Η εθνική συμφιλίωση και το “βρώμικο ’89″

09:19 1/7/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η 1η Ιουλίου του 1989 θα μνημονεύεται από τον ιστορικό του μέλλοντος ως το tipping point μιας Ελλάδας που… έμεινε πίσω. Που ξεκίνησε για μια μεγάλη αλλαγή, και κατέληξε μέσα από συμβιβασμούς με τη μετριότητα, τις εθνικές παθογένειες και τις παρεμβάσεις των εξωθεσμικών παραγόντων, στην Ελλάδα που χρεοκόπησε στα χέρια του τελευταίου των Παπανδρέου

ο οποίος έγινε πρωθυπουργός.

Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από 25 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Χαρίλαος Φλωράκης έδιναν τα χέρια για τον ιστορικό συμβιβασμό των πολιτικών επιγόνων εκείνων που πρωταγωνίστησαν στον Εμφύλιο. Η Νέα Δημοκρατία, ως μητέρα-παράταξη της (κεντρο) Δεξιάς και ο Συνασπισμός (της Αριστεράς και της Προόδου) αποφάσισαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη, ο οποίος ορκίστηκε την επομένη, στις 2 Ιουλίου του 1989, πρωθυπουργός.

Ήταν η πρώτη ουσιαστική απόπειρα της χώρας να απεγκλωβιστεί από το “σύστημα ΠΑΣΟΚ”. Η πρώτη και… οδυνηρή, αν σκεφτεί κανείς ότι η εθνική συμφιλίωση βαφτίστηκε “βρώμικο ’89″, η κάθαρση για το σκάνδαλο Κοσκωτά έμεινε… στο ράφι, και ο Παύλος Μπακογιάννης πλήρωσε με τη ζωή του τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε στη σύμπραξη των δυο μεγάλων παρατάξεων.

Σήμερα, στην Ελλάδα του Μνημονίου, της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, η έννοια της εθνικής συμφιλίωσης προβάλει και πάλι ως ζητούμενο. Με την απόχρωση της συναίνεσης. Μόνο που η όποια συναίνεση επιτυγχάνεται σήμερα, συνιστά ουσιαστικά άθροισμα μειοψηφιών, αν σκεφτεί κανείς πόσο μαζικές ήταν οι κομματικές πλειοψηφίες πριν από 25 χρόνια, και πόση απαξίωση βιώνει το σημερινό πολιτικό σύστημα, με τα πιο ενεργά και ανήσυχα κύτταρα της κοινωνίας να βρίσκονται… στον καναπέ του σπιτιού τους.

Η κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με την Αριστερά, πριν από 25 χρόνια, ήταν ένα θεαματικό και εθνικά αναγκαίο βήμα. Το γεγονός ότι εκ των υστέρων κακοποιήθηκε, και στο τέλος… δαιμονοποιήθηκε, επιβεβαιώνει την εθνική παθογένεια που έφερε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, αξίζει να τη θυμόμαστε και να τη μνημονεύουμε. Έστω και για το ατελές της προσπάθειας…