Σαμπάνιες και λευκά ρούχα

17:24 16/1/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Από το πρωί σήμερα φοράω λευκά, όπως φοράω λευκά αδιαλείπτως από το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Πάει πολύ, να συμμετέχουμε, εμείς οι δημοκράτες, στο άτυπο «εθνικό πένθος» για τον βρυκόλακα του Τατοΐου, που τόσα δεινά προκάλεσε στον τόπο μαζί με τους όμαιμους που προηγήθηκαν. Ας αφήσουμε να τον κλάψουν οι βασιλόφρονες, οι λογής λογής αυλικοί και οι οικείοι του. Kαι η κυβέρνηση, φυσικά.

Από τους γαλαζοαίματους της Δανίας μας έμεινε μόνο το γαλάζιο για να μας τους θυμίζει: το γαλάζιο της Νέας Δημοκρατίας, που πασχίζει να καμουφλάρει τη θλίψη

της όταν τη βλέπουν τα μάτια του κόσμου, αλλά ζορίζεται και της ξεχειλίζει το πένθος από τα αυτιά. Πώς τη λένε την παροιμία με την πουτάνα, που θέλει να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει; Έτσι ακριβώς, αλλά με λύπη αντί για χαρά και με πουτάνα αντί για πουτάνα.

Οι δύσμοιροι που κατέβηκαν σήμερα πουρνό πουρνό στο ρυπαρό κέντρο της Αθήνας για κάποια άλλη δουλειά έπεσαν πάνω σε ένα απόκοσμο, βγαλμένο από σκοτεινές εποχές θέαμα, που ωστόσο ξεβρακώνει τη σύγχρονη Ελλάδα και την αληθινή ψυχοσύνθεση του μέσου ψηφοφόρου πολίτη.

Στη χώρα όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ άνοιξαν διάπλατα τις κερκόπορτες για να μπουν τα τανκς της χούντας το 1967 και να διαλύσουν τη Δημοκρατία, χιλιάδες τεθλιμμένοι πολίτες, ψηφοφόροι του υιού Μητσοτάκη, θα πάνε στη Μητρόπολη (ακόμα και με ναυλωμένα λεωφορεία από μακρινούς νομούς) για να προσκυνήσουν τη σορό του ίδιου Γλίξμπουργκ. Υπό την προστασία ίσαμε χιλίων πραιτωριανών.

Εσείς οι αμέτοχοι του εγκλήματος μπορεί να φτύνετε στον κόρφο σας όποτε βλέπετε κορώνα, αλλά η σκληρή πραγματικότητα θυμίζει το εξής: μία ψήφο εσείς, μία ψήφο και ο προσκυνητής του ψευτοβασιλικού σκηνώματος. Και επειδή πολλοί από υμάς έχετε την κακή συνήθεια να πηγαίνετε για μπάνιο την Κυριακή που στήνονται οι κάλπες, η εξίσωση αλλάζει προς το πολύ χειρότερο: μία ψήφο ο νοσταλγός του Κοκού, καμία εσείς.

Η απύθμενη ξεφτίλα των ημερών, με τα στέμματα, τα λιλιά, τα σκήπτρα και τα ξόανα που παριστάνουν τους βασιλιάδες, μπήκε στα σπίτια μας επειδή η χώρα έχει παραδοθεί εδώ και δεκαετίες στην απολιτίκ αποχαύνωση, στο «όλοι ίδιοι είναι», στο «ο βασιλεύς ήτο ευθυτενής», στο «η χούντα έφτιαξε δρόμους», στο «δεν μας κόφτει εμάς τι συνέβη πριν από 50 και 60 χρόνια». Στην αμορφωσιά και στον πολιτικό αναλφαβητισμό. Στην ανιστορησιά.

Για τους λάτρεις της στατιστικής, ο αδίστακτος Κοκός είχε σχεδιάσει το δικό του πραξικόπημα το 1967, προκειμένου να μη πέσει η Ελλάς στα χέρια των κομμουνιστώνε. Αλλά μέχρι να ξυπνήσει, να φορέσει τα καλά του και να παρφουμαριστεί για την ορκωμοσία τον πρόλαβαν οι ξυπόλητοι συνταγματάρχες. Ο 27χρονος άναξ αναγκάστηκε εκών (και ουχί άκων)( να τους ορκίσει. Από μέσα του έβραζε, όχι επειδή η χώρα «του» έπεφτε στα νύχια δικτατόρων, αλλά επειδή ο ίδιος είχε πανέτοιμη τη δική του Χούντα, με στρατηγούς παρακαλώ στο πηδάλιο.

Ένας λαός πολιτικοποιημένος και εναργής θα είχε απελάσει τελεσίδικα όχι μόνο τα σκύβαλα της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας, αλλά και το μητσοτακέικο της Αποστασίας, του τυχοδιωκτισμού, της καθαρής προδοσίας. Έξι δεκαετίες αργότερα, έχουμε ακόμη Μητσοτάκηδες στον σβέρκο μας και Κοκούς στην καρδιά της πόλης μας , η οποία φυτοζωεί με δήμαρχο έναν ακόμη γόνο της φαμίλιας.

