Για 500 νοματαίους

16:59 7/11/2023 - Πηγή: Τα Νεα

Δεν τους μέτρησα ούτε καν τους είδα. Από τη συγκοινωνιακή συμφόρηση όμως κατάλαβα ότι κάποια πορεία πρέπει να γινόταν χθες το μεσημέρι στο κέντρο της πόλης. Κατά πάσα πιθανότητα υπέρ της Χαμάς, σκέφτηκα. Είχα δίκιο, γιατί από το ραδιόφωνο άκουσα αργότερα ότι επρόκειτο για καθηγητές σχολείων, μαθητές και γονείς, που διαδήλωναν υπέρ του «παλαιστινιακού λαού», δηλαδή της Χαμάς. Ολοι τους μαζί ήταν γύρω στα 500 άτομα, αν πιστέψουμε τις εκτιμήσεις των δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν την τάση να φουσκώνουν τέτοιους αριθμούς

από δημοκρατική υποχρέωση. Και ήταν λογικό να μην έχουν μαζευτεί πλήθος. Μπορεί να είναι αρκετοί εκείνοι που υποστηρίζουν την ισλαμική τρομοκρατία, λόγω του μίσους που αισθάνονται για το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζουν, ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να το δείξουν με τη φατσούλα τους.

Δεν θα μαλώσουμε όμως για τον αριθμό των διαδηλωτών. Θέλετε να ήταν 1.000; Εγώ σας δίνω άλλους τόσους. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ήταν 2.000 άτομα οι καθηγητές, μαθητές και γονείς που κατέβηκαν χθες στο Σύνταγμα. Για χάρη λοιπόν αυτών των λίγων ήταν που κήρυξε η ΟΛΜΕ δίωρη στάση εργασίας στα σχολεία όλης της χώρας. Γιατί όμως να χρειάζεται πανελλήνια στάση εργασίας για 500, 1.000 ή 2.000 άτομα; Τι φταίνε οι άλλοι, που είναι απείρως περισσότεροι και πρέπει να στερηθούν δύο ώρες διδασκαλίας; Θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να ανακοινώσουν ότι δεν θα καταγραφούν οι απουσίες όσων μετάσχουν στην πορεία, αλλά γιατί πρέπει σώνει και καλά να κατεβάσουν ρολά τα σχολεία για λίγους ιδιόρρυθμους;

Παντού στις χώρες της Δύσης οι κάθε είδους υποστηρικτές της Χαμάς. Είναι λογικό οι Αρχές να τους αντιμετωπίζουν με μια σχετική ανοχή, ιδίως στις χώρες που οι κυβερνήσεις τους έχουν πάρει θέση υπέρ του Ισραήλ στην υπόθεση αυτή. Μόνο στην Ελλάδα όμως κηρύσσεται πανελλήνια στάση εργασίας για χάρη 500 ατόμων. Μόνο στην Ελλάδα ματαιώνεται η αλλαγή φρουράς στο σημαντικότερο μνημείο, τον Αγνωστο Στρατιώτη, για χάρη των εντόπιων φίλων της Χαμάς. Τέλος, μόνο στην Ελλάδα υποστέλλεται η σημαία του κράτους και στη θέση της ανεβαίνει η παλαιστινιακή, χωρίς να ζητηθούν ευθύνες από κανέναν. Μόνο στην Ελλάδα! Γι’ αυτό κι εγώ επιμένω ότι ο όρος «Ελλάδα», κατά τη γνώμη μου, υποδηλώνει κυρίως την αρχαία Ελλάδα της κλασικής εποχής και την κληρονομιά που άφησε στην Ευρώπη. Είναι ένας όρος, δηλαδή, που ανήκει περισσότερο στον τομέα της ιστορίας των ιδεών. Οταν μιλάμε όμως για το σύγχρονο ελληνικό κράτος, αυτό που ξέρουμε και το οποίο ισορροπεί μεταξύ Δύσης και Ανατολής, βαλκανικής παράδοσης και ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, είναι σωστότερο να χρησιμοποιούμε τον όρο «Υπαρκτός Ελληνισμός».

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι του κάνουν πλάκα του παιδιού ή, ακόμη χειρότερα, ότι τον έχουν διπλαρώσει τίποτα επιτήδειοι για να του φάνε λεφτά. Ομως η πληροφορία ευσταθεί ότι ο Πέτρος Κόκκαλης βολιδοσκοπήθηκε για τη δημιουργία κόμματος, με όχημα το οικολογικό σωματείο που έχει στήσει. Το σημειώνω, διότι αν τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε ορισμένοι να βλέπουν στο πρόσωπο του Π. Κόκκαλη τον αντι-Κασσελάκη, τότε είναι φανερό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ η «απόγνωση άνοιξε λαγούμι», που λέει ο Σαββόπουλος.

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

Αυτό που κατέλαβε τις προάλλες τον Βασίλη Κικίλια μέσα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και τον έκανε να επιτεθεί, λεκτικά και παρά λίγο σωματικά, στον Μπάμπη Παπαδημητρίου δεν ήταν απόγνωση, αλλά κάτι διαφορετικό. Κάτι δικό του, εσωτερικό και βαθύ, κάτι που πρέπει να τον πονάει πολύ. Δεν εξηγείται διαφορετικά, καθώς η αναφορά στο πρόσωπό του από τον Παπαδημητρίου ως «ο μπασκετμπολίστας υπουργός» δεν είχε τίποτε το υποτιμητικό. Είτε για τον πρώην μπασκετμπολίστα είτε για τον νυν υπουργό της κυβέρνησης. Και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας που βλέπει το επίμαχο σημείο της εκπομπής. Ο θυμός του ήταν εντυπωσιακά δυσανάλογος προς την υποτιθέμενη προσβολή, επειδή αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι ο Κικίλιας δεν πήγε να πλακωθεί με τον Παπαδημητρίου, με τον εαυτό του τα έβαλε. Στον εαυτό του στρεφόταν ο θυμός του, ο Μπάμπης και το σχόλιό του ήταν η αφορμή. Ανασφάλεια σε παροξυσμό ήταν η επιθετικότητά του. Η ανασφάλεια που του γεννά η επίγνωση ότι όλοι γύρω του γνωρίζουν ότι από τύχη και μόνο εξακολουθεί να είναι υπουργός Πολιτικής Προστασίας. Επειδή ο Μητσοτάκης δεν ήθελε να κάνει ανασχηματισμό υπό την πίεση των γεγονότων.