Όταν τα λόγια χάνουν την αξία τους…

10:22 3/4/2013 - Πηγή: Ysterografa

«Ο λόγος μου, …νόμος». «Συμφωνία κυρίων». «Δίνω τα χέρια». Όλες οι παραπάνω εκφράσεις αναφέρονται σε προσωπικές συμφωνίες και προφορικές δεσμεύσεις μεταξύ δύο, ή παραπάνω, ανθρώπων και στηρίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, τον σεβασμό αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πόση δόση αξιοπιστίας όμως κρύβεται πίσω από τα λόγια; Ο χρόνος συνήθως είναι ο καλύτερος κριτής. Αυτός φανερώνει το κατά πόσο μια τέτοια συμφωνία έχει όρια, περιθώρια και προοπτική. Κατά πόσο μπορεί δηλάδή να εφαρμοστεί στην πράξη.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα. Ανάλογα με τα προσωπικά βιώματα,

τις φιλοδοξίες του και τις δημόσιες σχέσεις του, προσανατολίζει το δρόμο του και θέτει στόχους. Στην διαδρομή μέχρι την «ολοκλήρωσή του» συναντά πολλούς, συνεργάζεται με άλλους, αναπτύσει δεσμούς, γνωρίζει κόσμο. Σε μια φάση σταδιακής ανέλιξης αποφασίζει ποιους θα κρατήσει κοντά του. Μια ομάδα ατόμων που πιστεύει ότι θα τον βοηθήσουν. Αυτούς που έχει την αίσθηση ότι έχουν πράγματα να του προσφέρουν και ο ίδιος νιώθει ότι η συμβουλή τους είναι ειλικρινής και ρεαλιστική. Εκείνο βέβαια που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αγνοεί, είναι παλαιότερες επαφές και φιλίες με πρόσωπα αγαπητά που μπορεί μεν να μην έχουν σχέση με το νέο κεφάλαιο που ο ίδιος επιδιώκει να ανοίξει αλλά που πάντα χαίρονταν ειλικρινά και συμμετείχαν τόσο σε καλές όσο και δύσκολες στιγμές της ζωής του. Δυστυχώς είναι πολύ συχνό το φαινόμενο ένας άνθρωπος να ξεχνάει εύκολα. Να σβήνει με μια μονοκονδυλιά το παρελθόν του, όχι απαραίτητα επειδή τον σημάδεψε για κάτι ή τον έβλαψε. Απλά επειδή οι νέες συναναστροφές, και οι φιλοδοξίες, του περιορίζουν το χρόνο και του μικραίνουν τον κύκλο επαφών. Επειδή η τριβή με άτομα σε θέσεις εξουσίας του προκαλούν σκέψεις και του δημιουργούν προσδοκίες. Κάτι που σαφέστατα το οικείο περιβάλλον του πρόσφατου παρελθόντος δεν μπορεί να του προσφέρει. Ποιός όμως μπορεί να εγγυηθεί για κάτι σήμερα;

Ακόμα και οι μεγάλες γνωριμίες, σε καμία περίπτωση, δεν προσδίδουν πλέον ασφάλεια. Σε χώρους όπου άλλοτε θεωρούνταν δεδομένες συμμαχίες και η τοποθέτηση προσώπων είχε να κάνει με τις δημόσιες σχέσεις τα πράγματα έχουν σκληρύνει. Η εμπιστοσύνη δεν εξυπακούεται. Κερδίζεται. Πόσο μάλλον οι υποσχέσεις. Παρότι κάποιοι τις μοιράζουν ακόμη απλόχερα, οι περισσότεροι τις χρησιμοποιούν με φειδώ. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όλοι μας πλέον έχουμε γίνει πιο δύσπιστοι. Τα λόγια περισσεύουν. Οι πράξεις έχουν νόημα και αποδεικνύουν τις αληθινές προθέσεις.

Μπορεί να λέγεται, και στην πραγματικότητα να ισχύει, ότι οι γραπτές συμφωνίες μένουν. Έχουν νόημα και από εκεί απορρέουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εγώ θα πω πως σε ορισμένα ζητήματα προσωπικής επαφής μεταξύ δύο «φίλων» ή «αδελφών» δεν λέει τίποτα ένα χαρτί, όσο ένα βλέμμα ή ένας λόγος. Μια δυνατή σχέση που έχει αντέξει στα χρόνια και έχει διατηρηθεί, και από τα δύο μέρη, δεν χρειάζεται υπογραφές και τυπικότητες, αλλά αμοιβαιότητα και αλληλοσεβασμό. Το καλύτερο συμβόλαιο να υπογράψεις θα βρεις τρόπο να το «σπάσεις». Την ακεραιότητα μιας πραγματικής φιλίας και τους δεσμούς της ειλικρινής συμπάθειας και αγάπης ποτέ δεν θα τα διαλύσεις. Αρκεί να σέβεσαι και να μην υποτιμάς την προσωπικότητα και τη νοημοσύνη του άλλου.