Όταν οι καιροί το απαιτούν…

13:40 3/8/2013 - Πηγή: Ysterografa

Μπορεί οι ρόλοι κράτους και εξουσίας να είναι διακριτοί, μπορεί πολλοί (συγκεκριμένοι…) να «εξάρουν» την στάση του νυν αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να απέχει συνειδητά από το προσκήνιο (όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται ο ίδιος) όμως η ιστορία έχει αποδείξει πως σε κρίσιμες περιόδους, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο, για την αλληλεγγύη των Ελλήνων και το καλό της πατρίδας, η Εκκλησία οφείλει να βγει μπροστά.

Ζούμε μια περίοδο ηθικού κατακερματισμού, κοινωνικής ύφεσης και γενικής κατάθλιψης. Μια εποχή που επιχειρείται η διάσπαση του κόσμου σε ομάδες, μια προσπάθεια διχόνοιας.

«Καλών» και «κακών». Ηθικών και ανήθικων. «Δημοσίων» και «ιδιωτικών». Ο πνευματικός ηγέτης της χώρας, αν μη τι άλλο, χρειάζεται να φωνάξει παρών. Να ανυψώσει το ηθικό των Ελλήνων πολιτών που καθημερινά κατρακυλάει ολοένα και παρακάτω. Μαζί με όλους, οι χριστιανοί «βιάζονται» συνεχώς, έμμεσα ή άμεσα, και πολεμούνται ανηλεώς. Επιθέσεις τηλεοπτικές, νομοθετικές, κοινοβουλευτικές, ευρωπαϊκές με στόχο τον κλωνισμό στην ορθόδοξη πίστη, την ηθική και τις αξίες, τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής όπως τον διδαχτήκαμε από τους πατέρες της Εκκλησίας μας και τους προγόνους της πατρίδας μας (…καταργείται ακόμα και η Αργία της Κυριακής και η επίσημη Εκκλησία σιωπά!).

Οι αναφορές στο διαδίκτυο χαρακτηριστικών ρήσεων του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Στρατηγού Μακρυγιάννη, του Ιωάννη Καπποδίστρια, και πολλών άλλων ιστορικών μορφών της Ελλάδας, είναι σε καθημερινή βάση αναπόσταστο σημείο των χιλιάδων αναρτήσεων. Μην σπεύσουν πολλοί να τις στιγματίσουν με την ταμπέλα του «εθνικισμού». Απλοί συμπολίτες μας, με αγνές προθέσεις και αψεγάδιαστη ψυχή, βρίσκουν με αυτό τον τρόπο έκφρασης, πηγή άντλησης κουράγιου και δύναμης. Κάνουν τη δική τους προσπάθεια αφύπνισης του κόσμου.

Η Εκκλησία στο πέρασμα των αιώνων ήταν πάντα στο πλευρό του λαού. Μπροστάρης αλλά και υποστηρικτής. Οι κληρικοί μας είναι μέσα από το λαό. Κομμάτι του. Σάρκα από τη σάρκα του. Ας μην μεμψιμοιρούμε. Παντού υπάρχουν επίορκοι. Όμως εμείς οφείλουμε να αναδείξουμε τους πνευματικά ξεχωριστούς. Τους αληθινά χαρισματικούς που έχουν τα προσόντα να ηγηθούν. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τέτοιοι άνθρωποι, με συγκεκριμένα γνωρίσματα, αγαπήθηκαν και αγκαλιάστηκαν από τους πολίτες στο παρελθόν. Τους πιστούς, που στο πρόσωπό τους βρήκαν την ελπίδα και το «απάγκιο» τους. Ναι, αυτοί δημιουργούν και πολλούς εχθρούς. Αντίπαλους σε ισχυρά στρατόπεδα. Μνησίκακους που αφρήζουν από ζηλοφθονία για την απήχηση και το έρισμα στο λαό. Όμως εκεί υπάρχει η διαφορά προσωπικότητας. Όταν αδιαφορείς να γίνεις αρεστός στα «κέντρα των αποφάσεων» και επιλέγεις να υπηρετήσεις τους συμπολίτες και την πατρίδα σου από τη θέση που ο κόσμος σε ανέδειξε και η χάρη του Θεού σου έδωσε βήμα. Όταν δεν διστάζεις να θυσιάσεις ακόμα και τη ζωή σου προκειμένου να υπερασπιστείς το συμφέρον της χώρας σου και των πολιτών σου.

Οις συγκρίσεις γίνονται αυτονόητα από μερίδα του λαού. Σύμφωνα με την παράδοση της ορθόδοξης πίστης μας οι βρισκόμενοι στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας κρίνονται αυστηρότερα από τον μοναδικό δίκαιο κριτή. Όμως στη συνείδηση του ο καθένας, γνωρίζει ποιον έχει απέναντί του και πάντα του αποδίδει αυτό που του αρμόζει και τα εσώψυχά του τον καλούν.