Αρραβώνας ή ανεπούλωτο χάσμα;

13:50 20/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η πρόσφατη παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Μπαλάφα – εκ των παλιών του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ με καταβολή από την ΕΔΑ και το αντιδικτατορικό κίνημα – αναθέρμανε τη συζήτηση για το αν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι κοντά να ξαναβρεθούν σε κοινό τόπο. Αρκεί η βούληση και τα άλλα έρχονται, όπως είπε ο Δραγασάκης

θυμίζοντας το κοινό πόρισμα που προηγήθηκε του ΣΥΝ, ή ακόμη και μια έντιμη συζήτηση πρώην συντρόφων δεν επαρκεί για συμπορεύσεις και άρα θέλει άλλα βήματα; Οι του ΣΥΡΙΖΑ – και σας το γράφω ως ρεπορτάζ – θέλουν. Με όλες τις ενστάσεις που έχουν με τη στρατηγική της Νέας Αριστεράς να φύγει λόγω Κασσελάκη και να ιδρύσει τον δικό της χώρο και ΚΟ. Οι της Νέας Αριστεράς δεν είναι όλοι θετικοί και ορθά λένε πως δεν μπορεί να γίνει επιστροφή ως έχει. Σαν να μη συνέβη κάτι.

Το ερώτημα όμως για όλους είναι πάνω από τα δικό τους επικείμενο reunion, που εκ των πραγμάτων θα συντελεστεί κάποια στιγμή. Είναι σε ποιον νέο τόπο θα συμβρεθούν, με τι όρους αναστοχασμού και βασικά τι θα λένε. Κι αυτό αφού, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ εγγράφονται στις δυνάμεις που έχουν κυβερνήσει τη χώρα και άρα συσσωρεύουν φθορά όπως και η ΝΔ. Στον νέο άξονα συστημισμού – αντισυστημισμού νέοι ένοικοι κατοικούν στον δεύτερο. Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με το 2010-2015 όπου ο τότε ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα παντρεύτηκε αρμονικά με το ρεύμα του αντιμνημονίου. Το τι θα λένε επίσης δεν αρκεί να οριοθετείται στο «δεν θέλουμε τον Μητσοτάκη».

Κάτι ακόμη: Η κοινωνία έχει αλλάξει πολύ. Ακόμη κι από το 2019. Μαζί και το γεωπολιτικό περιβάλλον. Η νέα πραγματικότητα για τους νεοέλληνες δεν καθορίζεται στενά από το οικονομικό-δημοσιονομικό – οι ταχύτητες της τεχνολογίας, η τεχνητή νοημοσύνη που μπορεί να αποτελέσει σοβαρή αναθεωρητική δύναμη για την εργασία και το σχήμα αλήθεια-ψέμα, το κλίμα που είναι εδώ με τις μεταβολές του και παρά τους επιμέρους σκεπτικισμούς, ακόμη και η Ευρώπη που έχει μπροστά της (αν το έχει ακόμη) το δίλημμα να γίνει Ενωμένη Ευρώπη πολέμου ή Ευρώπη προόδου. Πράγματα πολύ νέα, ξεπερνιούνται γρήγορα.

Αν κάτι χαρακτήριζε την Αριστερά ήταν πως επινοούσε το νέο της περιεχόμενο πάντα. Διάβαζε τις βασικές αντιθέσεις. Είχε λαϊκή αυτοπεποίθηση. Ούτε σε εργαστήρι βερμπαλιστικών εκφωνήσεων εκτρεπόταν, όποτε το έκανε το πλήρωνε, ούτε σε δύναμη περιγραφής της πραγματικότητας. Σήμερα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη Νέα Αριστερά η συνθήκη είναι εξόχως δύσκολη. Μια σοκαριστική τομή, μια είδους επανίδρυση με άλμα προς τα εμπρός μπορεί να είναι η απάντηση. Ούτε κι αυτή βέβαια οριστική. Πολλές χώρες προχωρούν χωρίς Αριστερά. Χωρίς καν τη μεταρρυθμιστική της όχθη.

Η σύλληψη που εκθέτει την Ευρώπη

Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, βασικός αντίπαλος του Ερντογάν, Eκρέμ Ιμάμογλου είναι στη φυλακή από χθες και οι διαδηλώσεις είναι μεγάλες στη γείτονα – δείχνοντας και τα δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού. Εστω ενός μέρους του. Θα το ρωτήσω ανάποδα και με προφανή την καταδίκη της στήλης στον νέο αυταρχισμό. Με αυτή τη χώρα η Ευρώπη θα συνάψει συμφωνία και θα την κάνει και μέτοχο-εταίρο στον νέο της «στρατιωτικό βηματισμό» στη νέα εποχή Τραμπ; Η ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως η ευρωπαϊκή άμυνα θέλει να αντιμετωπίσει αναθεωρητισμούς και αυταρχισμούς ρωσικής καταβολής.

Στα κάγκελα για την Προανακριτική

Κερδίζει χρόνο και εντυπώσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την υπέρβαση της Προανακριτικής, αλλά όχι για πολύ. Και η Ηνωμένη Αντιπολίτευση είναι στα κάγκελα, άρα ένα μέρος της συνομιλεί όλο και πιο θερμά, και μέρος των συνταγματολόγων είναι θυμωμένο αφού οι εξεταστικές είναι εξεταστικές, προβλέπονται και έχουν τον ρόλο και τη σημασία τους. Αστε που η είδηση της εβδομάδας ήταν όσα είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στον Κύκλο Ιδεών. Οτι για να μην παραγραφούν οι ευθύνες υπουργών για τα Τέμπη μέσω της Προανακριτικής, θα πρέπει οπωσδήποτε να εξαντληθούν οι σχετικές με το άρθρο 86 του Συντάγματος διαδικασίες εντός της παρούσας και τρέχουσας συνόδου της Βουλής.