρίστως τη λυπητερή για τα καμώματα των χουλιγκάνων τους, αλλά ανακαλύπτουν κρυμμένες ευαισθησίες όταν το μήνυμα είναι πολιτικό και κάνει τζιζ.

Την Πέμπτη, στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός υποδέχεται τη Μακάμπι με τα γνώριμα, «δρακόντεια» που λένε και τα κανάλια, μέτρα ασφαλείας, σε ματς κρίσιμο, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πολιτικό συλλαλητήριο. Ή μήπως φυσούσαν από διαφορετικοί κατεύθυνση οι άνεμοι της γεωπολιτικής, όταν  σύσσωμο το οπαδικό κίνημα άνοιγε τις φτερούγες του για να αγκαλιάσει τους Σέρβους που βομβαρδίζονταν από τους πυραύλους της Δύσης;

Οι «όρθοντοξ μπράδερς» από τα Μπαλκάνια, βέβαια, δεν είχαν σκούρο δέρμα ούτε προσκυνούσαν κάποιον Αλλάχ με γονυκλισίες πάνω σε κιλίμια. Όταν σταυροκοπιέσαι με τα τρία δάχτυλα, είναι κομματάκι ευκολότερο να βρεις συμπαράσταση στην αδάμαστη Ελλάδα του 21ου αιώνα. Αλλά τι ξέρω κι εγώ; Είπαμε, δεν είμαι και τόσο έξυπνος για να καταλαβαίνω με ποια λογική θεωρούμε καταπιεζόμενο τον καταπιεστή.