“Αλλοτριωμένοι” άνθρωποι

11:22 26/3/2013 - Πηγή: Ysterografa

Ξεκινώντας τη μέρα μας παίρνοντας πρωινό στο …αυτοκίνητο, καθ’ οδόν για τη δουλειά, τρέχοντας να προλάβουμε το πορτοκαλί φανάρι, να εξασφαλίσουμε μια θέση στάθμευσης, να προφτάσουμε τον συρμό του μετρό που αναχωρεί αμέσως, αν και είναι ασφυκτικά γεμάτος, να γυρίσουμε έγκαιρα να πάρουμε τα παιδιά από το σχολείο, να φάμε γρήγορα για να κάνουμε και τα διαβάσματα, να τρέξουμε για το φροντιστήριο, να πάμε και στη απογευματινή δραστηριότητα, έρχεται το βράδυ και γυρίζουμε σπίτι μετά από ακόμη μία ημέρα ρουτίνας. Τις ώρες χαλάρωσης, όποτε μπορούμε να τις ξεκλέψουμε, καθόμαστε στον καναπέ πίσω από το «χαζοκούτι» ή μπροστά από έναν υπολογιστή. Χαμένοι στον κόσμο μας, νιώθουμε ικανοποιημένοι αν όλα κύλησαν βάσει προγράμματος χωρίς κανένα αναπάντεχο γεγονός να μας απορρυθμίσει.

Αναλωμένοι στην καθημερινότητά μας, αντιμετωπίζουμε στωικά τις ραγδαίες αλλαγές που μας επιβάλλονται και αισθανόμαστε ανακουφισμένοι αν οι μεταβολές δεν μας αγγίζουν ή μας περνούν …επιδερμικά. Βουτηγμένοι στον οχαδερφισμό μας, κάνουμε «ηλεκτρονικές» επαναστάσεις και αναδημοσιεύουμε αναρτήσεις και σχόλια που κρίνουμε σωστά και δίκαια, προσπαθώντας να αφυπνίσουμε συνειδήσεις και να παροτρύνουμε «φίλους», γνωστούς κι αγνώστους σε πρωτοβουλίες. Η μάχη του σαλονιού. Μόνο που έτσι δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Απλά παρακολουθούμε τις εξελίξεις και ουσιαστικά συντασόμαστε με ότι γίνεται για εμάς χωρίς εμάς.

Οι κοινωνικές μας επαφές περιορίζονται την ώρα εργασίας, με τους συναδέλφους μας, στην επαφή με άλλους γονείς, στο σχολείο των παιδιών, στις τηλεφωνικές επαφές για γιορτές γενέθλια κλπ ή σε μια βόλτα στο καφενείο για τους μεγαλύτερους. Οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας οριοθετούνται πλέον στις τυπικές και τις άκρως απαραίτητες. Πολιτιστικοί σύλλογοι, ενώσεις και σωματεία «κυνηγούν με το πιστόλι» τα μέλη τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και ειδικών περιπτώσεων. Έλλειψη συντονισμού και κοινής προσπάθειας. Διάχυτη η αίσθηση της απαξίωσης θεσμών, ηθών, αξιών και παραδόσεων.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η κοινωνία μας «κατεβαίνει» απροετοίμαστη σε έναν αγώνα που κρίνει το παρών και το μέλλον, ακυρώνοντας το παρελθόν. Ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες (τράπεζες) καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων με τη συνήγορη σιωπή και την αμαρτωλή συναίνεση των πολιτικών. Οι πολίτες έντρομοι από τα διαδοχικά σοκ, βυθισμένοι στη νωχελικότητα και τον λήθαργο, σκύβουν το κεφάλι και υπομένουν μέχρι να τους εγκαταλείψουν οι δυνάμεις τους. Όλοι περιμένουν τον «από μηχανής Θεό», να έρθει και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά!

Στημένες μάχες με προκαθορισμένο νικητή και χαμένο. Στοχοποιημένα έθνη, διεφθαρμένες συμμαχίες, στρατηγικά παιχνίδια και επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδύνατου. Κονιορτοποιημένες ψυχές. Όνειρα μετατρεπόμενα σε εφιάλτες. Απουσία σχεδίου, προγραμματισμού, μέριμνας. Η ουσία όμως είναι πως πρέπει να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα αν υπολογίζουμε σε τρίτους. Το λίγο δεν είναι αρκετό. Το πολύ δεν περισσεύει. Η αναζήτηση για το ακόμα καλύτερο μας βελτιώνει ψυχικά. Μας δυναμώνει. Μας θωρακίζει. Ποιότητα ζωής και ευτυχία, χωρίς απαραίτητα χρήματα και δόξα. Δημιουργικοί άνθρωποι, ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Κίνητρα και προοπτική μιας γεμάτης διαβίωσης. Μιας πληρέστερης κοινωνίας!