Η Έλενα Σωκράτους μιλάει για τον «HIV»

17:30 9/9/2019 - Πηγή: Τα Νεα

Ο θεατρικός μονόλογος «HIV», μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις στο Expedition Metropolis στο Βερολίνο έρχεται στην Ελλάδα για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Από σήμερα και στις 10, 13, 14 και 15 Σεπτεμβρίου στο Faust (Αθήνα) και 11,12 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Act (Πάτρα), θα παρουσιαστεί το έργο για το trafficking και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Θανάσης Τριαρίδης και η Έλενα Σωκράτους,

μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο Lebensraum, συναντώνται ξανά σ’ αυτόν τον μονόλογο, ο οποίος αφηγείται την ιστορία της Επίφανι Γκούντμαν, της Νιγηριανής εργαζόμενης στο σεξ, η οποία υπήρξε θύμα εμπορίας ανθρώπων, διαπομπεύθηκε για λόγους Δημόσιας Υγείας και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα. Πρωταγωνιστεί η Βασιλική Κυπραίου.

Η σκηνοθέτρια Έλενα Σωκράτους μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τις προκλήσεις της και το trafficking.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;

Αμέσως μετά την πρώτη ανάγνωση του κειμένου του Θανάση και χωρίς δεύτερη σκέψη, ήξερα ότι αυτό το κείμενο πρέπει να το σκηνοθετήσω με τη Βασιλική να αφηγείται την ιστορία της Επίφανι στη σκηνή.

Βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα του 2012 ή φέρει επίσης στοιχεία μυθοπλασίας;

Φυσικά υπάρχουν στοιχεία μυθοπλασίας. Ακόμη και στο καθαρά θέατρο ντοκιμαντέρ που βασίζεται πολύ περισσότερο σε πραγματικά γεγονότα, από ότι η παράστασή μας, οι σκηνοθέτες προσθέτουν στοιχεία μυθοπλασίας. Ό,τι αφηγείται η ηθοποιός πάνω στη σκηνή, δεν συνέβηκε ακριβώς έτσι, αλλά θα μπορούσε να έχει συμβεί. Αληθινά κομμάτια παζλ, φτιάχνουν μια φανταστική ιστορία.

Ως γυναίκα και η ίδια, μεταβιβάζετε τις ευαισθησίες σας για το θέμα στη σκηνοθετική ματιά σας στην παράσταση;

Είμαι φρέσκια μαμά και με έχει στοιχειώσει η βουβή μορφή της μάνας της Επίφανι, όταν την πήρανε από το σπίτι της με τη βία στα δώδεκά της χρόνια, για να την πουλήσουν σα σκλάβα. Το τι είμαι με κάνουν τα βιώματά μου, άρα και η σκηνοθετική ματιά μου επηρεάζεται από κάθε χαρακτηριστικό μου.

Ποια μηνύματα επιχειρείτε να περάσετε μέσα από το έργο;

Θα ήταν λάθος να θέλουμε να περάσουμε συγκεκριμένα μηνύματα. Το θέατρο δίνει και παίρνει από τους θεατές και το θέατρο που κάνουμε εμείς, ακόμη περισσότερο. Θέλουμε να δώσουμε έναυσμα για προβληματισμό, να μοιραστούμε αυτά που εμείς μάθαμε, να γίνουμε για λίγο το Google των θεατών και να ακούσουμε τι έχουν να πούνε αυτοί. Νααναλογιστούμε μαζί, χέρι- χέρι, αν η παράστασή μας είναι αρκετή ή αν χρειάζεται κάτι πιο δραστικό για να μπορούμε να κοιμόμαστε όλοι ήσυχοι τα βράδια.

Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζετε στην παράσταση αυτή;

Πέρα από την δυσκολία του θέματος, είχαμε και μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόκληση. Ο Θανάσης στο κείμενό του μιλάει για μια διαφωνία μεταξύ της ηθοποιού της παράστασης και του σκηνοθέτη της. Μια διαφωνία η οποία αφορά στο είδος θεάτρου που υποστηρίζει ο καθένας τους. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της Βασιλικής, όχι μόνο για την ποιότητα που κουβαλάει ως ηθοποιός αλλά και για την πραγματική διαφωνία που έχουμε για το είδος θεάτρου στο οποίο πιστεύουμε. Ευτυχώς, και με τη συμμετοχή του Οδυσσέα στην ομάδα, οι διαφωνίες έγιναν ιδιαίτερα παραγωγικές και προέκυψε μια παράσταση που χορεύει ανάμεσασε τόσα πολλά είδ η θεάτρου και παίζει συνέχεια με τους θεατές κλείνοντάς τους το μάτι και έχοντάς τους συνεχώς σε ετοιμότητα.

Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα έργο με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, πώς φροντίζετε να μείνετε σταθερή στη δραματουργική του επεξεργασία;

Νομίζω στο επάγγελμά μας πρέπει κανείς να έχει βρει τον τρόπο, αλλιώς χρησιμοποιεί λάθος το θέατρο. Το να ανεβάζει κανείς παράσταση δεν είναι δραματοθεραπεία. Προφανώς συχνά οι πρόβες λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά και με τρομερή συναισθηματική φόρτιση, αλλά ο σκηνοθέτης οφείλει να πάρει αυτή τη φόρτιση και ενέργεια και να τη στείλει στη σωστή κατεύθυνση. Να τη μετατρέψει σε δράση αποφορτισμένη από οποιεσδήποτε άλλες δεσμεύσεις πάνω στη σκηνή. Μόνο έτσι μπορεί το θέατρο να υπάρξει. Πώς το πετυχαίνει κανείς αυτό; Νομίζω κυρίως συνειδητοποιώντας ότι όντως έχει να κάνει ένα σοβαρό επάγγελμα, το οποίο θέλει πολύ κόπο, προσήλωση και συγκέντρωση.

Επί σκηνής συγκρούεται το trafficking με την ανθρωπιά και τον πολιτισμένο κόσμο. Ποιο επικρατεί τελικά;

Επικρατεί το βλέμμα της Βασιλικής και είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς εάν στο τέλος της παράστασης έχει επιβιώσει στην καρδιά μας η ανθρωπιά ή κάηκε από το καυτό σίδερο, μαζί με το σώμα της Επίφανι. Έτσι και αλλιώς κάθε βράδυ η “μάχη” επαναλαμβάνεται με άλλους θεατές και ποτέ τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια.