Η “3η και φαρμακερή” του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

09:50 8/4/2013 - Πηγή: Ysterografa

Την 9η Απριλίου του 1990, η Ελλάδα ξύπνησε διαφορετικά. Είχε προηγηθεί το μακρύ βράδυ της 8ης Απριλίου, σαν σήμερα δηλαδή πριν από 23 χρόνια, όταν η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επιβεβαίωνε τον άγραφο νόμο περί της “3ης και φαρμακερής”. Με ποσοστό 46,89% και 150 έδρες, που έγιναν αμέσως 151, με την προσθήκη του Θεόδωρου Κατσίκη από τη Δημοκρατική Ανανέωση (του Κωστή Στεφανόπουλου),

η γαλάζια παράταξη ολοκλήρωνε ό, τι είχε μείνει ημιτελές με τις αναμετρήσεις του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γινόταν πρωθυπουργός, και ξεκινούσε την προσπάθεια ουσιαστικής απομάκρυνσης του συστήματος ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Μια προσπάθεια που δεν ευδοκίμησε καθώς ακόμη και μακριά από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και οι… παρυφές του παρέμεναν στην εξουσία.

Η επιχείρηση της μεγάλης πολιτικής ανατροπής είχε ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1989, με το παλλαϊκό αίτημα της κάθαρσης για το σκάνδαλο Κοσκωτά και της αποκατάστασης ηθικών προτεραιοτήτων στην ελληνική κοινωνία, σε μια ιστορικά συναρπαστική εποχή, με τον Ψυχρό Πόλεμο να τελειώνει, το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, την Ενωμένη Ευρώπη να… ανεβαίνει σκαλοπάτι.

Το αίτημα της κάθαρσης έμεινε μετέωρο, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα η ελληνική πολιτική πραγματικότητα να ταλαιπωρείται από τη διαπλοκή. Ενώ, η θνησιγενής κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της 8ης Απριλίου του 1990, δεν επέτρεψε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να προχωρήσει εις βάθος και με την ταχύτητα που απαιτούσε η συγκυρία της εποχής, μεγάλες και ρηξικέλευθες τομές.

Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η αδικία της Ιστορίας. Η πλειοψηφία Μητσοτάκη ήταν θνησιγενής μονάχα κοινοβουλευτικά, εξαιτίας του εκλογικού νόμου που άφησε το ΠΑΣΟΚ, και είχε εμπνευστεί ο Μένιος Κουτσόγιωργας. Με σχεδόν αντίστοιχο ποσοστό, 47%, το ΠΑΣΟΚ το 1981 είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να… δανείσει και σε άλλους. Και πάνω σε αυτήν εδραίωσε την πολιτική ηγεμονία του, μέχρι και τις τελευταίες εκλογές.

Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε πει ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι όμως, η “στρέβλωση” εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης έδειξε ότι αδιέξοδα υπάρχουν. Και ναρκοθετούν το μέλλον. Ίσως επειδή κάποιες Δημοκρατίες είναι… στο απόσπασμα, όπως είχε γράψει στο ομότιτλο βιβλίο του ο Ανδρέας Παπανδρέου…