«Οι απόψεις ενός χρεοκοπημένου», ο ΓΑΠ και το αυστριακό περιοδικό

17:21 28/1/2013 - Πηγή: KoutiPandoras

Στην πολιτική η αποθέωση από την αποτυχία απέχει ένα ελάχιστο. Πανίσχυροι και λαοπρόβλητοι ηγέτες έχουν φύγει κατά καιρούς εν μια νυκτί κυνηγημένοι, σα να επρόκειτο για τους μεγαλύτερους προδότες που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ίσως ένα από το πιο τρανταχτά παραδείγματα πολιτικού που από τον παράδεισο του 2009 βρέθηκε στην κόλαση του Μνημονίου τρία

μόλις χρόνια μετά.

Το 2011 το αυστριακό εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό προφίλ είχε ανακηρύξει το Γιώργο Παπανδρέου ως «Άνθρωπο της χρόνιας». Ένα χρόνο αργότερα δημοσίευμα του ίδιου περιοδικού φέρει τον τίτλο «οι Απόψεις ενός χρεοκοπημένου».

Το δημοσίευμα αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει προσόντα που λίγοι διαθέτουν. Την περίοδο 2009-2011 ήταν ένας από αυτούς που «συνδιαμόρφωσαν» τη χρεοκοπία της χώρας, ενώ κατά την άποψη ορισμένων, ήταν ένας από εκείνους που την συμπροκάλεσαν.

Παράλληλα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα κατά τη διαδικασία διάσωσης της χώρας κατάφερε να εκνευρίσει σχεδόν όλους τους αρχηγούς κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο τέλος, κατά την αποχώρησή του, να συμπαρασύρει και το ΠΑΣΟΚ στην άβυσσο.

Το περιοδικό χαρακτηρίζει επίσης τον κ. Παπανδρέου ως «γόνο της ξοφλημένης πολιτικά δυναστείας» που επί δύο χρόνια βρισκόταν στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής, έστω και αν κατάφερε να κερδίσει μόνον λίγους φίλους. Κατάφερε όμως να συλλέξει εμπειρίες που κάποιος προτιμά να τις ακούει παρά να τις έχει ο ίδιος και ακριβώς για αυτό το λόγο, ο Παπανδρέου είναι περιζήτητος τώρα.

Σύμφωνα πάντα με το περιοδικό, ο κ. Παπανδρέου, το τελευταίο τρίμηνο του 2012 έδωσε μια σειρά διαλέξεων στο Χάρβαρντ, με τον καθόλου ειρωνικό τίτλο «Πώς να επανασχεδιάσουμε την Ευρώπη», ενώ και το Πανεπιστήμιο Κολούμπια θεωρεί πολύ μεγάλη τύχη που έχει εξασφαλίσει τον Παπανδρέου για ένα σεμινάριο το επόμενο θερινό εξάμηνο, όπως ανακοίνωσε ο κοσμήτορας της σχολής, Ρόμπερτ Λίμπερμαν, την περασμένη εβδομάδα.

Το δημοσίευμα καταλήγει με την επισήμανση πως ο Παπανδρέου, σε αντίθεση με την Ελλάδα, μπορεί να σταθεί, από οικονομική άποψη, μόνος στα πόδια του.