Η Ευρώπη μπροστά στην ανυπαρξία της

20:02 17/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Σαν κεραυνός χτύπησε τα κεφάλια των ευρωπαίων ηγετών η ομιλία του νέου αμερικανού αντιπροέδρου Βανς στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, το πρώτο επίσημο, πρόσωπο με πρόσωπο, δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης Τραμπ για το μέλλον των ευρωατλαντικών σχέσεων. Σαν πρωτόγνωρος εφιάλτης που μόλις ξεκινά, που δεν τον έχει ξαναδεί κανείς και ουδείς τολμά να φανταστεί την πορεία και, κυρίως, το τέλος του.

Με δυο λόγια, ο Βανς είπε ότι «ο νέος σερίφης στην πόλη», όπως χαρακτήρισε τον πρόεδρο Τραμπ, όχι απλώς δεν δίνει πεντάρα για την Ευρώπη, αλλά μάλλον δεν θέλει καν να την ακούει

– έχει πολύ θυμό μαζί της. Και δεν τη θεωρεί ούτε αξιόπιστη, περίπου ούτε καν σύμμαχο. Κάτι που σημαίνει ότι έχει αποφασίσει να αλλάξει τα πάντα σε αυτόν τον δεσμό, που ξεκινά από την ημέρα που οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, ο Βανς έφτασε στο σημείο να μη συναντήσει καν τον γερμανό καγκελάριο στο έδαφος της χώρας του, αλλά και να επιτεθεί, εκτός όλων των άλλων, στην Ευρώπη ως εγκαταλείπουσα τις κοινές αξίες του δυτικού κόσμου…

Το σοκ που κατέλαβε τους πάντες έγινε γρήγορα αντικείμενο πολλών και διαφορετικών ερμηνειών: το έκανε για εσωτερική κατανάλωση στις ΗΠΑ; Ή μήπως για να στηρίξει τα φίλια κόμματα στην Ευρώπη; Ή για να προετοιμάσει το έδαφος για τον αποκλεισμό της από τις διαπραγματεύσεις με τη Μόσχα για την Ουκρανία; Οι ερμηνείες πήγαν κι ήρθαν, με την πιο προφανή, άμεση, συνεπή προς τον Τραμπ και σημαντική όλων, οι περισσότεροι να κάνουν ότι δεν τη βλέπουν ψάχνοντας κρυφά νοήματα και ανύπαρκτα κίνητρα: ότι αυτά ακριβώς που λέει η νέα αμερικανική κυβέρνηση, τα εννοεί πλήρως. Και με αυτά θα πορευθεί.

Ο λόγος που στην Ευρώπη αυτή η ερμηνεία είναι τόσο δύσπεπτη ώστε οι ηγεσίες να κάνουν ότι δεν ακούν και δεν βλέπουν, ακόμα και τώρα, είναι διττός: αφενός, επειδή σημαίνει ότι μένουν ξεκρέμαστες και, κακώς, κάθε άλλο παρά έτοιμες είναι γι’ αυτό. Και, αφετέρου, επειδή γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται για το… αίσχος του Βανς και του Τραμπ, αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να τα περιμένουν εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι νέα. Αντίθετα, τα ίδια ακριβώς έλεγε ο Τραμπ και στην προηγούμενη θητεία του, στο τέλος της οποίας είχε υπογράψει τη μεταφορά 15.000 αμερικανών στρατιωτών από τη Γερμανία προκαλώντας τρόμο στην τότε κυβέρνηση του Βερολίνου.

Τότε, λοιπόν, έγιναν τα ίδια: οιμωγές και μεγάλα λόγια για την Ευρώπη που πρέπει επιτέλους να πάρει την ασφάλειά της στα χέρια της, να περάσει στην πράξη, να σταματήσει να κρέμεται από τους Αμερικανούς. Ομως, λίγο μετά, εξελέγη ο Μπάιντεν και όλα αυτά ξεχάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Τόσο σοβαρή είναι η Ευρώπη η οποία βρίσκεται πλέον μπροστά σε ένα βάραθρο που δημιούργησαν αποκλειστικά και μόνον οι δικές της επιλογές – και συγκεκριμένα μία: να μην κάνει απολύτως τίποτα. Να αδρανεί και να ζει σαν τσιμπούρι εις βάρος των Αμερικανών ως προς την ασφάλειά της, έχοντας παράλληλα τη μόνιμη ανάγκη να τους βρίζει. Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ…

Ολα αυτά, όπως και τους δασμούς, έπρεπε να τα περιμένουν. Και έπρεπε να είχαν κάνει κάτι για να αποτρέψουν το να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ. Ή, αν όχι, έπρεπε να είχαν πραγματικά αποφασίσει να βάλουν το χέρι στην τσέπη – γιατί η άμυνα και η ασφάλεια κοστίζουν ακριβά. Και, βέβαια, να αποφασίσουν να ενωθούν πραγματικά, γιατί αυτή είναι η άλλη μείζονος σημασίας προϋπόθεση για να υπάρξει ασφάλεια. Δεν έκαναν τίποτε εκ των δύο. Και ούτε θα κάνουν. Γιατί; Επειδή όλο αυτό είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχει ενωμένη Ευρώπη – όχι σε αυτό το καθοριστικό επίπεδο. Και ούτε θα υπάρξει. Απλώς, τώρα πια πέφτει και το φύλλο συκής στον δρόμο που οδηγεί στην κατάρρευση μιας καταστροφικής υποκριτικής αδράνειας…