Αν μη τι άλλο, τον «βασιλιά» εφτά στους δέκα Έλληνες τον ξαποστείλαμε με την ψήφο μας το 1974, όταν ακόμη νιώθαμε τα καρφιά και τις μπότες της ακροδεξιάς στο πετσί μας. Βλέποντας τη μοναρχολαγνεία των ημερών (με αφετηρία την …πανελλήνια συγκίνηση για το θάνατο της Ελισάβετ προ εβδομάδων), ειλικρινά φοβάμαι το αποτέλεσμα τυχόν δημοψηφίσματος με το ίδιο ερώτημα, «ναι ή όχι», εν έτει 2023.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα της δεξιοτάτης Καθημερινής, ο Γλίξμπουργκ απεργαζόταν νέο πραξικόπημα μετά τη Μεταπολίτευση, με πρωταγωνιστή τον υπασπιστή Αρναούτη, για να γκρεμοτσακίσει (με την τρυφερή μέθοδο της δολοφονίας) τον πανίσχυρο Καραμανλή του 54% και των 220 εδρών και να ξαναστήσει τη θρονάρα του στην παντέρμη Ελλάδα.

Μάλιστα το σχέδιο «σερνόταν» μέχρι το 1978 και ο φοβερός Καραμανλής το κράτησε μυστικό «από σεβασμό στη μνήμη του πατρός του Κωνσταντίνου» και «για να μη δημιουργηθεί διεθνώς η εντύπωση ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι επισφαλής»!

Ε, λοιπόν, όχι. Τον θάνατο του ανθρώπου που άφησε το δακτυλικό του αποτύπωμα στην Αποστασία, στη Χούντα και στην αποσταθεροποίηση μίας δημοκρατικής χώρας, που δεν βρήκε να αρθρώσει μια κουβέντα συγγνώμης και αυτοκριτικής για τα μαρτύρια που τράβηξαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας επί των ημερών του, εμείς δεν πρόκειται να τον θρηνήσουμε.

Όλη μέρα φοράμε λευκά, στολίζουμε με πτύελα τους αργόσχολους με το γαλάζιο αίμα που πλάκωσαν στην Αθήνα για την κηδεία, περνάμε γενεές δεκατέσσερις (βασιλικές και μη) την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους μαυροφορούντες υπουργούς της που τόλμησαν να μας ξαναχώσουν στο μαυσωλείο των εστεμμένων κηφήνων, κρατάμε την τηλεόραση κλειστή για να μη μπουκάρουν στα σπίτια μας οι άεργοι και οι χαραμοφάηδες της απανταχού μοναρχίας, ξορκίζουμε ένα παρελθόν που η χώρα πλήρωσε με ζεστό αίμα. Και παλεύουμε να διώξουμε το σκοτάδι που πλανάται πάνω από τον τόπο.

Σας καλούμε να μελετήσετε προσεκτικά τα φωτογραφικά ενσταντανέ και τα τηλεοπτικά πλάνα από το Τατόι και να κλειδώσετε στο χρονοντούλαπο όλες ανεξαιρέτως τις φάτσες που ντροπιάζουν την Ελλάδα του 2023 με την παρουσία τους στο τελετουργικό των ζόμπι. Μαυρίσετε τους ανελέητα όταν ξαναδείτε το όνομά τους σε ψηφοδέλτιο. Ας μείνει ο «Κωνσταντίνος» αραχνιασμένο κάδρο στο σαλόνι της 90χρονης θείας που ζει ακόμη στο 1950 και είναι ερωτευμένη μαζί του, και τίποτε παραπάνω. Αν και δεν είχε μόνο ασπρομάλληδες σήμερα, στο λαϊκό προσκύνημα…

Μαθαίνω ότι η ΕΡΤ είχε δώσει εντολή στο προσωπικό που καλύπτει την κηδεία, να πάει στη δουλειά ντυμένο με σεβάσμια σκουρόχρωμα ρούχα, ώστε να περάσει και το αυστηρό φέις-κοντρόλ της οικογένειας. Εμείς, εδώ στο Κουτί της Πανδώρας, τον θάνατο του συγκεκριμένου θεσμού, και των ομοίων του, τον γιορτάζουμε 50 χρόνια τώρα με σαμπάνια και άσπρα πανιά, της ειρήνης και της δημοκρατίας.

Το δελτίο που διαβάζετε είναι αφιερωμένο στη μνήμη, όχι του Δανού Ντελαγκρέτσια, αλλά του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Σωτήρη Πέτρουλα, των θυμάτων της Χούντας και των μαρτύρων της Κύπρου. «Πρίγκηπα Παύλο», σου λέει ο άλλος, θα είχαμε στην Ελλάδα «υπό κανονικές συνθήκες». Πρίγκηπα Παύλο εγώ ξέρω μόνο τον συγχωρεμένο τον Σιδηρόπουλο.