Εγραφε... προφορικά και αναζητούσε ανατροπές

08:22 22/8/2011 - Πηγή: Τα Νεα

Οταν αρρώστησε βαριά ο Νίκος Θέμελης και πονούσε πολύ, πάλευε με τις παραισθήσεις που του προκαλούσαν τα ισχυρά αναλγητικά και έβαζε στοιχήματα με τον θάνατο ότι θα προλάβει να συμπληρώσει το συγγραφικό του όραμα. Τότε οι συνεντεύξεις δεν γίνονταν πια στο γραφείο του αλλά στο σπίτι του. Καθόμασταν στο ζεστό και φιλικό καθιστικό της μονοκατοικίας του στου Παπάγου, με το τσάι που ετοίμαζε η τρυφερή σύντροφός του Μαριάννα, και όταν τελείωνε η συζήτησή μας με ανέβαζε κουτσαίνοντας στο επάνω

πάτωμα να μου δείξει με καμάρι το καβαλέτο του και τους πίνακές του. Ημιτελείς και ολοκληρωμένοι, παραστατικοί με μια μεταφυσική διάσταση όλοι τους, αυτοί αποτελούσαν τη βάση στα εξώφυλλα των μυθιστορημάτων του. «Η ζωγραφική», μου έλεγε, «ήταν η δημιουργική μου διέξοδος από τα γυμνασιακά μου χρόνια μέχρι που ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σημίτης». Τότε, το 1996, αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη λογοτεχνία που τελικά απορρόφησε όλο τον ελεύθερο χρόνο του. Ηταν 49 ετών, αφιερωμένος στο όραμα του εκσυγχρονισμού πριν ακόμη η λέξη αυτή γίνει πολιτικό σύνθημα, και δεν έκανε κοινωνική ή κοσμική ζωή, αλλά και δεν του περίσσευε χρόνος. Για να προλάβει λοιπόν, έγραφε… προφορικά! «Μιλώ στο κασετόφωνό μου διότι τα χέρια μου δεν τρέχουν με την ταχύτητα του μυαλού μου. Μετά, όταν δακτυλογραφηθεί το κείμενο, αρχίζω το χτένισμα. Πάντα όμως έχω στο μυαλό μου ως αφετηρία τη φέρουσα ιδέα. Την "Αναζήτηση", την "Ανατροπή", την "Αναλαμπή"...».Αυτό που πάνω απ' όλα ξεχώριζε τον Θέμελη απ' τους μπεστσελερίστες της εποχής του δεν είναι μόνο ότι έγραφε μυθιστορήματα ιδεών με υψηλή δόση λογοτεχνικότητας. Ηταν ότι είχε σχέδιο. Και τα επτά βιβλία που κυκλοφόρησε από το 1998 έως το 2010 απαντούν στο αίτημα που κυριάρχησε μετά το 1981 για αλλαγή της νοοτροπίας και μεταβολή των συνειδήσεων στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αν υπολογίσει κανείς ότι όλα τα βιβλία του μαζί έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 815.000 αντίτυπα! Να κάτι που δεν έχει χωνέψει το λογοτεχνικό σινάφι, το οποίο άργησε να αποδεχτεί το γεγονός πως ένα πολιτικό πρόσωπο έγραφε βιβλία με λογοτεχνικές αρετές και κέρδισε με το σπαθί του το ευρύ κοινό ως πεζογράφος. «Ο Θέμελης διερευνά με τι υλικό θα φτιάξουμε τη νέα εθνική συνείδησή μας για να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας» είχε πει χαρακτηριστικά το 2003 ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος, ο άτυπος σύμβουλός του σε ζητήματα σύγχρονης Ιστορίας. Και παρουσιάζοντας την «Αναλαμπή» (που κλείνει την τριλογία ζωντανεύοντας την περίοδο 1910-1934 των μεταρρυθμίσεων του Βενιζέλου, τις οποίες υπονόμευσαν οι ελλαδίτες αστοί), σημείωνε πως «τέτοια λογοτεχνικά έργα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ιστορικής κουλτούρας». Περισσότερα για τον Νίκο Θέμελη στις σελ. 4-5