Ασε μας, λίγο, γέροντα

23:01 13/7/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Πάντοτε η έλευση του καλοκαιριού είναι μια ευεργεσία – κατά τη διάρκειά του εκλείπει, για λίγο, η πολιτική. Εξαφανίζονται και οι σοβαροί και οι Μαυρογιαλούροι. Μειώνεται η πίεση της παγκόσμιας παπάντζας πάνω μας και ο μήνας Αύγουστος ως γνωστόν δεν έχει ειδήσεις – ευτυχώς. Χαλαρώστε: Ηρθε και φέτος το κοντομάνικο καλοκαιράκι να γλιτώσουμε κάπως, να κάνουμε τα μπάνια μιας, να δούμε το Euro αραχτοί και light, να

απολαύσουμε αγώνες υγρού στίβου, να χαρούμε τους Ολυμπιακούς – αλλά, δεν. Φτάσαμε στα μέσα Ιουλίου και η πολιτική μάς τραβάει νυχθημερόν απ’ το μανίκι, δεν μας αφήνει ο διάβολος ν’ αγιάσουμε. Τόσο η εσωτερική, κυρίως το καζίνο της αντιπολίτευσης, όσο και τα εξωφρενικά που συμβαίνουν έξω. Απ’ τη μια η Λεπέν κι ο Μελανσόν (καιρός να φορέσουν τον ζουρλομανδύα και οι Γάλλοι), απ’ την άλλη ο Μπάιντεν, η τελευταία μαύρη γυναίκα ενός μαύρου προέδρου, όπως είπε. Συν η ημικρανία της Ουκρανίας, η Γάζα και οι Εγγλέζοι που δεν τους έφτανε το ψευδοαλαζονικό brexit, παρά διάλεξαν και μια σειρά πρωθυπουργών απ’ το Lidl, σε βαθμό που λες, αυτοί οι τζέντλεμεν είναι μάλλον χειρότεροι από μας και δόξα στη μεγάλη Ψωροκώσταινα.

Αλλά όπου και να γυρίσεις να δεις, σε Ρωσία, σε Τουρκία, σε Ισραήλ, σε Αλβανία ο ανορθολογισμός θριαμβεύει – δεν κατέχουμε εμείς οι Ελληνες την αποκλειστικότητα της παραφροσύνης. Το θέμα είναι πως δεν μας αφήνουνε να ησυχάσουμε έστω το καλοκαίρι, ενοχλούν τα μπάνια του λαού, που ήταν μεν, ιερά, κάποτε αλλά και που κι αυτά κατάντησαν σχεδόν εφιάλτης λόγω πολυκοσμίας. Σε κάθε περίπτωση βρίσκουμε κάποια λύση, αλλά το θέμα είναι ότι, αν και φορέσαμε το μαγιό, η πολιτική συνεχίζει να μας κυνηγάει παντού, ως εμμονική Ερινύα. Βλέπαμε, για παράδειγμα, σχεδόν ήρεμοι, το ματς Αυστρία – Τουρκία, κι είχαμε ξεχάσει την πολιτική, μέχρι που ένας τούρκος ποδοσφαιριστής, ενθουσιασμένος από τη νίκη της ομάδας του έκανε με το χέρι το σήμα των Γκρίζων Λύκων προς την κερκίδα των οπαδών της. Περιττό να πω ότι αυτή η κερκίδα είχε αφηνιάσει σε όλο τον αγώνα, αλλά και πως η τούρκικη ομάδα έπαιζε με τέτοιο μένος, λες και ήθελε να πάρει κάποια εκδίκηση από την Ευρώπη. Η συμπεριφορά της φάνταζε ολίγον  συμπλεγματική λες και μέσω του ποδοσφαίρου, πάσκιζε να κάνει υπεραναπλήρωση για άλλα θέματα, της πολιτικής και της Ιστορίας. Κάτι σαν εμμονικός ρεβανσισμός εξαιτίας κάποιου πιθανού αισθήματος κατωτερότητας, και που έγινε εντελώς ορατό με τη χειρονομία του Ντεμιράλ. Ισως να νόμιζε αυτός ο βαθύς Τούρκος ότι πολιορκούσαν πάλι τη Βιέννη, έσπασαν την αντίπαλη άμυνα και μπήκαν στο σπίτι του Μότσαρτ.

