Απαντήσεις για τα λευκά σεντόνια. Και τις μαύρες ψυχές…

15:06 24/8/2013 - Πηγή: Ysterografa

Κάθε γιορτή και σχόλη ακούμε για «κύματα εξοδούχων» σε λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια. Δραπετεύουμε από μια καθημερινότητα που συχνά παραλύει τις αντοχές μας – γυρνάμε και συνεχίζουμε. Κατά καιρούς, ο ουρανός αντιγράφει τη γη: μαζικά «κύματα εξοδούχων», μακριά από αυτή τη ζωή που παραλύει κάτι περισσότερο από τις αντοχές. Αυτοί οι εξοδούχοι, δεν γυρίζουν πίσω, ποτέ. Όσο και αν εμείς συνεχίζουμε.

Συρία, Μέση Ανατολή, Χιροσίμα, Αφρική, Ευρώπη, Ασία και πιο πίσω Οθωμανοί, Βυζάντιο, Ρωμαίοι και ακόμα πιο πίσω Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Πέρσες – πιο πίσω, δε θυμάμαι. Διαδρομή από εποχές και τόπους,

όπου μαζικά κύματα άμαχων πληθυσμών εξαερώνονταν βάναυσα: άνθρωποι που οι τελευταίες τους στιγμές συμπυκνώνονταν μπροστά σε ένα μυτερό δόρυ, στο σύννεφο μιας βόμβας, στις ριπές όπλων. Στιγμές και δευτερόλεπτα που το χειρότερο δεν είναι το επερχόμενο τέλος – αλλά το βίωμα ότι βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους να χάνονται, πριν οι ίδιοι φύγουν. Ίσως γι αυτό τα πρόσωπα των άμαχων νεκρών που κατακλύζουν αυτές τις μέρες το Διαδίκτυο με εικόνες από τη Συρία να έχουν πάνω τους αποτυπωμένη αυτή την απορία. Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς αντέξαμε να παρατηρήσουμε τις εκφράσεις των προσώπων τους. Πόσο μας ξεκούφαναν τα τελευταία τους λόγια – «όχι τη μαμά μου, όχι τα παιδιά μου, όχι τον άντρα μου, όχι τη γυναίκα μου, όχι, εμένα ναι, όχι αυτούς».

Η τελευταία αφορμή μαζικής εξόδου ανήλικων και ενήλικων αγγελουδιών προς την άλλη όχθη – γιατί κάθε άμαχος, ως άγγελος φεύγει, αθώος χωρίς ευκαιρία επιστροφής – είναι τα αέρια νευροτοξικής ή νευροπαραλυτικής ή βιολογικής καταστροφής (πόσο ευρηματικά πολύγλωσσος μπορεί να είναι ο θάνατος..). Αυξάνονται συνεχώς οι εικόνες και βίντεο που τα εμφανίζουν να πλήττουν τον πληθυσμό της Συρίας. Τόσα λευκά σεντόνια που να τυλίγουν παιδιά και αθώους. Εικόνες που θα έπρεπε να λερώνουν το λευκό μας ποινικό μητρώο μόνο και μόνο επειδή τολμάμε να τις κλείνουμε, έχουν μεταλλαχθεί σε «άρτο και θέαμα» για τις συζητήσεις αναζήτησης που να εξηγούν αυτή την παράνοια. Προπαγάνδα των Αμερικανών. Τρομοκρατία του Ασσάντ. Κατευθυνόμενος πόλεμος Σιωνιστών. Πόλεμος όπλων του κεφαλαίου. Ευκαιρία για αντίσταση και αγώνα των λαών.

Έγινε ο υποτιτλισμός τέτοιων εικόνων, η μόνη μας ένδειξη ότι έχουμε απαντήσεις για τα λευκά σεντόνια και για τις μαύρες ψυχές. Ότι είμαστε πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, γιατί μπορούμε να καταδικάζουμε και να ερμηνεύουμε – τόση προσβολή των αξιών και πεποιθήσεων μας, πώς να την αντέξουμε αλλιώς, έτσι δεν είναι;

Είδατε εκείνο το βίντεο που δείχνει τη μάνα από τη Συρία να αποχαιρετά το νεκρό της παιδί; Με αυτόν τον τίτλο διακινήθηκε στα Μέσα. Δεν ξέρω πόσοι το παρατήρησαν, αλλά δεν αποχαιρετά μόνο το δικό της παιδί. Χαϊδεύει και το δίπλα. Σκεπάζει με το σεντόνι και αυτό που είναι λίγο παρακάτω. Και μετά σηκώνεται να φύγει. Σιωπηλή. Γιατί ίσως να σκέφτεται πως «αν δεν τα αποχαιρετήσω εγώ, τότε ποιος…»

Και ας μην είναι τα δικά της παιδιά.

Αυτό.