Γεννημένος νικητής

14:11 4/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

«Δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που δεν τα παρατάει, αυτός που, με τις δυνατότητες που του δίνονται τη δεδομένη στιγμή, προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Ενα παιδί το οποίο η οικογένειά του δεν έχει δυνατότητα να το στείλει σε ακριβό σχολείο, να πει ότι σε αυτό το σχολείο που μπορώ να πάω εγώ, θα προσπαθήσω να είμαι ο καλύτερος μαθητής. Οταν ο πατέρας του παιδιού που παίζουμε μαζί στη γειτονιά έχει καλύτερο σπίτι ή αυτοκίνητο, να πει ότι εγώ θα προσπαθήσω να είμαι ο καλύτερος σε αυτό στο οποίο θα ανταγωνιστούμε». Και αυτό έκανε ο Αλέξης Κούγιας. Προσπάθησε να γίνει ο καλύτερος. Και το πέτυχε. Ξεκίνησε

από χαμηλότερη βάση, «σε ένα υπόγειο στη φτωχογειτονιά της Πετρούπολης», όμως κατάφερε να φτάσει στην υψηλότερη δυνατή. Στην κορυφή. Πολλοί τον συμπαθούσαν, άλλοι τον αντιπαθούσαν, λίγοι τον λάτρευαν, οι περισσότεροι λάτρευαν να τον μισούν, όμως στο βάθος όλοι παραδέχονται ότι ήταν αληθινός μαχητής. Ασυμβίβαστος, γνήσιος μάγκας, παθιασμένος, δεν τον ενδιέφερε να είναι συμπαθής, αλλά χρήσιμος. Εξέφραζε με τόλμη τις πιο αντιδημοφιλείς απόψεις, υπερασπιζόταν με απαράμιλλο πάθος αυτό που πίστευε κάθε στιγμή: «όταν βλέπω ότι ένα σύστημα προσπαθεί να κονιορτοποιήσει κάποιον δεν μπορώ να σιωπήσω».

Μία ζωή που τα είχε όλα στα κόκκινο, που δεν βολευόταν στον μέσο όρο. Στη δικηγορία, στον αθλητισμό, ακόμα και στην προσωπική του ζωή. Από αυτά τα τρία, με έναν παράξενο τρόπο το δεύτερο τον οδήγησε να καθιερωθεί στο πρώτο. Υστερα από ένα ατύχημα που τον είχε καθηλώσει 19 μήνες στο κρεβάτι, έχοντας πάρει πια το πτυχίο της Νομικής και παίζοντας παράλληλα ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό Λουτρακίου γνώρισε τον πρόεδρο της ομάδας που ήταν ταυτόχρονα και πρόεδρος της Λαχαναγοράς. «Τον παρακαλούσα να μου αναθέτει αγορανομικές υποθέσεις». Σε μία από τις δίκες τον παρακολούθησε ο πατέρας του Βαγγέλη Ρωχάμη και εντυπωσιασμένος του πρότεινε να αναλάβει την υπεράσπιση του γιου του. Ηταν αρχή μιας ξέφρενης διαδρομής με πάνω από 25.000 δίκες που τον καθιέρωσαν ως σημείο αναφοράς της ποινικής δικηγορίας. Ακόμα και όταν η ασθένεια τον κατέβαλε είχε τη σπάνια μαγκιά να εμφανιστεί στις κάμερες και να υπερασπιστεί τον εντολέα του και ας καταλάβαιναν όλοι τι συμβαίνει. Για τον ίδιο ήταν μία ακόμη μάχη. Η μόνη που έχασε.

«Ναι φοβήθηκα ότι μπορεί να πεθάνω» είχε πει για τον καρκίνο «αλλά τι να κάνεις, απλώς πρέπει να ζεις όμορφα». Και έτσι έζησε. Ομορφα. Και κυρίως, έτσι ακριβώς όπως ήθελε ο ίδιος. Πόσοι άραγε το καταφέρνουν πραγματικά αυτό;