Η ώρα των πολιτικών μεταρρυθμίσεων από τον Σαμαρά

09:28 10/2/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, είναι μια χώρα που έπρεπε να πάθει για να μάθει, χωρίς φυσικά να προκύπτει ως καθόλου βέβαιο ότι το πάθημα έγινε μάθημα, και οι ιστορικές και γονιδιακές στρεβλώσεις της χώρας δεν θα επανέλθουν καλπάζοντας στο μακρινό μέλλον.

Σε αυτή την εποχή της κρίσης, η μεθοδολογία των μεταρρυθμίσεων προβλήθηκε ως ο μοχλός υπέρβασης των αδιεξόδων, και διάνοιξης νέων εθνικών διαδρομών, κουλτούρας και προτεραιοτήτων. Μόνο που, λόγω της γραφειοκρατικής

προσέγγισης της τρόικας, με αμιγώς τεχνοκρατική και ουχί πολιτική αφετηρία, η στοχοπροσήλωση των μεταρρυθμίσεων αφορούσε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές στην οικονομία. Το έμπρακτο αποτύπωμα των οποίων απαιτεί συνέπεια ετών για να χαραχθεί αμετάκλητα στο εθνικό dna.

Οι μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν πραγματικά την Ελλάδα αφορούν την πολιτική και τους θεσμούς. Ακριβώς επειδή το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν εστιάζεται στην ασθενική οικονομία της, αλλά στην ελλειματική πολιτική εκπροσώπηση. Σε μια κρίση πολιτικής σε επίπεδο ηγεσίας, χαρισματικών αξιών, οράματος και αποφασιστικότητας να πάει η χώρα πιο μακριά.

Η εξαγγελία του Αντώνη Σαμαρά, μετά τη σχετική ζύμωση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, για την εκλογή και όχι τον διορισμό των ευρωβουλευτών, αποτελεί τον πρόλογο της μεγάλης, εθνικής επανεκκίνησης, σε επίπεδο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού. Αυτός είναι εξάλλου ο κώδικας επικοινωνίας μέσω του οποίου η Ελλάδα μπορεί να συνομιλήσει οριζόντια με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, αδιαμεσολάβητα και χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της τεχνοκρατικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.

Ο Μπιλ Κλίντον θα το έλεγε… παραφρασμένα: Είναι η πολιτική, ανόητοι. Και στην προκειμένη περίπτωση, το κάλεσμα επαναδραστηριοποίησης και εμπλοκής στα κοινά, σε μια κοινωνία που εθίστηκε στην αποχή και την αποστασιοποίηση, αφήνοντας έτσι χώρο στα άκρα, τους ακραίους, τον λαϊκισμό και τις μετριότητες να αναδειχθούν και να κυριαρχήσουν.

Η σταυροδοσία των ευρωβουλευτών είναι ένα πρώτο βήμα υπέρβασης και της φυσικής κόπωσης που προκαλεί η παρουσία μιας Βουλής πολύ κατώτερης των εθνικών και ιστορικών περιστάσεων. Με βουλευτές πολλοί εκ των οποίων ενεπλάκησαν στα κοινά ως μονόδρομο επαγγελματικής διεξόδου, επειδή πολύ απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο.

Ο πρόλογος της “πολιτικής επιστροφής” της Ελλάδας γράφτηκε. Το “κυρίως θέμα” θα πρέπει να είναι ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον.