Εξηγήσεις

20:16 16/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Κάποιοι ενθουσιάστηκαν – ή τουλάχιστον εξέφρασαν δημοσίως τον ενθουσιασμό τους. Κάποιοι άλλοι αιφνιδιάστηκαν, απογοητεύτηκαν, εξοργίστηκαν. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν ότι η επιλογή ενός στελέχους της κυβερνώσας παράταξης για την Προεδρία της Δημοκρατίας παραβιάζει μια παράδοση. Η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών κατηγορεί τον άνθρωπο που επελέγη ότι συνέβαλε στο μπάζωμα της υπόθεσης των Τεμπών. Και η απερχόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας μένει με το ερώτημα: τι έκανα λάθος;

Ενας δημοσιογράφος όμως οφείλει, εκτός του να καταγράφει τι συμβαίνει, να προσπαθεί να

εξηγήσει και γιατί συμβαίνει. Τι ακριβώς οδήγησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διαψεύσει τους φιλελεύθερους ψηφοφόρους του που εκτιμούσαν ότι είτε θα προτείνει την παραμονή της σημερινής Προέδρου είτε θα επιλέξει μια προσωπικότητα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, να διαψεύσει τους δικούς του ανθρώπους που πίστευαν ότι ρίχνει διάφορα ονόματα στο τραπέζι για να κάνει τελικά τη μεγάλη έκπληξη, να διαψεύσει ακόμη και τον εαυτό του που άφηνε να εννοηθεί ότι θα «θυσιάσει» την Κατερίνα Σακελλαροπούλου προκειμένου να πετύχει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση, και να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα στέλεχος που ναι μεν έχει ψηφιστεί για το σημερινό του αξίωμα με ισχυρές πλειοψηφίες, αλλά είναι καθαρόαιμος νεοδημοκράτης;

Η αλήθεια είναι ότι οι εξηγήσεις δεν είναι πολλές. Τα χαρακτηριστικά που ανέφερε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του (υψηλό κύρος, ευρύτερη αποδοχή, εμπειρία, γνώση, έμπρακτος σεβασμός στους θεσμούς, ενωτικό πνεύμα, συνθετικές αρετές) ασφαλώς δεν «φωτογραφίζουν» τον Κώστα Τασούλα: τα διαθέτουν και η Σακελλαροπούλου, και ο Βενιζέλος, και πλήθος άλλων. Το ότι ο Τασούλας ψήφισε τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων, και άρα ακυρώνει το επιχείρημα ότι ο Πρωθυπουργός υπέκυψε στους ομοφοβικούς, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την επιλογή του. Το ότι είναι «ακίνδυνος», δηλαδή θεσμικός, επίσης δεν πείθει: η απερχόμενη Πρόεδρος ήταν υπόδειγμα θεσμικότητας.

Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση από φόβο. Πεντέμισι χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, δεν έχει μπορέσει να επιβληθεί στο κόμμα του. Φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής ο ίδιος, δεν έχει εμφυσήσει έναν ανάλογο αέρα στην παράταξη. Διέγραψε φυσικά τον Σαμαρά (μέχρι να τον πάρει πίσω, όπως τον Αυγενάκη). Αλλά όταν καλείται να λάβει μια απόφαση είτε για ένα θεμελιώδες ζήτημα (όπως το μεγάλο βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις) είτε για ένα ζήτημα βασικά συμβολικού χαρακτήρα (όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας), κάνει πίσω. Επικαλείται την ενότητα – αλλά έχει στο μυαλό του τη Νέα Δημοκρατία, όχι τη χώρα.

Η χθεσινή κίνηση σηματοδοτεί μια ευρύτερη δεξιά στροφή του Πρωθυπουργού; Οι συμμαχίες που έχει στο μυαλό του δεν αφορούν πλέον το Κέντρο, αλλά τη Δεξιά της Δεξιάς; Αυτό μένει να φανεί. Ο φόβος, πάντως, δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος.