Σαββατόβραδο στα εξωτερικά ιατρεία του “Παίδων”…

14:25 19/11/2013 - Πηγή: Ysterografa

Ώρα 00:35. Είσοδος στα εξωτερικά ιατρεία του εφημερεύοντος νοσοκομείου Παίδων στο Γουδί. Νούμερο αναμονής, για τον παιδίατρο, 272. Νούμερο εξέτασης 228. Μέση ώρα αναμονής 3-5 ώρες. Ένας ειδικευμένος ιατρός και δύο ειδικευόμενοι αναλάμβαναν την εξέταση των περιστατικών. Στις 02.00 αλλαγή βάρδιας των εφημερεύοντων κλινικών (15λεπτη καθυστέρηση για καθαρισμό ιατρείων και «παράδοση-παραλαβή»).

Το κλίμα στο σαλόνι αναμονής αναμενόμενο. Παιδάκια να κλαίνε, άλλα να κοιμούνται, άλλα να βήχουν, να φτερνίζονται άλλα με τάσεις για έμετο, κατάγματα αλλά και ειδικές περιπτώσεις. Στο παιδιατρικό

πανικός (όπως φαίνεται και από τους χρόνους αναμονής) στα υπόλοιπα ιατρεία μια «κανονική» ροή, πλην κάποιων εξαιρέσεων. Πάντα ανάλογα με τον άνθρωπο-γιατρό που έχεις να κάνεις. Ενώ στο χειρουργικό για παράδειγμα η ειδικευόμενη γιατρός ανέβαλε το πρόχειρο «δείπνο» της για να εξυπηρετήσει το περιστατικό που προέκυψε, στο αντίστοιχο ορθοπεδικό τμήμα έπρεπε πρώτα να λήξει το μισάωρο «μίνι-πάρτυ» από το «ντελιβεράδικο» για να εξυπηρετηθούν γονείς και μωρό που είχαν σταλεί για ακτινογραφία…!

Εξέταση 03:45, πάλι καλά αφού αρκετοί δεν είχαν αντέξει την αναμονή ή, για να ακριβολογούμε, γιατρεύτηκαν περιμένοντας! Εισαγωγή. Είναι αλήθεια πως η αντιμετώπιση, ανάλογα και με το ιδιαίτερο της ώρας, ήταν ικανοποιητική. Πάλι όμως εξαρτάται στον «άνθρωπο» που θα πέσεις. Γιατί ένας γιατρός, όσο «επιστήμονας» κι αν είναι, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται και την ψυχολογία γονέων και παιδιών που έχουν υποστεί την όλη ταλαιπωρία από την πολύωρη παραμονή στο «σαλόνι».

Μετά από μια εβδομαδιαία, σχεδόν, παραμονή εντός του νοσοκομείου, τα συμπεράσματα έρχονται από μόνα τους. Το ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό ήταν, γενικά, αξιοπρεπέστατο. Ωστόσο οι υποδομές, φανερά, ανεπαρκείς. Ελλείψεις, διαπίστωση παλαιότητας επίπλων και λοιπού εξοπλισμού, ανάγκη ιδίων εξόδων για κάλυψη αναγκών συνοδών και ασθενών. Επιγραμματικά, επί τρεις συνεχόμενες μέρες (πρωί – βράδυ) το φαγητό του «ασθενή» ήταν κοτόπουλο-μακαρόνια (σε επισήμανση του γεγονότος στον ιατρό η απάντηση ήταν «εεε δημόσιο νοσοκομείο είναι, φτιάξτε κάτι από το σπίτι…»), θάλαμοι μικροί, κρεββάτια με σπασμένο προσκέφαλο, κομοδίνα και ντουλάπες φθαρμένα και ξεχαρβαλωμένα, έλλειψη αναλωσίμων (χαρτί υγείας στις τουαλέτες), κοινές τουαλέτες αναλογικά λιγότερες από τις απαιτούμενες κλπ Πράγματα που μπορεί να μοιάζουν αυτονόητα ή ασήμαντα σε κάποιους, που διαδραματίζουν όμως μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία και τη διάθεση μιας οικογένειας που παραμένει αναγκαστικά στο νοσοκομείο για μεγάλο διάστημα.

Αν σκεφτεί κανείς πως τα τρία νοσοκομεία Παίδων στην Αθήνα, καλύπτουν τον μισό παιδικό πληθυσμό της χώρας, εύκολα μπορεί να αναλογιστεί κάποιος ότι δεν επαρκούν. Πόσο μάλλον όταν στο «πρόγραμμα» έχει μπει το κλείσιμο του ενός από αυτά. Επιπλέον περικοπές δαπανών τα νοσοκομεία δεν επιδέχονται. Αντιθέτως χρήζουν γενέας χρηματοδότησης για την ανανέωση του εξοπλισμού τους και την καλυτέρευση των υπηρεσιών τους (υγεία και παιδεία οφείλουν να είναι στην κορυφή σε κονδύλια από τον προϋπολογισμό). Επίσης, μια αναθεώρηση στις δομές λειτουργίας και ένας πιο αυστηρός έλεγχος του προσωπικού πρέπει να θεωρείται αναγκαίος και απαραίτητος.

Αξίζει να σημειωθεί πως όλοι μας πρέπει να επιδεικνύουμε μεγάλη υπομονή στα νεύρα μας όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις. Είτε πρόκειται για τα παιδιά μας, εμάς τους ίδιους ή κάποιον γνωστό μας. Το φαινόμενο της «ευνοϊκής μεταχείρισης» λόγω ενός γνωστού (υπαλληλικού προσωπικού ή ενός υψηλά ιστάμενου τρίτου προσώπου) …ζει και βασιλεύει.

Κουράγιο, δύναμη και …ο Θεός μαζί μας!