Δέκα χρόνια κομμάτια

14:10 9/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Οι πρόσφατες διαδηλώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας για τα θύματα των Τεμπών, μεταξύ άλλων έφεραν ως αποτέλεσμα και τον πρωτοφανή κοινοβουλευτικό μπιζιμποντισμό, που παρακολουθούμε σήμερα. Διότι πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η διαρκής παραγωγή κοινοβουλευτικής «επικαιρότητας» που δεν αφορά κανέναν παρά μόνον τους αιωνίως ενδιαφερόμενους; Πλειοψηφίες που πασχίζουν να συγκρατήσουν την πλειοψηφία τους και μειοψηφίες που πασχίζουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, μοχλεύοντας ό,τι εγερτικό ή ευέξαπτο

έχει απομείνει στην κοινωνία από την εποχή της οικονομικής κρίσης και δώθε.

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη γιατί, όπως θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος, τα «Δέκα χρόνια κομμάτια» είναι χρόνος μικρός για μεγάλα συμπεράσματα και για βαριές (πολιτικές) κατασκευές. Αναγκαστικά, οι λύσεις θα είναι ελαφριές και εκ των ενόντων, πράγμα που ήδη συμβαίνει. Δες κι από μόνος σου. Οταν η κατάσταση έχει ξεφύγει και πρέπει κατεπειγόντως να γειωθεί, βγαίνει η Ντόρα, όταν το πλαίσιο μπάζει και πρέπει να στεγανοποιηθεί βγαίνει ο Βορίδης, όταν τα σατουρνάλια Κασσελάκη έχουν ξεχαστεί, σκάει μύτη η (αξέχαστη) Γεροβασίλη (Ολγα), κι όταν ο εξάρης της Σαντορίνης εξακολουθεί να μην διευκρινίζει τις προθέσεις του, βγαίνει η Ζωή και μας κάνει καρδούλες. Στη νοηματική των ημερών δεν βρίσκω προς το παρόν κατάλληλη χειρονομία ή σήμα ικανό να δώσει νόημα σε δυο παλιά πρόσωπα από καινούργια πόστα. Να σας τους συστήσω: Ανδρουλάκης και Φάμελλος. Για τον πρώτο, τα είπαμε την προηγούμενη φορά. Ο δεύτερος που πριν από λίγες μέρες ζήτησε πρόταση μομφής για τα Τέμπη, είναι ο ίδιος άνθρωπος που καθόταν δίπλα από τον Τσίπρα, το βράδυ που μας δουλεύανε από την τηλεόραση για τους νεκρούς στο Μάτι. Να πέσει το βίντεο. Στα κεφάλια μας, παρακαλώ.

Απαραίτητη διευκρίνιση. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στη Σαντορίνη δεν έχει γίνει κανένας εξάρης, στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά δεν έχουν διασταυρωθεί οι γαμήλιες κορώνες και ο Κωνσταντίνος Τασούλας δεν έχει κερδίσει ακόμα την ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας, με τη μέθοδο της «μιζέριας», όπως κάνουμε στην πρέφα.