Χωρίς συγχώρεση, στο δρόμο προς τις φυλακές

23:20 16/5/2022 - Πηγή: Τα Νεα

«Και να που αυτή κοσμεί τους στίχους των ωραιότερων ποιημάτων. Από τις αρχαίες τραγωδίες, μέχρι τα λογοτεχνικά έργα της εποχής μας. Βάζουν στο στόμα της τα ωραιότερα λόγια, τις πιο όμορφες ανθρώπινες αξίες, όμως στην πραγματικότητα, αυτή η γυναίκα, η κάθε γυναίκα, δεν έχει βγει ποτέ από το σπίτι της.

Δεν της δίνει κανείς ποτέ σημασία, δεν έχει ερωτηθεί για τίποτε, μία ευκαιρία να πει τη γνώμη της.

Ποιος θα μιλήσει;

Δεν έχει ένα ούτε χώρο στο υπνοδωμάτιό της, μια πένα να πιάσει, μία σκέψη στο χαρτί να αποτυπώσει».

Περίπου αυτά έγραφε έναν αιώνα πριν, στο συγκλονιστικό της έργο,

«Ενα δικό της δωμάτιο», η Βιρτζίνια Γουλφ. Και έλεγε πως όλα σιγά σιγά αλλάζουν, θα γράφουν οι γυναίκες βιβλία, θα μιλούν, θα συμμετέχουν…

Ομως εκεί στο μακρινό μέλλον ποιος θα έγραφε για τον θάνατό της, τους θανάτους τους, ποιοι θα εξιστορούσαν το τι ζωή ζούσαν μέχρι να πέσουν νεκρές από τα δολοφονικά χτυπήματα των ανδρών τους;

Εναν αιώνα αργότερα, θα μιλούσαν τα βιβλία των γυναικών, για μία συγκεκριμένη εγκληματική μάστιγα, τη γυναικοκτονία όπως αποκαλέστηκε; Ηταν αυτό που ευελπιστούσε η Γουλφ;

Η έδρα

Ομως όχι, στο γύρισμα του αιώνα, εκεί στην Αθήνα, μία γυναίκα πάνω στην εισαγγελική έδρα δεν θα διστάσει να εκστομίσει την κρίση της.«Αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τον όρο γυναικοκτονία. Το έγκλημα δεν έχει χαρακτηριστικά έμφυλης βίας».

Ενώπιον της ένας νεαρός άνδρας που πραγματοποίησε μία από τις πιο στυγερές δολοφονίες, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος που σκότωσε σε έξι λεπτά τη νεαρή σύζυγό του Καρολάιν, ξημερώματα της 11ης Μαΐου του 2011.

Σκότωσε τη μητέρα της σχεδόν νεογέννητης κόρης του, της Λυδίας, που συμπλήρωσε έναν ακόμη χρόνο ορφανής ζωής, έγινε δύο ετών, και την πήραν μακριά.

Το έγκλημα δεν έχει χαρακτηριστικά έμφυλης βίας θα καταδείξει η εισαγγελέας Ευγενία Σταθοπούλου, που θα τον κεραυνοβολήσει ότι εμφανίστηκε ενώπιον της έδρας με μια απολογία κατασκευασμένη, με παιδαριώδη επιχειρήματα.

Παγίδα

Και στη συνέχεια ο λόγος της, τύλιξε τη μικρή Λυδία, που την πήραν μακριά στην Αλόννησο για να ζήσει με τη γιαγιά και τον παππού της, τους γονείς της Καρολάιν, η οποία είχε και αυτή ανθίσει εκεί, και όλοι την αγαπούσαν, και όλοι πάγωσαν μόλις ανέτειλε η 12 Μαΐου του 2021…

Γιατί  η τηλεόραση δεν έδειχνε την Καρολάιν να ξεπροβάλει από την πόρτα του σπιτιού στα Γλυκά Νερά, αλλά ένα φέρετρο με το κορμί της. Και έναν αστυνομικό να κρατά τη Λυδία, την οποία ο πατέρας της τοποθέτησε δίπλα στο άψυχο σώμα της μητέρας της, μετά τη δολοφονία της.

Και έψαχναν όλοι να βρουν τους δολοφόνους, σε μία καλοστημένη παγίδα που κράτησε 37 μέρες, και που όλοι σε αυτή τη χώρα κρατούσαν την ανάσα τους για το ποιοι μπορεί να ήταν τα κτήνη εκείνα που στραγγάλισαν ένα μικρό κορίτσι.

Ανθίζει

Ο λόγος της εισαγγελέως αγκάλιασε τη μικρή Λυδία που προσπαθεί να ανθίσει δίπλα στη θάλασσα της Αλοννήσου, «θα περίμενα ο κατηγορούμενος να αναλάβει την ευθύνη και να σιωπήσει. Το πρόσωπο της Καρολάιν, όπως το είδε αμέσως μετά τη δολοφονία θα στοιχειώνει τη ζωή του»

Η τιμωρία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση ξεφεύγει από τα όρια της ανθρώπινης δικαιοσύνης, που είμαι βέβαια ότι θα αποδοθεί. Ο κατηγορούμενος τώρα είναι αντιμέτωπος με το Θεό από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη».

