Ο Καμίνης σε ρόλο… νέου Περικλή

09:40 9/7/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η εθνική κρίση που βιώνει τα τελευταία 4 χρόνια η Ελλάδα είναι δευτερευόντως οικονομική. Το πλαίσιο ανάλυσής της θα πρέπει να προσδιοριστεί στις πραγματικές διαστάσεις που αφορούν μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση ηγεσίας.

Στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Πολιτισμό και τα Γράμματα, σχεδόν σε κάθε έκφανση του δημοσίου βίου μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τις αποχρώσες ενδείξεις μιας Ελλάδας

που στερείται ηγετικού αποτυπώματος.

Μια τέτοια, περίπου αυταπόδεικτη πραγματικότητα, συνιστά συνήθως και το σημαντικότερο εμπόδιο ενός έθνους, στην ασφαλή και γεμάτη αυτοπεποίθηση διαδρομή του προς το κοινό μέλλον. Όταν δηλαδή μια χώρα αντιμετωπίζει τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας, η ίδια η διαδρομή προς την επόμενη μέρα αμφισβητείται. Πόσο μάλλον δεν διακρίνεται από ασφάλεια και αυτοπεποίθηση.

Σε ένα περιβάλλον εθνικής σύγχυσης λοιπόν, είναι μάλλον εύλογη η διαιώνιση και… επικαιροποίηση των στρεβλώσεων. Όπως για παράδειγμα το να προσδίδει κανείς διαστάσεις υπέρτερες των πραγματικών, σε πρόσωπα του δημοσίου βίου που δεν συνιστούν new entry, πολύ περισσότερο δεν κομίζουν καινούρια αισθητική, κουλτούρα και νοοτροπία.

Παρακολουθώντας το… πάθος με το οποίο αρκετοί επιχειρούν να εμφανίσουν τον Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη περίπου σαν τον νέο… Περικλή (τον… γνωστό, του Χρυσού Αιώνα), δεν μπορείς παρά να απορείς. Και φυσικά, λίγο μετά οργίζεσαι.

Η επόμενη Ελλάδα, η Ελλάδα που θα εξέλθει από την κρίση περισσότερο έμπειρη και με φυσική πλέον αυτογνωσία, θα είναι η Ελλάδα που θα έχει απαλλαγεί από συστημικές στρεβλώσεις και τους εκφραστές τους.

Ο σημερινός Δήμαρχος Αθηναίων δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά προσωποποιεί τον κανόνα του εθνικού αδιεξόδου μας. Επί σειρά πολλών ετών πρωταγωνιστικό μέλος του δημοσίου βίου, δεν άφησε αξιοσημείωτο αποτύπωμα, ούτε ως Συνήγορος του Πολίτη ούτε φυσικά στην πρώτη θητεία του στην πιο “ομιλούσα” ιστορικά πρωτεύουσα της ηπείρου μας.

Η απουσία ουσιαστικού οράματος, και η αδυναμία συγκρότησης “εθνικού αφηγήματος” με γωνίες, με σπονδυλική στήλη και συγκεκριμένη στοχροπροσήλωση, είναι κομμάτια του μωσαϊκού που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.

Όχι να συνεχίσουμε να συμβαδίζουμε μαζί τους. Πολύ περισσότερο, να τα βρίσκουμε μπροστά μας….