Η αφήγηση της Όλγας ως εξαίρεση στη μιζέρια…

11:12 3/6/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η διαχείριση της εξουσίας προκαλεί συνήθως φθορά, αποπροσανατολίζει και… εκθέτει ανεπαρκείς και ελλειμματικές προσωπικότητες, που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, με το βάρος της υπογραφής τους να έχει κεφαλαιώδη σημασία για τη ζωή, την καθημερινότητα και το μέλλον μας.

Ειδικά η καθημερινότητα, και ακόμη περισσότερο η δύσκολη πραγματικότητα την οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει και να υπερβεί με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες η Ελλάδα μετά το Μνημόνιο

του 2010, οδήγησε την πολιτική ζωή σε στρέβλωση, απώλεια στοχοπροσήλωσης και “στέγνωμα” της οραματικής προσέγγισης του μέλλοντος, το οποίο φυσικά ως γνωστόν διαμορφώνεται… από σήμερα.

Η Ελλάδα του Μνημονίου ήταν μια χώρα που… μπερδεύτηκε μεταξύ των αριθμών και της υποχρέωσης πιστής επίτευξης στόχων. Μια μάλλον μίζερη, έστω και αναγκαία καθημερινή πραγματικότητα, στην οποία ωστόσο υπήρξαν και εξαιρέσεις.

Ακούγοντας κανείς σήμερα την Όλγα Κεφαλογιάννη να ομιλεί περί μιας περισσότερο φωτεινής Ελλάδας, στην εκπομπή της Άννας Μπουσδούκου στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, δεν μπορούσε παρά να κοντοσταθεί, να σκεφτεί, ίσως και να ονειρευτεί τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, που λίγο έλειψε να χαθεί στα χρόνια της μεγάλης, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης.

Η Υπουργός Τουρισμού, η οποία αιφνιδίασε με την εκλογή της στην πρώτη θέση της Α’ Αθηνών στην αναμέτρηση του 2012, μπροστά από ιστορικά στελέχη της Κεντροδεξιάς, και ενώ εκείνη είχε μόλις μετακομίσει πολιτικά στην πρωτεύουσα από το Ρέθυμνο, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του πιο κρίσιμου για την ελληνική οικονομία τομέα.

Και μπορεί η Ελλάδα να είναι από μόνη της εξαιρετικά… φωτογενής ως προορισμός, απαιτείται ωστόσο συγκροτημένο σχέδιο, πλάνο δράσης και προοπτική μέλλοντος, ώστε να μην τσαλακώνουμε οι ίδιοι το brand name της χώρας.

Η αφήγηση της Όλγας Κεφαλογιάννη για μια άλλη Ελλάδα, επιτρέπει στη σκέψη να ξεπεράσει τη μίζερη πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Ειδικά μάλιστα για την εμβληματική Αθήνα, λειτουργεί και ως αντίβαρο για τη σκανδαλώδη μιζέρια στην οποία την καταδίκασε η διοίκηση του Γιώργου Καμίνη, η επανεκλογή του οποίου προέκυψε ως “αναγκαίο κακό” για την Κεντροδεξιά, ώστε να μην περάσει η πρωτεύουσα στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ, και ελάχιστη σχέση είχε με την αναγνώριση, πόσο μάλλον τη θετική αποτίμηση του (μη) έργου του άλλοτε (διορισμένου από το ΠΑΣΟΚ) Συνηγόρου του Πολίτη.

Η Ελλάδα που επιστρέφει, χρειάζεται επειγόντως ενέσεις ρεαλιστικής αισιοδοξίας. Γιατί, αν η κοινωνία δεν αρχίσει να χαμογελάει ξανά, ο ουρανός δύσκολα θα ξαναγίνει γαλανός…