Ο Όλυμπος έπεσε, η οικογενειοκρατία μένει. Και στις ΗΠΑ…

11:37 5/4/2013 - Πηγή: Ysterografa

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε μια ταινία με θέμα μια φανταστική κατάληψη του Λευκού Οίκου από Βορειοκορεάτες Τρομοκράτες.

Μόλις προχθές η ένταση στα σύνορα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας κλιμακώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό.

Πριν από δεκαπέντε χρόνια το 1988, μια αντίστοιχη ταινία, το “Wag the Dog” με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αναφερόταν σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο που απειλούσε την επανεκλογή του Προέδρου των ΗΠΑ. Οι σύμβουλοί του τον οδήγησαν σε πόλεμο με την Αλβανία. Η ομοιότητα με την υπόθεση Λεβίνσκι

ήταν πασιφανής, μόνο που ο Μπιλ Κλίντον επιτέθηκε ένα χρόνο αργότερα, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα σε ό,τι είχε απομείνει από την πολύπαθη Γιουγκοσλαβία.

Το Hollywood έχει δημιουργήσει παράδοση στο να προβλέπει ποιος θα είναι ο επόμενος «κακός» του παγκόσμιου συστήματος. Ίσως, τελικά γ συνεργασία της CIA με τα μεγάλα στούντιο δεν ήταν μόνο περιστασιακή το 1979, όπως μας έδειξε στο Argo ο Bon Axelek. Την τελευταία δεκαετία το ρόλο του «κακού» τον έπαιζαν συνήθως οι Άραβες. Από τον Πόλεμο του Κόλπου το 2001, έως τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης των δύο τελευταίων ετών, ο ρόλος των Αράβων αποδυναμώθηκε στα μάτια της κοινής γνώμης, αφού βέβαια γυρίστηκαν δεκάδες ταινίες γύρω από αυτό το θέμα. Από το Syrianna και το Heart Locker ως τα φετινά Zero Dark Thirty. Φαίνεται ότι αφού ολοκληρώθηκε μετά την πραγματική εξόντωση του Osama Bin Laden και η κινηματογραφική, ίσως κλείνει ένας κύκλος (και προπαγανδιστικών) φιλμ με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να μεταφέρεται από τη Μέση στην Άπω Ανατολή.

Την εβδομάδα που πέρασε, δυστυχώς, δεν έπεσε μόνο το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, αλλά κινδύνευσε -τουλάχιστον κινηματογραφικά- και ο Λευκός Οίκος. «Ο Όλυμπος έπεσε» είναι ένα θρίλερ δράσης, ένα blockbuster 70 εκατομμυρίων δολαρίων, από αυτά που ξέρει καλά να γυρίζει το Hollywood. Τα συστατικά της -εμπορικής- επιτυχίας είναι απλά: ένα καστ από κινηματογραφικούς αστέρες -εδώ μάλιστα έχουμε τρεις πρωτοκλασάτους μαζί με τον «Λεωνίδα» Τζέραλντ Μπάτλερ, συμπρωταγωνιστούν ο Άαρον Έκχαρτ και ο οσκαρικός Μόργκαν Φρίμαν. Όλοι ενώνονται απέναντι στον κοινό εχθρό, για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη απειλή που αφορά τη ζωή του Προέδρου. Και βέβαια, το «καλό» θριαμβεύει μετά από δύο ώρες εκρήξεων , καταιγιστικών πυροβολισμών και δεκάδων νεκρών εκατέρωθεν.

Όποιος αναρωτηθεί αν θα μπορούσε να είναι προφητικό και να ζήσουμε σύντομα κάτι ανάλογο δεν μπορεί να θεωρηθεί τρελός, ειδικά μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά και γιατί όπως είδαμε η κινηματογραφική βιομηχανία ξέρει να ανακαλύπτει τους «κακούς» πρωταγωνιστές. Το ερώτημα είναι, αν θα μπορεί να προβλέψει και τους «καλούς».

