Διαχωρισμός

17:41 10/3/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Tελικά αυτό που δεν τόλμησε να διανοηθεί κανένας πολιτικός, το αποφάσισε η ιεραρχία. Διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας! Αν μη τι άλλο, η απόφαση της Ιεράς Συνόδου για «πόρτα» στους πολιτικούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας, είναι ένα συμβολικό, ελπίζουμε και αποφασιστικό, βήμα για θέμα που σέρνεται εδώ και δύο αιώνες. Επιτέλους, με τη βοήθεια του Θεού, να το βάλουμε και στο τραπέζι.

Οσο όμως Κράτος και Εκκλησία παραμένουν

υπό καθεστώς οργανικής διασύνδεσης, θα ήταν φρόνιμο, από την πλευρά των ιερωμένων, να επιδεικνύουν μεγαλύτερη προσοχή σε όσα λένε και πράττουν. Για να το θέσω πιο ωμά, όσο οι μητροπολίτες μισθοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό οφείλουν να επιδεικνύουν διάθεση καταλαγής, επιλέγοντας με ευλάβεια κάθε λέξη που χρησιμοποιούν όταν κατευθύνουν το ποίμνιο εναντίον προσώπων και θεσμικών αποφάσεων.

Οι «αφορισμοί» εναντίον βουλευτών και οι θεσμικές απρέπειες εις βάρος πολιτειακών παραγόντων προσβάλλουν τους φορολογούμενους που πληρώνουν μισθούς και άμφια. Και αυτά τα πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι, ακόμα και εκείνοι που δεν θρησκεύονται ή δηλώνουν πιστοί στο Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας – γνωστοί και ως πασταφαριανοί. Ασφαλώς και η Εκκλησία έχει το δικαίωμα, όπως όλοι μας, να διαφωνεί με ένα θεσμικό μέτρο, ακόμα και αν αυτό επενδύεται με την ισχύ του νόμου. Αλλά, μη λέμε τα αυτονόητα, οφείλει να υπηρετήσει μία έννοια που η ίδια διδάσκει: την υπακοή.

Εκτός και αν τα πράγματα έφτασαν στα άκρα, το σχοινί που συνδέει Κράτος και Εκκλησία είναι φθαρμένο και έφτασε η άγια ώρα ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να γίνει ο διαχωρισμός, η Εκκλησία να αναλάβει τη μισθοδοσία των λειτουργών της, να τελειώνουμε με όρκους και εικονίσματα στα δικαστήρια και να βαδίσουμε, επιτέλους, στην οδό ενός σύγχρονου κοσμικού κράτους.

Ωστόσο επειδή κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται να συμβεί, καλόν είναι να κατέβουν οι τόνοι. Η Εκκλησία δεν είναι κόμμα που υποχρεούται να λαϊκίζει ώστε να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του. Και όσο επιτρέπει στους εκπροσώπους της να συμπεριφέρονται σαν δαιμονισμένοι, τόσο απομακρύνεται από την εποχή και την κοινωνία, σπέρνοντας αποστροφή ακόμα και στις τάξεις εκείνων που στέκουν αδιάφοροι και μακριά από τους ναούς.