Η ιστορική μιζέρια της Αθήνας (του Καμίνη)

09:03 7/5/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Το 2004, ο Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος είχε βρεθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή και ιστορικής σημασίας… απευθείας ανάθεση του “θαμπού δαχτυλιδιού”, πρωταγωνίστησε στο κεντρικό προεκλογικό σποτ του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του.

Ήταν οι εκλογές της “απαλλαγής” της ελληνικής κοινωνίας

από το ΠΑΣΟΚ, ή τουλάχιστον… έτσι προσδοκούσαν όσοι πιστεύουν βαθιά ότι το κόμμα το οποίο πρωταγωνίστησε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, κυριαρχόντας ακόμη και στις περιόδους που δεν βρισκόταν στην άσκηση της εξουσίας, άλλαξε άγαρμπα και ασυγχώρητα το dna των Ελλήνων. Φυσικά, προς το χειρότερο.

Η 7η Μαρτίου του 2004, ήταν η απαρχή της πολιτικής αλλαγής, με την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία των πολιτών να εμπιστεύεται, αν όχι να στηρίζει τον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία. Φυσικά, όπως μας δίδαξε με πικρό τρόπο η πραγματικότητα, η αλλαγή αυτή… φρέναρε. Με τα γνωστά αποτελέσματα, επανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και βίαιης προσφυγής της Ελλάδας σε ένα Μνημόνιο εθνικής απαξίωσης και αναξιοπρέπειας.

Σε εκείνες τις εκλογές λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου ως “αφηγητής” του προεκλογικού σποτ του ΠΑΣΟΚ μας… ενημέρωνε: “Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω χαρούμενα πρόσωπα”. Υπονοώντας ότι η “ισχυρή Ελλάδα”, για την οποία είχε μιλήσει ο προκάτοχός του, δεν υπήρχε μονάχα… στο μυαλό του Κώστα Σημίτη.

Δέκα χρόνια μετά, στις εκλογές για τον Δήμο Αθηναίων, την πιο εμβληματική πρωτεύουσα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, η πόλη στο άκουσμα της οποίας η Ιστορία κοντοστέκεται, βιώνει μια πρωτοφανή, ιστορικών διαστάσεων μιζέρια.

Στα χέρια του Γιώργου Καμίνη, η Αθήνα “κόντυνε”. Και δεν είναι μόνο η πλήρης απουσία ουσιαστικού και χειροπιαστού έργου από τον άνθρωπο τον οποίο επέλεξε και επέβαλε η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, που πρωταγωνίστησε στην εθνική καταστροφή του Μνημονίου.

Είναι κυρίως η πλήρης απουσία οράματος, χειροπιαστού και ρεαλιστικού, προσαρμοσμένου στη συγκυρία της σημερινής εποχής και όχι παραδομένου στον ρομαντισμό του παρελθόντος.

Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα αντισταθεί πιθανότατα στον πειρασμό να καταγράψει ότι ο άλλοτε Συνήγορος του Πολίτη “κατέβασε” την Αθήνα στο δικό του ύψος. Με την ανοχή και… θερμή συμπαράσταση ενός “συστήματος” που σε επίπεδο κοινωνίας προκαλεί αποστροφή στους ενεργούς πολίτες, διατηρεί ωστόσο τη δυνατότητά του να αλλοιώνει την πραγματικότητα. Κάτι σαν την… ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη, δηλαδή.

Στα χέρια του Γιώργου Καμίνη, η Αθήνα του σήμερα “ψωνίζει” όραμα, αισθητική και προοπτική από το (πολύ) κάτω ράφι. Και η πραγματικότητα αυτή μονάχα θλίψη προκαλεί. Μπορεί φυσικά να αλλάξει. Πάνω στην κάλπη…