Επάγγελμα: διώκτης Μαρινάκη

22:03 18/5/2019 - Πηγή: Τα Νεα

Εάν κανείς κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα μιας συγκεκριμένης μερίδας εφημερίδων, θα πιστέψει ότι το κεντρικό θέμα των εκλογών είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Για τα μέσα που στηρίζουν την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, από την Αυγή και την ΕΦΣΥΝ, μέχρι το Έθνος, τη Δημοκρατία και την… Espresso και περνώντας από μια σειρά από ιστοσελίδες, ο Βαγγέλης Μαρινάκης

είναι ο «δημόσιος εχθρός Νο – 1», ο «άνθρωπος που αγαπούν να μισούν».

Βγήκαν έτσι και άρχισαν ξανά να παραθέτουν όλο το γνωστό κατασκευασμένο αφήγημα για το Noor-1, για τις δικαστικές υποθέσεις, για τους δύο τόνους.

Παραβλέποντας φυσικά όλα τα επιχειρήματα που έχουν κατατεθεί εναντίον αυτού του ισχυρισμού, ξεκινώντας από το πιο απλό: θα μπορούσε ποτέ μια τόσο μεγάλη παράνομη ενέργεια να είχε γίνει μέσα από γνωστή νόμιμη εταιρεία και με… κανονικά παραστατικά;

Και το γιατί επιμένει σε αυτό το τροπάρι η κυβέρνηση το καταλαβαίνουμε.

Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προγραμματική αντιπαράθεση με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού οι μνημονιακές πολιτικές τους δεν διαφέρουν επί της ουσίας, επιμένει να αναπαράγει τη ίδια μπούρδα «πραγματικός αρχηγός της ΝΔ o υπόδικος επιχειρηματίας».

Όπως και μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να το κάνουν εφημερίδες σαν τη Δημοκρατία ή την Espresso, μια που εδώ η κόντρα είναι γνωστή και έχει και… ποδοσφαιρικές απολήξεις.

Όμως, άλλα έντυπα, όπως π.χ. η ΕΦΣΥN, δεν έχουν κάτι καλύτερο να ασχοληθούν εκτός από το να επαναλαμβάνουν διαρκώς το ίδιο τροπάρι σε μια περίοδο όπου και πολιτικά θέματα υπάρχουν και ζητήματα αντιπαράθεσης;

Η δημοσιογραφία γι’ αυτούς περιορίζεται στο επαναλαμβάνουν απλώς κάθε τόσο τελετουργικά τις ίδιες αναφορές, για το ίδιο πλοίο και πάντα με την ίδια απουσία πραγματικών στοιχείων;

Εκτός και αν πια έχει προκύψει στη μεταμνημονιακή Ελλάδα ένα νέο επάγγελμα: ο διώκτης Μαρινάκη.

Δηλαδή, μια κατηγορία «δημοσιολογούντων» που το μόνο που έχουν να πουν είναι να αναπαράγουν το ίδιο κακογραμμένο σενάριο, χωρίς ποτέ να το τεκμηριώνουν και χωρίς ποτέ να απαντούν σε όσους υποδεικνύουν τις κραυγαλέες ανακρίβειες και αντιφάσεις που έχει, όπως και τις ανοιχτές και προκλητικές πολιτικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη που συνεπάγεται.

Μόνο που δεν καταλαβαίνουν – ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν – πόσο επικίνδυνος είναι ο δρόμος που διαλέγουν.

Επιλέγοντας να στηρίξουν την κριτική στη ΝΔ στην υποτιθέμενη σχέση με έναν επιχειρηματία, ακυρώνουν κάθε έννοια πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω σε πολιτικές και τελικά συντηρούν το αφήγημα «όλοι ίδιοι είναι».

Πιστεύουν ότι έτσι «στηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ», ενώ στην πραγματικότητα είναι σαν να παραδέχονται ότι είναι ένας χώρος που δεν μπορεί να έχει πολιτικό λόγο, παρά μόνο «κατασκευασμένους εχθρούς».

Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να πριονίσουν το κλαδί που κάθονται.

Ούτε είναι τυχαίο ότι αντιδρούν στο «ο Μαρινάκης μιλάει» και γράφουν αυτά που θα έγραφαν ακόμη και εάν δεν μιλούσε, όμως κουβέντα δεν λένε για αυτά που λέει.

Και κυρίως κουβέντα δεν λένε για αυτά που τους παρουσιάζουν είτε να ζητούν στήριξη από τον… τρισκατάρατο επιχειρηματία, είτε να εκβιάζουν για συγκεκριμένα αιτήματα (π.χ. για τη γραμμή που θα πάρουν διάφορα ΜΜΕ).

Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή είναι στην πραγματικότητα παραδοχή ενοχής.

Και μια τελευταία κουβέντα: προφανώς και αφού ο Μαρινάκης επέλεξε να μιλήσει δημόσια και μάλιστα να μιλήσει και για τα πολιτικά πράγματα, προφανώς και κριτική θα δεχτεί και θα σχολιαστεί και αντίλογος θα υπάρξει.

Όμως, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το… αυτόματο copy paste των ίδιων ξαναζεσταμένων κατηγοριών από τη στρατιά των επαγγελματιών διωκτών του.