Στο Εδώ και στο Τώρα…

14:42 18/8/2013 - Πηγή: Ysterografa

Αν πιστεύετε ότι τα όνειρα και οι προσδοκίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ευτυχίας, θερμή παράκληση να μη συνεχίσετε το διάβασμα των παρακάτω σκέψεων. Αν έστω λέτε, «σιγά τα ωά, τα όνειρα μας μάραναν» απευθύνω επίσης γονυπετή παράκληση να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση. Είστε ήδη στην τρίτη πρόταση και συνεχίζετε. Καλώς, προχωράτε με ευθύνη δική σας.

Θυμόμαστε σίγουρα και με ευκρίνεια ψηφιακή τις προαιώνιες γαλουχίες: «Παιδί μου, να έχεις όνειρα, να κοιτάς ψηλά, να προχωράς μπροστά» – μάθημα οικογενειακής και επαγγελματικής αγωγής. «Ψηφίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, αυτόν

που μας πείθει» – μάθημα πολιτικού προσανατολισμού. «Πορευόμαστε στη ζωή μας με σύντροφο που ταιριάζει σε μας και τις προδιαγραφές μας» – μάθημα συναισθηματικής ταύτισης. «Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει» – μάθημα γονεϊκής επιμόρφωσης. Τόσα μαθήματα, τόσες συμβουλές, τόσες νουθεσίες – όλα προσανατολισμένα στο στόχο του να γίνουν τα όνειρα, πραγματικότητα. Όνειρα. Μάλιστα.

Ας κάνουμε ένα βήμα, στην ετυμολογία της λέξης «όνειρο», γνωστή ως «όναρ» στα αρχαία ελληνικά: πιθανότατα, προέρχεται από τη σύνθεση «όν» και «άρα». Το «ον» είναι η Ύπαρξη και «Αρά» σημαίνει ευχή, προσευχή αλλά και κατάρα. Άλλη πιθανότητα, είναι να προέρχεται από το πάντρεμα του «εν» και «οράω-ω» (βλέπω). Δηλαδή κάτι σαν «βλέπω μέσα μου». Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, άλλωστε και οι δύο εκδοχές, στην ίδια αφετηρία καταλήγουν: οπτικές αναπαραστάσεις του μυαλού, είτε στον ύπνο μας, είτε στο ξύπνιο μας, με βάση αυτά που έχουμε μέσα μας.

Να κάτσουμε να δούμε τι είδους βαρύτητα ασκείται πάνω μας και άλλοτε υπερισχύει η χαρά της «ευχής» που έχουμε μέσα μας και άλλοτε ο φόβος της «κατάρας». Και τα δύο πάντως, τα κουβαλάμε: και αυτό γιατί κάποτε μας δόθηκε το προνόμιο της ελεύθερης επιλογής, λίγο πριν εξοβελιστούμε από τον όποιο Παράδεισο.

Πρέπει κάποιος να κουβαλάει βολεμένα μάτια και ψυχή από μαύρο γρανίτη για να μη διαπιστώνει ότι μια από τις πιο επώδυνες και σαρκοβόρες εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι είναι το θρυψάλλιασμα των ονείρων τους. Κάπως έτσι εξηγούνται τα κύματα αυτοκτονιών, κατάθλιψης, απελπισίας. Άνθρωποι ολοκληρωμένοι από πολλές απόψεις, που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «τζάμπα τόσα όνειρα». Και το χειρότερο είναι ότι έχουν δίκιο.

Τα όνειρα είναι η ζυγαριά με σταθμά την «ευχή» και την «κατάρα». Η πλευρά από την οποία θα βαρύνει αποτελεί το απόλυτο ρίσκο, αν αφεθεί στην τύχη της. Και καλά αν είμαστε ο/η ψιψίνα της γειτονιάς με τις 7 ζωές, να το σηκώσουμε το ρίσκο το τιμημένο. Αν όχι;

Αν όχι, αναβοσβήνει το φωτάκι για αναγκαστική προσγείωση στο Εδώ και στο Τώρα. Όχι στο αύριο, όχι στο χθες. Μόνο αυτό έχουμε κατά βάθος και τίποτα άλλο. Και είναι μάλλον γραφικό που γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το τι απαιτεί να βελτιώσουμε αυτό το Εδώ και Τώρα. Γραφικό και θλιβερό, μαζί. Γραφικό γιατί το αναλύουμε λες και πρόκειται για συνταγή μαγειρικής. Θλιβερό γιατί ξεχνάμε ότι μια τέτοια συζήτηση, αν θέλουμε να έχει νόημα, οφείλει να γίνεται σε 1ο ενικό πρόσωπο: εγώ τι αποδέχομαι, εγώ τι αρνούμαι, εγώ τι αλλάζω.

Αλλά είναι τόσο πιο εύκολο και βολικό να ονειρευόμαστε. Τόσο πιο ξεκούραστο..