Γιατί (και ποιούς)… ενοχλεί ο Βενιζέλος;

08:26 31/12/2013 - Πηγή: Ysterografa

Δεν συνιστά φυσικά… καινούρια διαπίστωση το γεγονός ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος βάλλεται συχνά και πανταχόθεν, τις περισσότερες φορές άδικα, από ΜΜΕ και πολιτικούς αντιπάλους, από την ημέρα που διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά πολύ περισσότερο μετά την πρωταγωνιστική

συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία.

Ο αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης υπήρξε πάντοτε πληθωρική προσωπικότητα. Από τη στιγμή που μπήκε στην πολιτική και το ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν… άλλοι έφευγαν ή θα επιθυμούσαν να δουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στη φυλακή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατάφερε να εδραιωθεί, και να αφήσει το στίγμα του στις πολιτικές θέσεις και τα αξιώματα από όπου πέρασε.

Τα πιο “σύνθετα” ξεκίνησαν μετά το 2003, με φόντο τη διαδοχή του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανήκε σε εκείνους που θεωρούσαν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα έπρεπε να έχει αντίπαλο, και όχι να του δοθεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με… απευθείας ανάθεση, και οι εξελίξεις φαίνεται ότι τον δικαίωσαν.

Το 2007, μετά την οδυνηρή ήττα στις εκλογές από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν υποψήφιος για την ηγεσία, και έμοιαζε η αυτονόητη λύση για την πολιτική επιβίωση του Κινήματος. Μόνο που οι “βαρώνοι” του ΠΑΣΟΚ, οι ίδιοι που έδειχναν στον Γιώργο Παπανδρέου την πόρτα της εξόδου, κατέληξαν σε ιστορικό συμβιβασμό με την παπανδρεϊκή πτέρυγα, και έτσι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ηττήθηκε.

Μετά τη σαρωτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου… πάρκαρε τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο άχρωμο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τον χώρο στον οποίο κατά παράδοση βρίσκουν καταφύγιο σημαίνοντα πολιτικά στελέχη των κομμάτων. Και αυτό, ενώ μετά το 2007, ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέδειξε παραταξιακή συνείδηση, και δεν προχώρησε στη δημιουργία ενός δικού του, αυτόνομου πολιτικού φορέα, όπως τον έσπρωχναν πολλοί.

Μετά το Μνημόνιο, τα πάντα άλλαξαν. Ουσιαστικά, το imperium του Γιώργου Παπανδρέου άντεξε σχεδόν έναν χρόνο. Και σε δυο φάσεις, αρχικά στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, και στη συνέχεια στα τέλη του ίδιου έτους, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πέρασε στην πρώτη γραμμή, ως αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου και της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Ακολούθησε η διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, χωρίς αντίπαλο, και η βαριά ήττα στις διπλές εκλογές του 2012, τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος πλήρωσε τις αμαρτίες του “όλου ΠΑΣΟΚ”, χωρίς να φέρει ο ίδιος την ευθύνη.

Επιδεικνύοντας εθνική υπευθυνότητα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμμετείχε πρόθυμα και ουσιαστικά στην κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία και τη Δημοκρατική Αριστερά. Όταν μάλιστα ξεπέρασε τις αρχικές στρατηγικές αρρυθμίες περί μη συμμετοχής πολιτικών προσώπων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, ήταν εκείνος που πρόλαβε τα χειρότερα, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα το καλοκαίρι του 2013, και μέχρι και σήμερα στηρίζει πλήρως την εθνική προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το μυστικό της “δαιμονοποίησης” του Ευάγγελου Βενιζέλου από συστήματα και… ελεύθερους σκοπευτές. Όσοι τον χτυπούν, επιχειρούν να τον αποδυναμώσουν, γνωρίζοντας ότι έτσι θα αποδυναμώσουν την κυβέρνηση και τον Αντώνη Σαμαρά, επιταχύνοντας τις πολιτικές εξελίξεις, και φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο πρόωρων βουλευτικών εκλογών.

Όσοι μάλιστα είναι περισσότερο προσεκτικοί παρατηρητές των εξελίξεων, δεν δυσκολεύονται να διαπιστώσουν ότι τα βέλη κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν προέρχονται μόνο από πολιτικά εχθρικούς χώρους και από τα ΜΜΕ, αλλά και από το εσωτερικό του Μεγάλου Συνασπισμού. Τόσο δηλαδή από τη Νέα Δημοκρατία, όσο και από το ΠΑΣΟΚ…