1993 Εγώ δεν πάω Μέγαρο

08:21 19/8/2011 - Πηγή: Τα Νεα

To 1993 το όνομα της Ρίτας Σακελλαρίου ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Οι πριβέ εμφανίσεις που έκανε στο Καστρί κι εκείνο το «Αυτός ο άνθρωπος αυτός» που έκανε τον πρόεδρο να σηκώνεται και να χορεύει ζεϊμπέκικο την έντυναν με τη μυθολογία της αυθεντικής λαϊκής ντίβας που μόνο οι μυημένοι μπορούν να εκτιμήσουν. Η Ρίτα Σακελλαρίου ήταν το αυθεντικό «αντράκι». Στην ψυχή βέβαια. Εκείνη που πάλεψε από μικρή και τα κατάφερε. Γιατί η εμφάνιση

και το ταμπεραμέντο ήταν μια άλλη ιστορία: λαϊκή ντίβα με γκαρνταρόμπα βασίλισσας, κομμωτές, στυλίστες, παρατρεχάμενους, αυλή ολόκληρη που συντόνιζε ο φίλος και πιστός βοηθός της, ο κ. Λάκης (Κορρές). Στα 14 της άρχισε το τραγούδι - την είχε πάρει μαζί του ο Στέλιος Χρυσίνης που πάντα τον μνημόνευε με αγάπη - και σε λίγο βρέθηκε να κάνει σεγκόντα στον Τσιτσάνη και τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Διαδρομή χρόνων στο τραγούδι. Καμία σχέση με το δήθεν της νέας (τηλεοπτικής) δεκαετίας του '90. Καμία σχέση με το ποπ που ήθελε Ρουβά και Ελίνα Κωνσταντοπούλου να μπαινοβγαίνουν στα ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά πλατό. Στις αρχές του '90 η Ρίτα Σακελλαρίου διήνυε τη δεύτερη φάση της καριέρας της - που είχε ξεκινήσει από τα μέσα του '80 με το «Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα» του Νίκου Καρβέλα -, πιο ξανθιά και πιο ντίβα από ποτέ. Και βέβαια αναβαθμισμένη στα μάτια του λαϊκού υποσυνείδητου που κοιτώντας με ένα πιο ψύχραιμο μάτι τα πράγματα μπορούσε να δει πάνω της κάτι από το καλό παρελθόν του λαϊκού αλλά και να αναγνωρίσει και τραγούδια παρεξηγημένα όπως το «Ιστορία μου, αμαρτία μου». Αρεσε το τραγούδι και στον Ανδρέα (το '93 είχε εκλεγεί ξανά πρωθυπουργός μετά το τέλος της δίκης για την υπόθεση Κοσκωτά). Και πήγαινε και στο «Can Can» να την δει. Με έναν περίεργο, αδιευκρίνιστο τρόπο, ο στίχος έγραφε - πιο πολύ από ποτέ - εκείνες ειδικά τις μέρες που ήταν ακόμη ζωντανή η εικόνα με το περίφημο νεύμα του προς τη Δήμητρα την ώρα που κατέβαιναν από το αεροπλάνο.Ιστορία μου, αμαρτία μου, από μια φωνή μπάσα, λαϊκή, ντόμπρα που εξέφραζε τέλεια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Μόνο που η ντίβα (όπως κάθε ντίβα) είχε πάντα το άγχος του νέου σουξέ. Οπως και την κρυφή επιθυμία να αναγνωριστεί από το «καθωσπρέπει» κοινό. Και το κοινό εκείνο τότε πήγαινε Μέγαρο…Ιδού πώς θυμάται ο Γιώργος Παυριανός - που είναι υπεύθυνος μαζί με τον Νίκο Τερζή για το τελευταίο της σουξέ «Εγώ δεν πάω Μέγαρο» - τι έλεγε η Ρίτα εκείνες τις μέρες που το Μέγαρο έκανε τα πρώτα του ανοίγματα στη λαϊκή μουσική και είχε αφιέρωμα στον Θανάση Πολυκανδριώτη. Ολως τυχαίως ήταν η ίδια εποχή όπου άρχισε να λάμπει - κυρίως σε ανθρώπους του χώρου - το όνομα του νεαρού και ωραιότατου Σάκη Ρουβά. Ποπ εκείνος, γιατί όχι κι εκείνη (άλλωστε οι διαχωριστικές ήταν πάντα θολές). Εχοντας ζηλέψει λοιπόν την επιτυχία του νεαρού και ξέροντας ότι τους στίχους των τραγουδιών του είχε κάνει ο Γιώργος Παυριανός, κάλεσε ένα βράδυ σπίτι της τον Παυριανό και τον παραγωγό της, τον Νίκο Καραγιάννη, για να μιλήσουν επί του θέματος. Από τον Καραγιάννη έμαθε και για το αφιέρωμα σ