Κυπριακά σφάλματα

10:19 16/2/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Το πολιτικό υποκείμενο διαμορφώθηκε για να υπηρετεί μια ομάδα (και αργότερα μια κοινωνία), στη βάση οργάνωσης και επιβίωσης, μετουσιώνοντας την απογυμνωμένη και γεμάτη ανασφάλεια ζωή σε πολιτικό βίο. Μέσα από τις μεγάλες κοσμοθεωρητικές αντιθέσεις και τις πολιτισμικές ζυμώσεις, οι πολιτικές κοινωνίες διαχρονικά προσπαθούσαν να επιτύχουν την ισορροπία και την κοινωνική ειρήνη μέσα στις δομές, που ο ίδιος ο πολιτισμός θεμελιώνει. Το πρόβλημα, σε κάθε εποχή, δημιουργούνταν από τα στοιχεία εκείνα που ένιωθαν πως έχουν χάσει τα προνόμια της τάξης στην οποία ανήκουν. Από την αρχαιότητα

μέχρι τη σύγχρονη εποχή, οι κοινωνίες είχαν να παλέψουν με τα παρακμιακά στοιχεία που κατέτρωγαν και εκφύλιζαν το κοινωνικό και πολιτικό σώμα, καθυστερούσαν την εξέλιξη και διασάλευαν την ειρήνη, την ισορροπία και την αρμονία. Βασικό εργαλείο των παρακμιακών στοιχείων δεν ήταν άλλο από τη διαφθορά. Την ηθική δηλαδή κατάπτωση που εξουθενώνει και παραλύει τους γνώμονες των ανθρώπινων πράξεων, θολώνοντας το αξιακό περιεχόμενο της πολιτικής κοινωνίας.

Η Κύπρος, κυρίως κατά τη δεύτερη διακυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη, διαμόρφωσε όλες εκείνες τις συνθήκες, ώστε παρακμιακά στοιχεία να αποκτήσουν έδαφος στη δημόσια σφαίρα και να αποτελούν παράγοντες καθορισμού πολιτικής. Το ίδιο συνέβη σχεδόν δύο δεκαετίες πριν και στην Ελλάδα με τη διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη. Με την καθετοποίηση της διαφθοράς, η ανοχή της κοινωνίας στην πολιτική διαπλοκή ευθυγραμμίστηκε με την παρουσία των απολιτικών φαινομένων, που προέκυψαν και αυτονομήθηκαν από τα παραδοσιακά κόμματα. Οι διασπαστικές τάσεις δεν μπορούν να εκληφθούν ως μια νέα αρχή στις κλασικές δομές των ιδεολογιών και των σκοπών που οφείλει κάθε πολιτική τάση να εξασφαλίζει. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός παρασύρθηκε (ή δια της ανοχής σύρθηκε) από τα στοιχεία αυτά, θεωρώντας τα ελεγχόμενα. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, δηλαδή, δεν αποτελεί μόνο αρνητικό φαινόμενο στον φιλελεύθερο χώρο αλλά αποτελεί κυρίως πολιτικό σφάλμα στο βαθμό που τα απολιτικά φαινόμενα επηρεάζουν την πολιτική ισορροπία μιας κοινωνίας.

Μπορεί, επομένως, ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, λόγω ευγένειας και πολιτικής αβρότητας και ένα άλλο λόγω καιροσκοπισμού και συμφέροντος, να συνεχάρη τον νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για την νίκη του, αυτό δεν σημαίνει πως η νίκη αυτή έχει πολιτικό περιεχόμενο. Τέτοια πολιτικά σφάλματα βέβαια δεν είναι κυπριακά φαινόμενα αλλά επηρέασαν αρνητικά και άλλες συντηρητικές παρατάξεις στην Ευρώπη, όπως το Συντηρητικό Κόμμα στη Μεγάλη Βρετανία, τη Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα και αλλού, όπου ο φιλελεύθερος χώρος επέτρεψε σε αντιδραστικά στοιχεία να καθορίζουν την ποιότητα και την ουσία ύπαρξης του χώρου του. Με άλλα λόγια, η κεντροδεξιά και η δεξιά, σκάβοντας τον λάκκο της αριστεράς, έπεσε μέσα σε αυτόν από τον απολιτικό χώρο του ακραίου και διεφθαρμένου κέντρου που η ίδια δημιούργησε και θεωρούσε πως ήλεγχε. Ο κύριος λόγος αυτού είναι, πως είτε αδιαφόρησε είτε δεν προέβλεψε πως ένας ανεξέλεγκτος χώρος (χωρίς ηθική, χωρίς ιδεολογία και χωρίς γειωμένη κοινωνική βάση), μπορεί εύκολα να ριζοσπαστικοποιηθεί. Δεν είναι τυχαίο πως γύρω από τον Νίκο Χριστοδουλίδη συντάχθηκαν σχεδόν όλα τα αντιδραστικά στοιχεία της κυπριακής απολιτικής σκηνής, που η πηγή της δύναμής τους είναι η κρίση, η πολιτική αστάθεια και ο αριβισμός. Μαζί του εσχάτως προσκόλλησε και ο νυν πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, ο οποίος πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τρεις μέρες μετά την «αποστασία» απαρνήθηκε και αυτός τους ψηφοφόρους του ώστε να ολοκληρωθεί ο θίασος με τις μαριονέτες του Νίκου Αναστασιάδη.

Εν κατακλείδι, για να μετουσιωθεί η απλή ζωή σε πολιτικό βίο και να ωριμάσει η Κυπριακή πολιτική σκηνή, είναι ευκαιρία για μια κάθαρση και εξυγίανση κάθε πολιτικού φορέα και η απομάκρυνση φανατικών, καιροσκοπικών και συμφεροντολογικών τάσεων, που διευρύνουν τη διαφθορά και εκφυλίζουν τη ζωή στο νησί. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχοντας καταντήσει ΝΔ της Κύπρου, είχε μία δουλειά να κάνει και δεν την έκανε. Την απαλλαγή του κόμματος και της κοινωνίας από τα Κυπριακά σφάλματα που καθόρισαν και θα καθορίσουν την κοινωνική και πολιτική ζωή του νησιού για τα επόμενα πέντε χρόνια. Είναι όμως ευκαιρία και για την αριστερά, έχοντας επιτύχει τη συσπείρωση των δυνάμεων που τόσα χρόνια είχε χάσει, να προσδώσει ένα καινούργιο νόημα στη νέα γενιά, η οποία δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική με τους παρωχημένους όρους του παρελθόντος.

Η κυπριακή πολιτική σκηνή δεν έχει την πολυτέλεια άλλων χωρών να πειραματίζεται και να μαθαίνει μέσα από τα σφάλματά της, διότι το κυπριακό ζήτημα πάντα θα καραδοκεί αυξάνοντας την επισφάλεια στο νησί. Όποιος δεν αντιληφθεί την πολιτική στη βάση ενός καθολικού χαρακτήρα και συνεχίσει να ταυτίζεται με τον συγκυριακό χαρακτήρα της μικροπολιτικής, τότε η τελική διχοτόμηση της Κύπρου θα είναι το μικρότερο πρόβλημα.