Η άμυνα της κοινωνίας

11:43 23/1/2013 - Πηγή: Ysterografa

Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους. Με νέες εξαγγελίες για στάσεις εργασίας και απεργίες κλιμακώνουν την διαμαρτυρία τους στα επερχόμενα μέτρα που προβλέπουν μείωση των μισθών τους. Κατηγορήθηκαν, μερικοί από

αυτούς, ότι δηλώνουν ασθένεια ή χρησιμοποιούν τα ρεπό τους τις ημέρες των απεργιών για να μην χάνουν περαιτέρω από το μισθό τους. Με ποιό σκεπτικό αυτό θεωρείται μεμπτό;

Ο κόσμος «βγάζει» κάθε είδους άμυνα προκειμένου να μην δεχτεί ακόμα μεγαλύτερη μείωση στο εισόδημά του. Ήδη τα σκληρά οικονομικά μέτρα έχουν επηρεάσει την οικονομική του δυνατότητα και δύσκολα αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να θεωρείται κακό που θέλει να εναντιωθεί σε καταπατήσεις συλλογικών συμβάσεων και κεκτημένων προϋπηρεσίας ετών, βλέποντας να μην υπάρχουν αντισταθμιστικά οφέλη, θέλοντας παράλληλα να περισώσει, όπως μπορεί, και το τελευταίο Ευρώ στη τσέπη του; Ποιοί κατηγορούν τους πολίτες; Αυτοί που συνεχίζουν να εφαρμόζουν το νόμο ανάλογα με την περίπτωση και που απειλούν να τον εφαρμόσουν εκεί που υπάρχει αλλά δεν τηρείται; Τότε γιατί υπάρχει; Για να μην εφαρμόζεται; Ζητούν από ορισμένους να τηρούν κατά γράμμα τη νομοθεσία ενώ το ίδιο το κράτος συμπεριφέρεται νομότυπα σε περιπτώσεις που, θέλει και, κάνει τα «στραβά μάτια».

Πάντα λέμε ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα πρέπει να μην επηρεάζουν το σύνολο του πληθυσμού. Η μια κοινωνική ομάδα να μην επιβαρύνει την άλλη. Δεν έχουμε όμως αναλογιστεί και το νόημα των απεργιών. Δεν υπάρχει περίπτωση από μια απεργία να μην υπάρξει επίπτωση σε κάποια πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ανέκαθεν. Το ζήτημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια, μέσα ενημέρωσης και εξουσία, επιδιώκουν έντεχνα την εναντίωση του κόσμου απέναντι σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Στρέφουν δηλαδή τον ένα κόντρα στον άλλο. Με τη λογική «Γιατί να παίρνει αυτός περισσότερα από εμένα; Να παίρνει όσα κι εγώ!», αντί για παράδειγμα του αντιστρόφου, «Γιατί να παίρνω εγώ λιγότερα από αυτόν; Να πάρω όσα κι αυτός». Θα ακουγόταν πιο λογικό από μεριάς των πολιτών να επιζητούν μεν ενιαία αντιμετώπιση μισθολογικά αλλά με αύξηση του μισθού τους και όχι με μείωση του μισθού των άλλων.

Έχουμε μπεί όλοι μας σε ένα σκληρό ντόμινο περικοπών, σκληρών φόρων και επώδυνων μέτρων που χαμηλώνουν το επίπεδο της ζωής μας και αντί να συσπειρωθούμε, οδηγούμαστε, μεθοδικά, αντίκρυ ο ένας από τον άλλο. Η κοινωνία θέλει σύμπνοια και αλληλεγύη. Το έχουμε ξαναπεί. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με συλλογική προσπάθεια για τον κοινό στόχο. Την διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του επαρκούς επιπέδου διαβίωσης και της εθνικής μας ταυτότητας.