Αθήνα! Η πόλη των «φτωχών»!

18:15 26/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Μα γιατί όλοι θέλουν να ζήσουν στην Αθήνα; αναρωτιόμουν από παιδί κι έσπαγα το κεφάλι μου για να λύσω τον γρίφο αυτής της μαζικής υστερίας που είχε πιάσει όλους τους Νεοέλληνες εκεί γύρω στο ’50, ψάχνοντας κάθε είδους άλλοθι σαν αιτία, ώστε να την «κάνουν» όχι μόνο από τα χωριά τους αλλά και από τις πόλεις τους.

Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα για να ανακαλύψω το μεγάλο μυστικό, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την ανάγκη να κρυφτούν, να κρύψουν κάθε είδος «φτώχειας» στα στεγανά διαμερίσματά της, στους αμέτρητους δρόμους της, στα πάρκα και στις πλατείες της, στα προάστιά της, χωρίς

να ακούσουν το εφιαλτικό: «Καλέ τίνος είσαι εσύ;». Ετσι κι εγώ στην τελευταία τάξη του 8ου Γυμνασίου, «φτωχός» (όχι τόσο ωραίος όσο ήθελα, όχι τόσο πλούσιος όσο ήθελα, όχι τόσο «διάσημος» όσο ήθελα…) έπεσα στην αγκαλιά της, με σκέπασε με τα φτερά της, όπως η κότα τα κλωσόπουλα, κι αφέθηκα να με παρασύρει σε μια οδύσσεια που μόλις τα τελευταία χρόνια μοιάζει να κοντεύει στην Ιθάκη της!

Πενήντα χρόνια, μισός αιώνας ταξίδι, σε αυτή τη μεγάλη κρυψώνα μου, την Αθήνα μου, που τώρα, χθες ή αύριο μάλλον θα πω το κου-κου, φτου ξελευθερία.

Στην Ανω Βεραντούλα. Τα σινεμά της, Αελλώ, Τριανόν, Riviera, Αστυ, Ελλη, Μικρόκοσμος, Αβάνα, Οπερα, Studio, Αλεξάνδρα… φωτεινοί φάροι-λιμάνια για να μη χάνω χαμένο χρόνο, τα θέατρά της, τα θεατράκια της, τα θεατροσπιτάκια της… το άρωμά της μπερδεμένο νεραντζογιασεμί με φρέσκο καυσαέριο, η Ράτκα για να νιώθω ευρωβουλευτής, το Ανόι στην οδό Πετράκη (στο Βιετνάμ φάγαμε Το ρύζι…), στον Λάκη στην πλατεία Βικτωρίας για ψαράκι και μετά καφέ στην DIVA κι αν είμαστε τυχεροί θα ακούσουμε τον Ραζή να τραγουδάει, μια κλεφτή (μη μας πάρει κάνα μάτι…) τυρόπιτα από τα Lidl με τη Γιώτα, οπωσδήποτε νουγκατίνα Ασημακοπούλου, Φίλιον στη μνήμη του Τζούμα, περιπάτους όπου ανακαλύπτεις τα «καλά της μετανάστευσης» (έχει σωθεί πολύς κόσμος που δεν θα έβλεπε ποτέ «χαρά στα σκέλια του» ενώ τώρα απολαμβάνει αντί «πινακίου φακής» τα «άνθη της Ανατολής»), να μην ξεχνάμε φυσικά τις λουλουδιασμένες βεράντες των φίλων μας που τα πυρακτωμένα καλοκαίρια προσφέρουν δροσιά και θέα στο κέντρο της Αθήνας ανωτέρα όλων των θερέτρων της Γης μόνο και μόνο που δεν «μυρίζει» τουρισμός κι αν σας ρωτήσει η ξιπασμένη του έκτου πού κάνατε διακοπές φέτος, πείτε της ευθαρσώς: Στην Ανω Βεραντούλα, τι, δεν την ξέρετε; Απαράδεκτο, Ηροδότου και Βασιλίσσης Σοφίας γωνία… Τι μουσεία, τι βασιλικός κήπος και με το μετρό, στο τσακ μια είσαι εκεί και μια εδώ, κι οι λαϊκές στις γειτονιές να ψωνίζεις πιπεριές και ν’ ακούς πενιές από κομπανίες μαγικές κι αν βαρεθείς και θέλεις «όπερες» πετάξου στο Νιάρχος ή στο Ηρώδειο, αλλά αν είσαι μερακλής και φίλος της γαλλικής τελετής έναρξης σε περιμένει η Στέγη να βάλεις το κεφάλι σου από κάτω να μη σε βρέχουν τα ομοφοβικά σάλια του κάθε έξαλλου σωτήρα της ανθρωπότητας…

Το τίμημα. Μήπως θέλεις ποδόσφαιρο; Εχουμε. Κολυμβητήρια; Εχουμε. Τεχνόπολη; Εχουμε. Μουσείο Μαρία Κάλλας; Εχουμε. Και γιορτές, πανηγύρια, αλλά προπάντων την καβάντζα μας, να κλεινόμαστε και να μη μας βλέπει κανείς, να κοιμόμαστε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο χωρίς να διαδίδει η «γειτονιά» ότι έχουμε κατάθλιψη, να τρώμε μόνο φρούτα και να πίνουμε εμφιαλωμένο νερό, να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει και θέλουμε σπίτι μας… μόνο προσοχή… μια μικρή καθημερινή επαλήθευση στο Διαδίκτυο των φίλων είναι απαραίτητη μην πάθουμε τίποτα και μας βρούνε από τη μυρωδιά… κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ στα χωριά μας… αλλά η ελευθερία που μας προσφέρει η Αθήνα καθώς προστατεύει τα προσωπικά μας δεδομένα, δηλαδή τη «φτώχεια» μας, δηλαδή τα «πλούτη» μας, έχει και το τίμημά της…

Ο Αγγελος Παπαδημητρίου είναι εικαστικός και ηθοποιός