Δύο κόμματα σε σοκ

18:20 4/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Εν μέσω της δίνης του κινήματος των Τεμπών και των μαζικών συγκεντρώσεων-διαμαρτυριών για τα δύο χρόνια από την επέτειο του τρομερού δυστυχήματος, ένα από τα επιμέρους ερωτήματα που απασχολούν το πολιτικό σύστημα είναι γιατί η οργή και η δυσαρέσκεια δεν παροχετεύονται μονομερώς σε έναν κοινοβουλευτικό πόλο. Το ερώτημα προφανώς αφορά τους δύο χώρους της Αριστεράς – Κεντροαριστεράς και δη το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ξεχνούμε

βέβαια ότι και οι δύο πολιτικοί χώροι μέσα σε ένα διάστημα περίπου δέκα ή δεκαπέντε ετών έχουν υποστεί μεταβολές στο εσωτερικό τους, αλλά και προς τον τρόπο που ελκύουν και προσελκύουν το εκλογικό κοινό. Τα δύο εκλογικά ακροατήρια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο διαφορετικές φάσεις έχουν υποστεί αλλεπάλληλα τραυματικά σοκ.

Κατ’ αρχάς το ΠΑΣΟΚ, που από κυβερνών κόμμα της Μεταπολίτευσης και δίκτυο εξουσίας έφτασε να γίνεται ένα κόμμα διαμαρτυρίας ή και ακόμα και συμπληρωματικό κόμμα στο ευρύτερο σύστημα εξουσίας μετά το πρώτο Μνημόνιο. Από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να λάβει χαρακτηριστικά ολικής επαναφοράς τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Αυτό διαμόρφωσε μία μεταβολή στο εσωτερικό του δικού του ακροατηρίου.

Μια εχθρική στάση απέναντι στην Αριστερά αλλά και ταυτόχρονα μιας μερικοποίησης των πολιτικών αιτημάτων του κοινού αυτού. Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ διήνυσε το πολιτικό σύστημα και τον νεότερο πολιτικό κύκλο μέσα από αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις. Από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα μαζικής δυσαρέσκειας και πόλο εκταμίευσης της μνημονιακής οργής σε κόμμα κυβερνών που οικειοποιήθηκε μία αντίπαλη πολιτική και οικονομική ατζέντα.

Δύο εκλογικά ακροατήρια που έχουν υποστεί αλλεπάλληλα σοκ μετατραυματικά και που φαίνεται πως δεν έχουν ορθοποδήσει ούτε ως προς τον εαυτό τους ούτε ως προς το τι ακριβώς αιτούνται σήμερα – η όποια ανθεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ οφείλεται σε δεσμούς που διατήρησε με ειδικά κοινωνικά στρώματα και κατηγορίες. Και το ερώτημα είναι αν αυτό μπορεί να αλλάξει. Δηλαδή αν ένας εκ των δύο πόλων μπορεί να πρωταγωνιστήσει μαζικά και άμεσα έναντι του συστήματος εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας ή θα είναι αναγκαία μια συγκόλληση και μια σύνθεση των δυνάμεων αυτών κάτω από μία νέα ομπρέλα. Τ

ουλάχιστον σε αυτή τη φάση αυτό που λέγεται κεντροαριστερή πρόταση δεν λαμβάνει ηγεμονικά χαρακτηριστικά και δεν έχει πλειοψηφία. Οπως και να έχει το δικό της σχέδιο στον έναν ή στον άλλο βαθμό φαίνεται να διαμορφώνει όρους απόχρωσης και επιμέρους εκδοχής της κυρίαρχης πολιτικής.

Είναι θέμα ηγεσίας; Είναι θέμα ικανοτήτων στελεχών; Είναι και αυτά, είναι και πολλά άλλα. Βασικά είναι δομικό θέμα το πώς με αυτοπεποίθηση οι χώροι αυτοί θα επανέλθουν στο κοινωνικό σώμα, θα το πείσουν για ένα έστω μικρό προγραμματικό σχέδιο και ταυτόχρονα πώς θα συγχρονιστούν με τη νέα κοινωνική διάταξη που έχει προφανώς αλλάξει πολύ από την περίοδο ακόμα και των τριών Μνημονίων.