Όποιος διερωτηθεί ποιοί θα μπορούσαν να κατοικούν σε τρία χρόνια από τώρα στο Λευκό Οίκο, αν κλιμακωνόταν μια τέτοια κρίση και θα έπρεπε να την αντιμετωπίσουν θα πρέπει να είναι μάγος. Αν μιλούσαμε για την Ελλάδα όπου κυριαρχούν τα μεγάλα ονόματα των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων κα των Μητσοτάκηδων, για ολόκληρες δεκαετίες ίσως η πρόβλεψη να ήταν ευκολότερη. Παρόλα αυτά τολμώ να κάνω ένα προγνωστικό: στις Αμερικανικές Προεδρικές εκλογές το 2016 όχι μόνο θα είναι υποψήφιοι για το χρίσμα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανικών αντίστοιχα μία Κλίντον και ένας Μπους, αλλά στο τέλος θα αναμετρηθούν για την Προεδρία η Χίλαρυ Κλίντον και ο Τζέμπ Μπους.

Δύο πράγματα γνωρίζουμε όλοι καλά για την Αμερική: είναι η χώρα της ισότητας των ευκαιριών και της Δημοκρατίας. Κέρδισε την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς και από το θεσμό της βασιλείας μετά από μάχες 8 ετών (1775-1783) και κόστος 120.000 ανθρώπινων ζωών. Για να γίνει αυτό χρειάστηκαν δύο αιματηροί πόλεμοι και έναν Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865), που αφού κόστισε τη ζωή 650.000 ανδρών, κατάργησε τη δουλεία και κατοχύρωσε το αναφαίρετο δικαίωμα «όλοι οι άνθρωποι να γεννιούνται ίσοι και ελεύθεροι».

Από τότε πέρασαν 150 χρόνια. Και παρά το γεγονός ότι στις ΗΠΑ δεν κυβερνά Βασιλιάς, αλλά Πρόεδρος, είναι παραπάνω από εμφανές ότι στους Αμερικανούς αρέσουν οι Δυναστείες. Και βέβαια δεν αναφέρομαι στη γνωστή σαπουνόπερα με την Τζόαν Κόλλινς στο ρόλο της αδίστακτης Αλέξις Κόλμπι, που ανέθρεψε τη γενιά των σημερινών 40άρηδων. Αναφέρομαι στις πολιτικές δυναστείες των Άνταμς, Ταφτς, Ρούσβελτς, Κουόμος, και βεβαίως των Κέννεντυς.

Πού να φανταζόταν ο πιο χαρισματικός Πρόεδρος όλων των εποχών ο Αβραάμ Λίνκολν, που γεννήθηκε σε μια ταπεινή καλύβα ξυλοκόπου στο Κεντάκυ, ότι το Αμερικανικό πολιτικό σύστημα θα εξελισσόταν μετά από 150 χρόνια σε μια μορφή αριστοκρατίας των μεγάλων πολιτικών οικογενειών;

Ούτε βέβαια μπορούσε να φανταστεί ότι σήμερα η Αμερική θα έχει μαύρο Πρόεδρο, τον Μπαράκ Ομπάμα που θα διανύει τη δεύτερη θητεία του.

Όμως, αυτό μάλλον αποτελεί μια «έγχρωμη παρένθεση» σε ένα πολιτικό σκηνικό οικογενειοκρατίας, στο οποίο δεν υπήρξε εκλογική αναμέτρηση από το 1976 και εντεύθεν χωρίς υποψήφιο κλειδί είτε από την οικογένεια Μπους, είτε από την οικογένεια Κλίντον.

Το 2016 θα συμπληρωθούν τριάντα χρόνια από τα οποία τα είκοσι κατοίκησαν στο Λευκό Οίκο με τη σειρά ο Τζωρτζ Μπους (1988-1992), ο Μπιλ Κλίντον (1992-2000) και ο Τζωρτζ W. Μπους (2000-2008).

