Η Αλεξία Καλτσίκη είναι ένα από τα «Top Girls»

16:56 29/10/2019 - Πηγή: Τα Νεα

Το διάσημο θεατρικό έργο «Top Girls» (1982) της σπουδαίας Κάριλ Τσέρτσιλ (Caryl Churchill) έρχεται στις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο «Πόρτα», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν επτά απ’ τις πιο σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς τους: Μαρία Καβογιάννη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη.

Κεντρική ηρωίδα της παράστασης είναι η Μαρλέν, μια φιλόδοξη γυναίκα

καριέρας, υπεύθυνη ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας για γυναίκες, μια «σιδηρά κυρία» που ανέρχεται θυσιάζοντας συνεργάτες, καθώς και τη δική της ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά στον βωμό της επιτυχίας.

Παρόλο που το έργο είναι γραμμένο σε ρεαλιστικό κώδικα, ξεκινά με μια διάσημη ονειρική πρώτη σκηνή, όπου ιστορικοί και διάσημοι μυθοπλαστικοί γυναικείοι χαρακτήρες καταθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τις ιστορικά διαφορετικές πτυχές του ζητήματος της κοινωνικής θέσης των γυναικών.

Στη συνέχεια, η δράση μεταφέρεται στον χρόνο συγγραφής του έργου, όπου με μια σειρά από συναρπαστικές συγκρούσεις ανάμεσα σε σύγχρονες γυναίκες και σημαντικές ανατροπές, η συγγραφέας αναπτύσσει τις θέσεις και τους προβληματισμούς της με θεατρικά ευφρόσυνο τρόπο και υπέροχους σκηνικούς χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα θέαμα με παλμό.

Έργο πρωτότυπο ως προς τη δομή του, με εξαιρετικά λεπτό χειρισμό στο χιούμορ του, την ποιητικότητα, την ιστορικότητα αλλά και την κριτική του στάση απέναντι στην κοινωνική θέση της γυναίκας και μην έχοντας χάσει τίποτα απ’ τη φρεσκάδα του απ’ τη δεκαετία του ‘80, το «Top Girls» διέπεται από μια βασική φεμινιστική προβληματική, δίνοντας μια πολύ καλή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο επί του θέματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα έργο για τον φεμινισμό αλλά για τη γυναίκα, την πολιτική και κοινωνική της θέση. Με αφορμή μία κριτική στον θατσερισμό, το «Top Girls» εξετάζει τι σημαίνει χειραφέτηση, τι σημαίνει δικαίωμα και ταυτόχρονα ποιο είναι το τίμημα που οφείλει να πληρωθεί από τη γυναίκα για να αναληφθούν οι νέοι ρόλοι σε κοινωνικό, προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.

Η Αλεξία Καλτσίκη μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τα γυναικεία ζητήματα και την φεμινιστική προβληματική.

Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Πώς τον αντιμετωπίζετε;

H Μαρλήν είναι μια φιλόδοξη, τολμηρή, εργαζόμενη γυναίκα της δεκαετίας του ’80. Όσο τη γνωρίζω κατά τη διάρκεια των προβών, τόσο πιο πολύ με ενδιαφέρει, καθώς δε μου επιτρέπει ούτε να ταυτιστώ μαζί της, ούτε να ηθικολογήσω και να κρίνω τις επιλογές της. Σαν να χρειάζεται περισσότερο αυτή να με οδηγήσει, παρά εγώ να την ερμηνεύσω. Η δομή κι ο ρυθμός του έργου μετατοπίζει αυτό που προσλαμβάνεις ως πρώτη εντύπωση.

