Η επέτειος της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας

14:13 22/4/2014 - Πηγή: Ysterografa

Twitter@EmOikonomidis

Η 23η Απριλίου του 2010 θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην εθνική μνήμη, ως άγαρμπο αποτύπωμα στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας. Και μετά βεβαιότητας θα τη μνημονεύουν οι γενιές που έρχονται, ως το tipping point της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας, μαζί με την απώλεια της εθνικής αυτοτέλειας, αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας.

Στο εμβληματικό Καστελόριζο, ο Γιώργος Παπανδρέου

ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησής του να σύρει την Ελλάδα στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Έτσι. Χωρίς διαπραγμάτευση και διάθεση για στρατηγικά ισοδύναμα. Και αφού προηγουμένως επί μήνες, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, υπήρξε μια μάλλον συνειδητή προσπάθεια απόλυτης απαξίωσης του brand name της Ελλάδας, και εκ των πραγμάτων της αμαχητί παράδοσής της στους δανειστές.

Ήταν ο “Τιτανικός” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η “διεφθαρμένη χώρα” που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυριζόταν ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών ότι κυβερνάει. Και, όπως αναμενόταν, η χώρα κατέρρευσε, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως συνολικά για την ευρωζώνη, με ένα μεγάλο παιχνίδι στο οποίο πρωταγωνίστησαν διεθνείς κερδοσκόποι και η ανεπαρκής εθνική πολιτική ηγεσία.

Η Ιστορία θα γράψει ότι η υπογραφή της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, φέρει το επώνυμο του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός. Του πολιτικού που ξεγέλασε για τελευταία φορά τόσο εκκωφαντικά την ελληνική κοινωνία, με το αλησμόνητο “λεφτά υπάρχουν”, των εκλογών του 2009.

Φυσικά, ο Οίκος των Παπανδρέου αλλά και συνολικά το ΠΑΣΟΚ, πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τον εθνικό ακρωτηριασμό. Ο Γιώργος Παπανδρέου αντικαταστάθηκε “στον αέρα” από την πρωθυπουργία και την ηγεσία του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, ενώ το ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχο κόμμα στην ελληνική πολιτική ζωή στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κατάντησε… συμπλήρωμα κυβερνήσεων συνεργασίας.

Η ουσία βέβαια δεν αλλάζει. Το βράδυ της 22ας Απριλίου, σαν χθες πριν από 4 χρόνια δηλαδή, ήταν η τελευταία νύχτα που οι Έλληνες μπορούσαν να ονειρεύονται. Μέχρι τότε ξέραμε ότι, τουλάχιστον για τα όνειρα δεν είχε εφευρεθεί φορολογικός μηχανισμός.

Σήμερα, η Ελλάδα επιστρέφει. Για το δικαίωμα στο όνειρο… θα δούμε.