Αν λοιπόν το 2016 είναι Χίλαρυ εναντίον Τζέμπ, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε για άλλη μια φορά μια μεγάλη μάχη. Από τη μια η γυναίκα του πρώην δυναμικού και εξαιρετικά δημοφιλούς Προέδρου, που κατέγραψε τη δική της αυτόνομη πορεία ως υπουργός Εξωτερικών για μια τετραετία (2008-2012) και από την άλλη ο πρώην Κυβερνήτης της Φλώριντα, γιος ενός Πρόεδρου και αδελφός ενός άλλου. Και οι δύο δηλώνουν ότι «δεν έχουν κανένα τέτοιο σχέδιο αυτή τη στιγμή», αλλά το σίγουρο είναι πως προετοιμάζονται.

Η Χίλαρυ θα είναι 68 ετών το 2016, ένα χρόνο νεώτερη του Ρόναλντ Ρήγκαν όταν κέρδισε το 1980. Επομένως, η ηλικία δεν παίζει τόσο αποτρεπτικό ρόλο. Αυτό που παίζει τον κρισιμότερο ρόλο στις Αμερικανικές εκλογές είναι η Οικονομία. Και όπως φαίνεται από το δείκτη ανάπτυξης στο +4% και την πτωτική τάση της ανεργίας, οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκές για μια τρίτη κατά σειρά νίκη των Δημοκρατικών. Εσωκομματικοί αντίπαλοί της, όπως ο Άντριου Κουόμο, Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης και γιος του πρώην Δημάρχου της πόλης Μάριο Κουόμο, παραδέχονται ότι αν το αποφασίσει, η Χίλαρυ έχει τον πρώτο λόγο. Το ερώτημα είναι αν μετά το τόλμημα με τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο, είναι έτοιμη -η κατά τα άλλα συντηρητική Αμερικανική κοινωνία- να κάνει μια ακόμη τομή και να εκλέξει την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο.

Ο Τζεμπ Μπους έχει ένα μειονέκτημα και αρκετά πλεονεκτήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το ίδιο το επίθετό του. Είναι η αρνητική αύρα που άφησε η διπλή θητεία του αδελφού του, ένα όνομα που γεννά σήμερα για τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους τους ίδιους συνειρμούς με τα τοξικά ομόλογα στις τράπεζες. Κάποτε πουλούσαν, σήμερα τρομάζουν. Το δεύτερο είναι ότι ο ίδιος είναι η καλύτερη απάντηση στο μεγαλύτερο διαχρονικό πρόβλημα των Ρεπουμπλικάνων: την αδυναμία τους να προσεγγίσουν την ψήφο των Λατίνων.

Ο ίδιος είναι και έμπειρος και συμπαθητικός. Οι επιλογές στην προσωπική του ζωή οι καλύτερες δυνατές. Η γυναίκα του επίσης είναι λατίνα και ο ίδιος μιλάει άπταιστα Ισπανικά. Αν πείθει το πολυπληθές λατινογενές ακροατήριο το απέδειξε ήδη, όταν τον εμπιστεύτηκε δύο φορές στις τοπικές εκλογές της Φλόριντα.

Αν αυτό θα είναι το απόλυτο comeback της «μάχης των Δυναστειών», ή θα πρέπει να περιμένουμε καμιά εικοσαετία για να το δούμε ανάμεσα στα παιδιά τους, την κόρη της Χίλαρυ, Τσέλσυ Κλίντον (σήμερα 32) και το γιο του Τζεμπ, Τζορτζ Π. Μπους (σήμερα 34), είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Αμερικανοί δεν φημίζονται για την υπομονή τους. Όταν θέλουν να απολαύσουν ένα καλό θέαμα το απαιτούν. Και μία τέτοια εκλογική αναμέτρηση, που θα είναι ότι πιο κοντινό σε ένα ζωντανό blockbuster, σίγουρα δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Νίκος Καραχάλιος

Forum 2020