Στην πρώτη σκηνή όπου διάσημοι χαρακτήρες μιλούν για το γυναικείο ζήτημα, ποιες ηρωίδες κάνουν την εμφάνισή τους και με ποιον τρόπο;

H Ιζαμπέλα Mπερντ, ελισαβετιανή εξερευνήτρια, που γύρισε όλο τον κόσμο παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε. Η κυρία Νίτζο, παλλακίδα του Ιάπωνα Αυτοκράτορα και μετέπειτα βουδίστρια μοναχή που γύρισε πεζοπορώντας όλη την Ιαπωνία. Η Πάπισα Ιωάννα, λάτρης των επιστημών και της φιλοσοφίας που υποδύθηκε τον άντρα κι έγινε Πάπας. Η Γκρέτα, μια άγρια φιγούρα από έναν πίνακα του Μπρέγκελ και η Γκριζέλντα, που έζησε μια αδιανόητη ιστορία βγαλμένη από μύθους και παραβολές που ενέπευσαν τον Βοκάκιο, τον Τσόσερ και πολλούς άλλους. Είναι όλες τους καλεσμένες σ’ ένα δείπνο που οργανώνει η Μαρλήν, για να γιορτάσει την προαγωγή της, υπό το βλέμμα και τη φροντίδα της αμίλητης αλλά αποτελεσματικής σερβιτόρας.

Ποια φεμινιστική προβληματική αναδεικνύει η παράσταση, για ν' ανοίξει στο τέλος το διάλογο; Στον απόηχο του κινήματος #metoo και με τη βία εναντίον των γυναικών να φωλιάζει σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στον δυτικό "πολιτισμένο", πόσο σημαντικό είναι ν' ανακινείται μέσω της τέχνης το θέμα για τη θέση των γυναικών;

Η σπουδαία Βρετανίδα συγγραφέας, συνδύαζε τολμηρά την πολιτική, την ποίηση, το γυναικείο βλέμμα, δημιουργώντας ένα δικό της σκηνικό σύμπαν. Σήμερα, ωστόσο, βρισκόμαστε σε μια μεταφεμινιστική εποχή. Συνεπώς, έχουν μετατοπιστεί διαφορά θέματα αλλά και ερμηνείες, που έθετε η Τσέρτσιλ και η εποχή της. Συχνά σκέφτομαι τον αυτοπροσδιορισμό μιας γυναίκας σε μια καταπιεστική ισλαμική κοινωνία, μιας μετανάστριας που περιφέρεται ανά τον κόσμο, μιας χρόνια άνεργης σε μια δυτική κοινωνία. Τι θα έλεγαν αν συναντιόντουσαν μεταξύ τους; Πώς θα μιλούσαν για τον εαυτό τους, το σώμα τους ή το μέλλον τους;

Ως γυναίκα που μιλάτε επί σκηνής για το γυναικείο ζήτημα, πώς κουβαλάτε τη συναισθηματική φόρτιση ή και την τυχόν ταύτιση που μπορεί να επιφέρει η περίσταση;

Σίγουρα, ακούγοντας τις ιστορίες αυτών των γυναικών, αλλά και βλέποντας το θρυμματισμένο πρόσωπο την Μαρλήν να σχηματίζεται, να αποκτάει ενότητα στο τέλος του έργου, μου έρχονται στον νου οι ιστορίες των γυναικών της οικογένειάς μου. Άλλωστε η δεκαετία του ’80 είναι η εποχή νεότητας των γονιών μου…

Ο αποκλειστικά γυναικείος θίασος απογειώνει μια τέτοια παράσταση κατά τη γνώμη σας; Μιλάνε δηλαδή καλύτερα οι γυναίκες για τα δικά τους θέματα;

Στην πραγματικότητα η Κάριλ Τσέρτσιλ, είναι αυτή που μιλάει και ξέρει να το κάνει πολύ καλά. Από εκεί και πέρα, το ότι βρίσκομαι σ’ έναν αποκλειστικά γυναικείο θίασο μου θυμίζει λίγο το σχολείο που τελείωσα, που ήταν ίσως ένα από τα τελευταία θηλέων της εποχής του.

Έχετε νιώσει κι εσείς ως ένα top girl εντός κι εκτός σκηνής;

Και πάνω και κάτω έχω νιώσει, όπως όλοι μας μέσα στη ζωή. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός πάντα βοηθάει.