100 χρόνια Θρύλος

06:41 12/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Το όνειρο μιας παρέας νέων ανθρώπων από τον Πειραιά, που μαζεύτηκαν ένα βράδυ του Μαρτίου 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα κοντά στο λιμάνι, έκανε ένα σημαντικό βήμα για την απόλυτη ολοκλήρωση όταν κατακτήθηκε το 2024 το ευρωπαϊκό τρόπαιο του Conference League. Και μαζί του οι φιλοδοξίες μιας μεγάλης οικογένειας που μεγάλωσε με τον Ολυμπιακό κι έπαιρνε ανάσες ζωής μαζί του. Η φαμίλια

των Ανδριανοπουλαίων έκανε παράλληλα βήματα με τον Ολυμπιακό κι έζησε κάθε στιγμή του σαν δική της.

Μεγαλώνοντας κάτω από τη σκιά της μεγάλης της κληρονομιάς δεν είναι ένα ασήμαντο βάρος. Από μικρό παιδί οι Κυριακές δεν ήταν ποτέ ολοκληρωμένες δίχως τις καθιερωμένες επισκέψεις τότε στο λεγόμενο Ποδηλατοδρόμιο, στις αρχές, και στο μισό σαν μισοφέγγαρο Στάδιο Καραισκάκη αργότερα. Η μυρωδιά της καρβουνόσκονης στο σχεδόν ποδοσφαιρικό γήπεδο της αρχής και του βρεγμένου χώματος από το ποτιστήρι του Δήμου, που κατέβρεχε ολόκληρο το  γήπεδο αργότερα, οι θύμησές μου είναι συγκλονιστικές και ακατάλυτες.

Κι από κοντά οι συγκλονιστικές αφηγήσεις της γιαγιάς, για το πώς έπλενε τις καταλασπωμένες εμφανίσεις όλης της ομάδας τότε και τις άπλωνε να στεγνώσουν στην αυλή του πατρικού μας στου Βρυώνη στον Πειραιά. Πώς ο παππούς Ανδρέας, που δεν έπαιρνε από χωρατά, απείλησε να ματαιώσει ένα παιχνίδι τότε δείχνοντας έτοιμος να «πάρει τους γιους του και να φύγει» όταν αστειευόμενοι κάποιοι παράγοντες του δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να του απαγορεύσουν την είσοδο.

Οι γιοι του ήσαν οι πέντε Ανδριανόπουλοι, ολόκληρη η επιθετική γραμμή αλλά και η ψυχή – και το σήμα κατατεθέν, τότε – ουσιαστικά του Ολυμπιακού!

Με τα χρόνια η ομάδα μεγάλωσε, έγινε ο Θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου, και ταυτίστηκε με τον Πειραιά αλλά και με τις έννοιες του θάρρους, του κουράγιου και της λεβεντιάς. Μεγάλωσε επίσης και κάπως άλλαξε και η οικογένεια. Εμειναν όμως όλοι δεμένοι με τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Ο πατέρας μου Γιάννης, αφού υπηρέτησε σαν πρόεδρος της ομάδας, και ο Ντίνος έφυγαν σχετικά γρήγορα από τη ζωή. Ο Βασίλης έμεινε πάντα κοντά στην ομάδα – την υπηρέτησε για χρόνια σαν επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος και σαν μέλος της ΕΠΟ και εκλέκτορας της εθνικής ομάδας.

Ο νεότερος Λεωνίδας υπήρξε πάντα, μέχρι το τέλος στα 99 του χρόνια, αγνός οπαδός και τακτικός θαμώνας του Σταδίου Καραϊσκάκη. Ο μεγαλύτερος πάντως ηλικιακά, μετά τον πατέρα μου, ο Γιώργος άφησε τη ζωντανή του σφραγίδα στην ομάδα. Για πολλά χρόνια πρόεδρος, όταν απολύθηκε από τη δικτατορία έπεισε τον Νίκο Γουλανδρή να την αναλάβει, και μετά από την ΕΠΟ και το Ανώτατο Αθλητικό Συμβούλιο είχε πάντα στο μυαλό του τον Θρύλο του Πειραιά.

Ο θρυλικός «Ποδάρας», ο Γεώργιος δηλαδή Ανδριανόπουλος, άφησε τον αδέκαστο χαρακτήρα του στην ομάδα. Σε κάποιο ματς, είχε διώξει από το γήπεδο τότε τον ατίθασο αδελφό του Λεωνίδα λόγω ενός υπερβολικά σκληρού φάουλ κατά αντίπαλου οπισθοφύλακα, του Ηλία Ηλιάσκου. Σαν πρόεδρος είχε μπει στο γήπεδο, σε ημιτελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, χαστουκίζοντας τον τότε αρχηγό της ομάδας που είχε ζητήσει να αποχωρήσουν οι παίκτες λόγω άδικου διαιτητικού σφυρίγματος, κι επιβάλλοντας στην ομάδα να συνεχίσει το παιχνίδι! Στενοί φίλοι με τον αντίστοιχο θρύλο του Παναθηναϊκού Αγγελο Μεσσάρη και τους προέδρους Λουκά Πανουργιά και μετέπειτα τον Δ. Μοάτσο έβλεπε στον ανταγωνισμό με τους Πράσινους σαν άμιλλα και όχι σαν μίσος. Δεν θα ξεχάσω που είχε αποτρέψει με την ψήφο του τον υποβιβασμό του Παναθηναϊκού στη γνωστή τότε «υπόθεση των λουλουδιών». Σε παραπονετική ερώτησή μου τότε, μου είχε απαντήσει: «Να μην το ξεχνάς ποτέ. Χωρίς Παναθηναϊκό δεν υπάρχει Ολυμπιακός»!

Αυτό που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όμως ήταν πριν από δέκα με δεκαπέντε περίπου χρόνια μια δήλωση του Λεωνίδα στην τηλεόραση σχετικά με τα χρώματα της φανέλας του Ολυμπιακού: «Οταν συζητούσαμε για τα χρώματα, τότε κάποιος είπε να χρησιμοποιήσουμε τη φανέλα που είχε φέρει ο Γιάννης (σ.σ. ο πατέρας μου) από το Λονδίνο. Ηταν η ερυθρόλευκη της Αρσεναλ στην οποία είχε παίξει». Τότε κατάλαβα τη σημασία της παράδοσης. Πως δηλαδή μια απόφαση, φαινομενικά της στιγμής, μπορεί να δημιουργήσει  ιστορία και να κάνει έναν κόσμο να λατρέψει ένα ίνδαλμα.