Πόση βία άντεξε εκείνο το σπίτι ένα χρόνο πριν από σήμερα. Ακόμα και το σώμα του σκυλιού κρεμόταν άψυχο από τις σκάλες.

Ηθελε να σκοτώσει και το είχε αποφασίσει. Εξήγησε ποτέ το γιατί, πειστικά, ή μήπως αυτή την ερώτηση θα την απαντήσει σε έναν μόνο άνθρωπο, τη μικρούλα κόρη που κάποτε θα μεγαλώσει και θα μάθει.

Εγκλημα με δόλο

Ηταν ένα έγκλημα με δόλο, είπε η εισαγγελέας, που είδε, μελέτησε, άκουσε, πλήθος στοιχείων, μαρτυριών, καταθέσεων. Και δεν του χάρισε κανένα ελαφρυντικό, δεν είδε μέσα του τίποτα που θα μπορούσε να αλλάξει την τελική της πρόταση.

Εξι λεπτά, και μία απροσεξία. Εκεί στο κρεβάτι, πολύ αφότου είχε βραδιάσει, πολύ προτού ξημερώσει, το έξυπνο ρολόι της Καρολάιν να καταγράφει τους παλμούς της καρδιά της.

Οταν η ανάσα της κόπηκε, από την πίεση του μαξιλαριού στο πρόσωπό της. Δεν θα άνοιγε ποτέ τα μάτια της.

«Η πράξη τελέστηκε με άμεσο δόλο. Ενιωθε τη αγωνία της από την ασφυξία. Συγκλονιστικό ότι ο χρόνος που ενήργησε είναι πολύς . Κατά την κρίση μου είχε το χρόνο να κάνει πίσω και να μην αφαιρέσει τη ζωή της γυναίκας του.

Ανυπεράσπιστη

Δεν λειτούργησε καμία αναστολή στον κατηγορούμενο».

Δεν πάλεψε το θύμα, πέθαινε δίπλα στη μικρή Λυδία. «Πώς πυροδοτήθηκε ο θυμός του σε ένα πρόσωπο που κοιμόταν ανυπεράσπιστο για ένα ασήμαντο ζήτημα;»

Πώς θρηνούσε στο μνημόσυνο της Καρολάιν στις 17 Ιουνίου του 2021, κρατώντας το μωρό αγκαλιά, στην Αλόννησο, όταν έφθασε το ελικόπτερο με τους αστυνομικούς για να τον μεταφέρουν στην Αθήνα;

Είπε στο δικαστήριο ότι η Καρολάιν ήταν μία υπέροχη μητέρα.

Είπαν οι ιατροδικαστές ότι ο θάνατος της υπέροχης μητέρας ήταν αγωνιώδης και επήλθε ακαριαίος.

Κατά τους δικαστές, ο πόνος δεν είχε θέση σε κανένα του συναίσθημα.

Το Εγώ του

Κατά την κρίσης τους, στη απολογία του έδειξε πόσο πολύ μεγάλο ήταν το εγώ του. Εχει την ανάγκη να είναι ο κυρίαρχος των πραγμάτων. Ολες οι ενέργειες στρέφονται γύρω από το εγώ του

Είπαν ακόμη πως:

Πήρε το ρίσκο να καταστρέψει και τη δική του τη ζωή ευελπιστώντας ότι δεν θα γινόταν αντιληπτός.

Έχουμε μια εικόνα ανθρώπου με λεπτές συγκινησιακές αντιδράσεις, αλλά όχι ενός ανθρώπους με συντριβή.

Ακόμα και το επιχείρημα ότι σκότωσε θολωμένος καταρρίπτεται γιατί προέβη στην κακοποιητική πράξη ότι έβαλε το παιδί στη νεκρή μάνα.

Είχε επίγνωση της σκληρότητας του, είχε σημασία για εκείνον το μωρό να μπει στη σκηνή του εγκλήματος γιατί ήξερε ότι η αστυνομία θα ασχολείτο με το παιδί και όχι με εκείνον.

«Θεία δίκη»

Το τραγικό είναι ότι η Καρολάιν ήθελε να σώσει την οικογένειά της με κάθε τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ασφυκτιούσε.

«Ευτυχώς δεν σκέφτηκε να το αφαιρέσει από το χέρι της ο κατηγορούμενος. Αυτό είναι Θεία Δίκη».

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος καταδικάστηκε την Δευτέρα 16 Μαΐου 2022 σε ισόβια και κάθειρξη 11 ετών και έξι μηνών. Οδηγήθηκε ξανά στις φυλακές.

Η Καρολάιν αναπαύεται στη γη που γεννήθηκε, την Αλόννησο.

Η Λυδία θα παίζει στην αμμουδιές το καλοκαίρι. Στο σπίτι της, είναι τα πράγματα της μητέρας της. Κι εκείνο το ρολόι που ίσως ποτέ μην το βάλει να δουλέψει.