Οπότε, λοιπόν, νάτο πάλι το δηλητήριο της πολιτικής διά του ποδοσφαίρου – ευτυχώς η UEFA έριξε στον Τούρκο διήμερη καμπάνα κατακέφαλα και ο ερίφης ηρέμησε κάπως. Αλλά πήρε τη σκυτάλη ο Ερντογάν, που μυρίστηκε κι αυτός συμβολική κατάληψη της Ευρώπης, μια ευκαιρία να βγάλει παλιά απωθημένα και όχι μόνο θεώρησε απαράδεκτα πολιτική την απόφαση της UEFA, αλλά παρέστη και στο ματς με την Ολλανδία, βέβαιος για τη νίκη και τη δόξα. Τελικά πήρε να μην πω τι, και γύρισε σπίτι με πεσμένα αφτιά. Βέβαια, οι ακραίοι Τούρκοι της Γερμανίας και της Ολλανδίας, παρότι φιλοξενούμενοι, είχαν πια αποχαλινωθεί – έδωσαν και την ευκαιρία στον ακροδεξιό Ολλανδό Βίλντερς να τους πει ότι μισούν τις χώρες που τους φιλοξενούν και αν δεν τους αρέσει ας γυρίσουν στην Τουρκία. (Ξέχασε ότι εκείνοι ίσως έχουν πιο φιλόδοξη ονείρωξη: να κατακτήσουν τη Βιέννη και την Ευρώπη).

Κι έτσι, καλοκαιριάτικα, ενώ πας να ανασάνεις, να ξεφύγεις απ’ τον πολιτικό μπελά, να ξεχαστείς, εκείνος σε κυνηγάει και σε βρίσκει παντού – γλιτωμός δεν υπάρχει. Διεισδύει πλέον η πολιτική και σε μη απτέα εδάφη, τρυπώνει μέσα στο καλοκαιράκι και φαρμακώνει τις μέρες της ηρεμίας. Και πρέπει να πω, πως όταν είμαι σε διακοπές δεν μπορώ όχι τηλεόραση να δω (εκτός αν έχει μεγάλα αθλητικά γεγονότα), όχι να διαβάσω, αλλά ούτε καν να παίξω τάβλι. Και απορώ με τους παραθεριστές που ξυπνώντας στην παραλία έχουν την αγωνία να μάθουν πρωί – πρωί τις ειδήσεις (που δεν υπάρχουν) και τις πολιτικές εξελίξεις, αντί να ηρεμήσουν για λίγες μέρες μακριά απ’ την παράνοια της έξω πραγματικότητας. Συνήθεια είναι, θα πεις, στα όρια της διαστροφής – για να μην πω μαζοχισμός, διότι τι άλλο είναι να βρίσκεσαι μπροστά σε μια μαγευτική παραλία και να σε νοιάζει πιο πολύ τι νέο πυρότουβλο πέταξε ο Κασσελάκης;

Ολα είναι πολιτική, θα πεις. Εντάξει, γέροντα, το ξέρουμε πως όλα (ή σχεδόν) είναι πολιτική, αλλά μη μας το επαναλαμβάνεις. Ασε μας να ξεχαστούμε για λίγο εδώ σε αυτή τη σκιά, στο βουνό,  κάτω απ’ τα πλατάνια, ή στη θάλασσα, μέσα στο διάφανο νερό, στο τσιπουράδικο με τα τηγανιτά κολοκυθάκια, στο μπαρ με την παγωμένη βότκα. Ασε μας για λίγο να δούμε τον εαυτό μας, την απαράμιλλη ελληνική φύση, τα ιστιοφόρα στο βάθος, τα παιδιά στην αμμουδιά, τον ήλιο. Ασε μας να ξεχαστούμε εδώ, για λίγες μέρες. Ελεος, γέροντα.