Ο Σαμαράς απέναντι στους… λογιστές

15:33 28/4/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Μπορεί το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον, στη διεκδίκηση της Προεδρίας των ΗΠΑ το 1992 να είχε κατανοήσει με εντυπωσιακή εγγύτητα προς την πραγματικότητα, και διαχρονική αντοχή ως προς το συμπέρασμα, τη διαδραστική επίδραση της οικονομίας στην πολιτική και εκλογική απόφαση ενός ψηφοφόρου, είναι αλήθεια ωστόσο ότι, ακόμη και σε περιόδους βαθιάς κρίσης, σαν και αυτή που διήλθε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ο οδικός χάρτης της υπέρβασης των αδιεξόδων

δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο σε αυτούς.

“It’ s… (not only) the economy”… θα μπορούσε λοιπόν να το περιγράψει κάποιος παραφρασμένα, και για τον λόγο αυτό ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί μια επιστροφή στην πολιτική, στο περιθώριο της επιστροφής της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές και τη διεκδίκηση “κανονικότητας” σε διεθνές επίπεδο.

Ο Πρωθυπουργός θα παρουσιάσει την Τετάρτη τους άξονες γύρω από τους οποίους η Ελλάδα της επόμενης μέρας θα διεκδικήσει την οικοδόμηση ενός καινούριου αναπτυξιακού μοντέλου, πιο κοντά στις νέες πραγματικότητες που έχουν διαμορφωθεί, πιο κοντά στην εθνική αφήγηση που έχει ανάγκη η χώρα στα σοκάκια της οποίας γεννήθηκε το αρτιότερο των πολιτευμάτων. Μαζί με μια σειρά από πρωτοπόρες και καινοτόμες εκκινήσεις, στις τέχνες, τα γράμματα, τον πολιτισμό, τις επιστήμες. Παντού…

Το θεώρημα Σαμαρά αναζητεί τα φυσικά ισοδύναμα της οικονομικής ανάπτυξης, στις θυελλώδεις θεσμικές αλλαγές που απουσιάζουν μέχρι και σήμερα από τη δημόσια ρητορική. Που δεν κατάφεραν να χωρέσουν στις απαιτήσεις και τα προαπαιτούμενα των εταίρων οι οποίοι, στα χρόνια του Μνημονίου, εξελίχτηκαν σε απρόσωπους δανειστές.

Εκεί θα δώσει πλέον έμφαση ο Πρωθυπουργός. Στη θεσμική μετεξέλιξη μιας Δημοκρατίας η οποία διατηρεί επικαιρότητα και φρεσκάδα μονάχα επειδή το Σύνταγμα του 1975, περισσότερο από 3 δεκαετίες πριν δηλαδή, το εμπνεύστηκαν δυο κάθε άλλο παρά… συνηθισμένες προσωπικότητες, σαν τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Η κρίση την οποία διέρχεται η Ελλάδα άλλωστε, είναι πρωτίστως κρίση ηθικής, αξιών και εθνικών προτεραιοτήτων. Η εποχή των… λογιστών βαίνει ήδη προς προσπέρασμα.

Η επόμενη Ελλάδα χρειάζεται θεσμικό οξυγόνο για να αναπνεύσει. Και να αποκτήσει μια διακριτή εθνική διαδρομή προς ένα ανταγωνιστικό, διεθνές μέλλον.

Μια Ελλάδα που θα γυρίσει σελίδα στην αβάσταχτη μιζέρια των μετριοτήτων και των ανεπάγγελτων, και θα επενδύσει στις εξαιρέσεις. Γιατί όχι, που θα έλεγε και ο Ρόμπερτ Κένεντι.