Η λογική της αγοράς

16:21 25/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Δεν χρειάζεται να ψιλοκοσκινίσουμε αυτό που έβγαλαν οι κάλπες στη Γερμανία, άλλωστε το είδαμε να συμβαίνει προσφάτως και στην Αμερική. Οταν βάζεις την υπεράσπιση των ιδεών σου πάνω από την πραγματικότητα που τις διαψεύδει, αυτά παθαίνεις: σου προκύπτει ένα AfD με σχεδόν 21% ή ο Βασιλεύς Ντόναλντ στην προεδρία. Φυσικά, υπάρχουν διαφορές σημαντικές. Στην Αμερική, το DEI (γνωστότερο παρ’ ημίν ως «woke») και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση ήταν επίσημες πολιτικές, ενώ στη Γερμανία τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου έκλειναν τα μάτια στο πρόβλημα της

μετανάστευσης. Οταν έφτασαν στο σημείο το 16% των Γερμανών σήμερα να μην έχει γεννηθεί στη Γερμανία και η Ακροδεξιά να παίρνει 21%, τότε ξύπνησαν αλλά ήταν αργά. Η ουσία είναι η ίδια όμως και στις δύο περιπτώσεις: αν τα δύσκολα, εκείνα που προκαλούν και αμφισβητούν την τάξη πραγμάτων που έχεις τακτοποιήσει στο κεφάλι σου, τα αφήνεις για την Ακροδεξιά, τότε ο κόσμος – ένα μέρος του, τέλος πάντων – θα πάει στην Ακροδεξιά, εφόσον μόνο αυτή μιλάει για το πρόβλημα.

Τόσο απλό είναι. Δεν είναι Θεωρητική Φυσική, είναι η λογική της αγοράς. Οι Γερμανοί ψήφισαν προς τα δεξιά, επειδή μόνο αυτά τα κόμματα είχαν την πρόθεση να αντιμετωπίσουν τη μετανάστευση. Παρομοίως, στην Αμερική ψήφισαν τον Τραμπ, επειδή μόνο σε αυτή τη χυδαία εκδοχή ήταν διαθέσιμη η κοινή λογική. Οταν αυτό που έχεις ανάγκη το βρίσκεις στα μαγαζιά σε έναν τύπο μόνο, τότε βολεύεσαι με αυτό που είναι διαθέσιμο. Αν το ίδιο προϊόν σού προσφέρεται σε διάφορες παραλλαγές, προφανώς θα επιλέξεις την καλύτερη και πιο συμφέρουσα. Το ίδιο ακριβώς είναι και με τη δημοκρατία. Πάντα. Γιατί η δημοκρατία γεννήθηκε στην αγορά, ξέρετε. Ξέρω ότι το ξέρετε, αλλά τείνουμε να το ξεχνάμε και δεν πρέπει, γιατί έτσι εξιδανικεύουμε τη δημοκρατία, αντί να τη βλέπουμε όπως είναι.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ

Ο Φρίντριχ Μερτς υποσχέθηκε ότι μέχρι το Πάσχα θα έχει σχηματίσει κυβέρνηση στο Βερολίνο. Μακάρι! Θα είναι όμως κανονική κυβέρνηση ή σούπα σαν την προηγούμενη; Γιατί, ξέρετε, το πρόβλημα κυβερνησιμότητας της Γερμανίας είναι παρόμοιο με το πρόβλημα της Ευρώπης, όπως το περιγράφει ο Μάριο Ντράγκι στο πολυσυζητημένο άρθρο του στους «Financial Times», που η δημοσίευσή του συνέπεσε με τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Οπως οι Ευρωπαίοι, κατά τον Ντράγκι, αναλώνονται στην εσωτερική διαπραγμάτευση εθνικών στόχων και αμελούν το συλλογικό συμφέρον, έτσι και οι κυβερνήσεις συνασπισμού στη Γερμανία, τα τελευταία χρόνια, ξόδευαν όλη την ενέργειά τους στις μεταξύ τους ισορροπίες (π.χ., να σου δώσω αυτό, να μου δώσεις εκείνο κ.ο.κ.), με αποτέλεσμα τα μεγάλα θέματα να μένουν στάσιμα.

Πάντως, ο Μερτς, όπως τον ακούσαμε στο Μόναχο, δηλώνει ευθέως ότι η Γερμανία πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη. Να σημειώσω εδώ, παρενθετικά, την ειρωνεία ότι τη σχετική ερώτηση στον αρχηγό των Χριστιανοδημοκρατών, ερώτηση που έμοιαζε περισσότερο με έκκληση, την υπέβαλε ένας βρετανός βουλευτής από το κοινό! Δυστυχώς, δεν συγκράτησα το όνομά του. Οσον αφορά τον ηγετικό ρόλο, θα αρκεστώ σε ένα παράδειγμα, που μας δίνει το μέτρο της Γερμανίας του σήμερα. Πριν από σχεδόν τρία χρόνια, υποσχέθηκαν να αναπτύξουν μια πλήρη ταξιαρχία στη Λιθουανία. Προβλέπεται να έχει γίνει το 2027…

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

Στην απόφαση του Πολιτικού Κέντρου του ΠΑΣΟΚ, για την οποία έγραφα το περασμένο Σάββατο, διατυπώνεται ένας πολύ σοβαρός ισχυρισμός, που δεν μπορούμε να τον προσπεράσουμε. Υποστηρίζουν, συγκεκριμένα, ότι η κυβέρνηση επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, επειδή αναγνωρίζει (η κυβέρνηση) ότι το ΠΑΣΟΚ έχει «εναλλακτική κυβερνητική πρόταση» και επιχειρεί να την αποδομήσει. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει και ο Στέφανος Κασσελάκης του Κινήματος Δημοκρατίας. Με αυτό, λοιπόν, ως δεδομένο και αφού η κυρία Θρασκιά έκανε την αρχή με την προσχώρησή της στο ΠΑΣΟΚ και όλοι μας πια κρατάμε την ανάσα μας περιμένοντας τον Πέτρο Παππά, μήπως να προχωρήσει περισσότερο η σχέση και, γιατί όχι, να επισημοποιηθεί;

Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι τέτοιοι προβληματισμοί δεν είναι της παρούσης. Την ώρα αυτή το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ξεφύγει από τη γωνία στην οποία στριμώχτηκε μόνο του, από την ανασφάλειά του…