Η Ευρώπη των ανέργων απέναντι στη λιτότητα

Σε εκείνη τη… γωνίτσα της Ιβηρικής Χερσονήσου από την οποία ξεκίνησε (για να… εξατμιστεί στη συνέχεια) το Κίνημα των Αγανακτισμένων, μπορεί κανείς να ακούσει να χτυπάει δυνατά, στα όρια της οργής, η καρδιά μιας Ευρώπης που χάνει το δικαίωμα στο μέλλον. Χάνει το δικαίωμα να ονειρευτεί ότι σε βάθος (ορατού) χρόνου, η ήπειρος που γέννησε τους πιο καταστροφικούς πολέμους στην Ιστορία της ανθρωπότητας, θα καταφέρει να αποτελέσει ένα μόρφωμα με κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ηγεσία, προτεραιότητες και στόχευση.

Η Ισπανία, του Μαριάνο Ραχόι σήμερα και του Χοσέ Θαπατέρο χθες, αποτελεί το πιο

“ευμεγέθες” από τα… PIGS τα οποία έχουν δαιμονοποιηθεί τα τελευταία τρία χρόνια ως δυνητικές κερκόπορτες για την κατάρρευση της ευρωζώνης, δηλαδή τη χρεοκοπία της οικονομίας του κοινού νομίσματος.

Είναι “too big to fall”, και όμως πέφτει. Όπως ανακοινώθηκε σήμερα, οι επίσημοι αριθμοί της ανεργίας προκαλούν κόμπιασμα: Από το 26% των τελευταίων τριών μηνών του 2012, ανέβηκε στο 27,2%, ενώ οι προβλέψεις επέμεναν ότι στη χειρότερη εκδοχή της, η ανεργία θα ανέβαινε μέχρι τα επίπεδα του 26,5%.

Και επειδή πίσω από κάθε αριθμητικό δεδομένο “κρύβονται” άνθρωποι, κοινωνίες, λαοί και έθνοι, αυτό το 27,2% σημαίνει 6,2 εκατομμύρια άνεργοι. Με τους αριθμούς μεταξύ των νέων, δηλαδή των γενιών που έρχονται να πάρουν τη σκυτάλη, να κυμαίνεται πέριξ του σοκαριστικού για τις προοπτικές που διαμορφώνονται 50%.

Η εκκωφαντικά υψηλή ανεργία της ευρωζώνης αποτελεί το tipping point του αφηγήματος της σημερινής Ευρώπης. Υπό την έννοια ότι προβάλλει ως το φυσικό και αυτονόητο αντεπιχείρημα στη μονότονη και κουραστικη ρητορική του Βερολίνου, της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για συνεπή εφαρμογή μιας πολιτικής λιτότητας που τσακίζει πλέον το κοινωνικό dna των λαών της ηπείρου μας.

Η μάχη του μέλλοντος ξεκινάει από τους αριθμούς, και την οργή που προκαλεί η διαπιστωτική ανάγνωσή τους. Φτάνει… να ξεκινήσει, κάποια στιγμή.

Keywords
Τυχαία Θέματα