Στη χώρα μου (που… δεν είναι αποικία)

16:41 16/10/2013 - Πηγή: Ysterografa

Στη χώρα μου, οι άνθρωποι υποφέρουν. Πόνος, εξαθλίωση, δάκρυα, αγωνία, αυτοκτονίες. Στη χώρα μου, έμαθαν οι ζωντανοί να ζηλεύουν εκείνους που επέλεξαν από μόνοι τους να κοιμηθούν για πάντα και να γλιτώσουν. Στη χώρα μου, οι άνθρωποι τιμωρούνται αβασάνιστα, η αδικία που διαπράττεται απέναντι τους είναι αναλόγιστη. Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Γιατί μας τιμωρούν;

Στη χώρα μου, την Ελλάδα, ο εθνικός ύμνος δεν έχει πια καμία σημασία. «Από τα κόκκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα ιερά….». Ποια ιερά; Στη χώρα μου, δε σέβονται τους

αγώνες και την ιστορία ενός Έθνους, ούτε και τους κόπους των συγχρόνων που έχτισαν ένα σπίτι. Στη χώρα μου, μας παίρνουν τα σπίτια, μας κλείνουν τις επιχειρήσεις, μας υποβαθμίζουν τις παροχές της υγείας και της παιδείας, μας ακυρώνουν την αξία των πτυχίων, μας ακυρώνουν την αξία της ζωής μας. Στη χώρα μου, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία. Στη χώρα μου, ο Άνθρωπος δεν έχει καμία αξία. Στη χώρα μου, δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχει ηθική. Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Γιατί μας τιμωρούν;

Στη χώρα μου, η παιδική φτώχεια είναι στα ύψη. Δε κάνει κανένας κάτι για αυτήν. Στη χώρα μου, δεν μιλούν για τη παιδική φτώχεια, απαγορεύεται αυστηρά να μιλάμε για αυτή. Στη χώρα μου, διώχνουν τους φτωχούς και τους επαίτες από τους συρμούς των ηλεκτρικών τραίνων και τους άστεγους από τις μέχρι πριν ευημερούσες συνοικίες της Αθήνας. Στη χώρα μου, προσποιούμαστε όλοι ότι δεν υπάρχει πουθενά φτώχεια κι επαιτεία. Πώς να υπάρχει εξάλλου, εφόσον απαγορεύεται; Στη χώρα μου, συμμετέχουμε όλοι μαζί σε μια φρικτή διασκευή του θεατρικού έργου “ Όλα είναι εντάξει ”. Στη χώρα μου, κάθε μέρα γινόμαστε όλοι φτωχοί κι επαίτες, αλλά απαγορεύεται να είμαστε φτωχοί κι επαίτες. Στη χώρα μου, παίζουν μαζί μας και μας ασκούν ψυχολογική βία. Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Γιατί μας τιμωρούν;

Στη χώρα μου, το 1922 , ήρθαν πρόσφυγες από τις Χαμένες Πατρίδες της Ιωνίας. Οι άνθρωποι αυτοί έχασαν εκεί τα σπίτια τους, τις δουλειές τους αλλά και αγαπημένους. Μία με δύο γενεές μετά οι απόγονοι τους χάνουν σήμερα εδώ, ξανά τα σπίτια τους, τις δουλειές τους αλλά και αγαπημένους που θυσιάστηκαν στο βωμό της κρίσης ως αυτόχειρες. Στη χώρα μου, είπαν μάλλιστα στους ανθρώπους αυτούς, ότι η σφαγή, ο εμπρησμός και η καταστροφή της Σμύρνης δεν ήταν παρά ένας απλός συνωστισμός στη προκυμαία. Στη χώρα μου, ο έλεγχος έχει χαθεί. Όλα έχουν πάρει τη τροπή παρωδίας. Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Γιατί μας τιμωρούν;

Στη χώρα μου, ο πρόσφατος προϋπολογισμός δε βγαίνει. Στη χώρα μου, θα πάρουν νέα μέτρα. Ωστόσο ακόμα η γραφειοκρατία παραμονεύει. Επίσης κανένας δε κατάφερε μέχρι σήμερα να βγάλει άκρη σε μία δημόσια υπηρεσία. Ακόμα οι διοικήσεις των δημόσιων υπηρεσιών αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Στη χώρα μου, καμία δημόσια υπηρεσία δε λειτουργεί ορθά και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν έλυσαν κανένα σοβαρό πρόβλημα. Αλλά στη χώρα μου οι άνθρωποι θα υποφέρουν κι άλλο. Φόροι, φόροι, φόροι!! Πολλά από τα νέα μέτρα απευθύνονται στις επιχειρήσεις (όσες απέμειναν) όπου θα φορολογούνται πολύ υψηλά όχι μόνο αυτές που έχουν κέρδη αλλά και αυτές που δεν έχουν. Στη χώρα μου, όσοι αποφασίζουν για τους συνανθρώπους μου, δεν προέρχονται ποτέ από το χώρο των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να μην έχουν σφαιρική αντίληψη της ορθής λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς. Στη χώρα μου, καθόρισαν πολύ υψηλές σε σχέση με τη πραγματικότητα αντικειμενικές αξίες και έτσι θα παίρνουν πολύ πιο εύκολα τα σπίτια μας. Αλλά τι θα τα κάνουν τόσα σπίτια; Στη χώρα μου δραστηριοποιούνται και κερδοσκόποι.

Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Γιατί μας τιμωρούν; H παγκόσμια και εγχώρια οικονομική κρίση είναι κρίση ηθικής διακυβέρνησης. Σύμφωνα με το αγγλικό management όταν κάτι δεν πάει καλά, θα πρέπει να τιμωρούνται οι από κάτω και όχι οι από πάνω. Αντιθέτως κατά το Ιαπωνικό management αυτοί που τιμωρούνται είναι οι από πάνω και όχι οι από κάτω. Στην Ευρώπη αποφασίστηκε να ακολουθήσουν το αγγλικό πρότυπο management. Έτσι επέλεξαν να τιμωρούν τους λαούς (τους από κάτω) και όχι τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις (τους από πάνω), παρόλο που παραδέχονται ότι η τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι κρίση ηθικής διακυβέρνησης. Στα πλαίσια αυτά μας έπεισαν ότι είμαστε τεμπέληδες και πολλά άλλα, ενώ διαμόρφωσαν μια γενική, ευρωπαϊκή, κοινή γνώμη κατά την οποία ο σκάρτος ελληνικός λαός θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Η πρακτική όμως αυτή έχει ένα ελάττωμα, καθώς η Αγγλία είναι μία αποικιοκρατική χώρα, η οποία στήριξε την ευημερία της στις αποικίες της, για αυτό και το πρότυπο τιμωρίας των από κάτω και όχι των από πάνω, όταν κάτι πάει στραβά, έχει νόημα όταν εφαρμόζεται από μια αποικιοκρατική χώρα και «τιμωρεί» τους ανθρώπους των αποικιών της για να ευημερήσει η ίδια. Η Ελλάδα όμως δεν είναι αποικία κι εδώ σφάλλει η πρακτική που αποφάσισε να ακολουθήσει η Ευρώπη.

Στη χώρα μου, μας τιμωρούν. Η χώρα μου όμως δεν είναι αποικία!!