Καθηλωτική κερκυραϊκή… τρέλα!

19:29 3/4/2025 - Πηγή: Τα Νεα

«Τρέχα γύρευε» σκέφτηκα πριν μπω στην αίθουσα για να δω ένα ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ για ένα γκρουπ του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα πλήρως· τους Κόρε. Υδρο. Από το Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες. Και να που παρακολουθώντας το «Εδώ μιλάνε για λατρεία» (Ελλάδα, 2024) του Βύρωνα Κριτζά, έμεινα… κάγκελο. «Ηρθαν από την Κέρκυρα και έκαναν την Αθήνα μπάχαλο» ακούμε κάποια στιγμή στην ταινία και ίσως να έγινε όντως έτσι, εκεί στα nineties, αν όχι όλη την Αθήνα,

τουλάχιστον τη μουσική σκηνή της. Ανθρωποι που μιλούν γι’ αυτούς σήμερα λένε ότι δεν ήξερες ποτέ τι να περιμένεις από τους Κόρε. Υδρο. και ότι η μιμητική τους στα live ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου που τελικά προκαλούσε το ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, ο «αρχηγός» του συγκροτήματος, Παντελής Δημητριάδης, ένας ψηλόλιγνος ασκητικός τύπος, μια διασταύρωση Ιησού Χριστού – Aβερελ Ντάλτον, με γουρλωμένα μάτια και κελεμπίες, νομίζεις ότι (κυριολεκτικά) έχει πέσει στη Γη από άλλον πλανήτη. Κανένας δεν έμαθε ποτέ γιατί έβγαινε στη σκηνή γυμνός από τη μέση και πάνω σαν τον Ιγκι Ποπ, αλλά σίγουρα κανένας ποτέ δεν του ζήτησε να το κάνει. Ο Ιγκι Ποπ της Παλαιοκαστρίτσας… Ο Κριτζάς αγαπάει τους Κόρε. Υδρο., αυτό είναι σαφές. Αλλά δεν τους χαϊδεύει. Χωρίς και αυτός να ξέρει ακριβώς πώς, προσπαθεί να εξηγήσει το παλαβό αυτό φαινόμενο, αλλά κι αυτό το λες με επιφύλαξη, γιατί είναι σαφές ότι ποτέ δεν παίρνει το όλο ζήτημα στα σοβαρά, όπως οι Κόρε. Υδρο. ίσως να μην πήραν ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Αντιθέτως, το «Εδώ μιλάνε για λατρεία» έχει ορισμένες σκηνές τόσο γνήσια κωμικές που έπεσα κάτω από τα γέλια. Η σκηνοθετική ελευθερία και «τρέλα» της ταινίας (ο Κριτζάς δεν δηλώνει σκηνοθέτης) με έναν περίεργο τρόπο αντανακλά την τρέλα των ίδιων των Κόρε. Υδρο. Και αυτή τελικά η τρέλα ήταν που με κέρδισε (η ταινία θα προβάλλεται στον κινηματογράφο Αστορ από την ερχόμενη Δευτέρα).

Σινεμά που σπανίζει

Στην ταινία «Μαλδίβες» (Ελλάδα, 2024), πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία του Ντανιέλ Μπόλντα (γεννήθηκε στη Γερμανία, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε κινηματογράφο στη Δανία), ο κεντρικός ήρωας, ο Στέλιος (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος), είναι ένας δάσκαλος μουσικής «καταχωνιασμένος» σε κάποια ορεινή επαρχία, από όπου ονειρεύεται να ξεφύγει και να βρεθεί στην παραλία του τίτλου της ταινίας. Δεν τα πηγαίνει καλά με κανέναν – ούτε καν με τον εαυτό του. Παρεξηγεί ακόμα και τα καλοπροαίρετα αστεία που του κάνει ο μοναδικός «φίλος» του (Δρόσος Σκώτης), τον οποίο, αδίκως, διαρκώς αποπαίρνει. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η σκυλίτσα του, η Μαρία, γι’ αυτό και όταν η τελευταία μυστηριωδώς εξαφανίζεται εκείνος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Οι «Μαλβίδες», φυσικά, είναι η ουτοπία, το όνειρο που όλοι βαθιά μέσα μας έχουμε και που μας «τρώει» την ψυχή καθημερινά αλλά που ποτέ δεν θα κάνουμε πραγματικότητα, είτε επειδή δεν έχουμε τον χρόνο είτε επειδή φοβόμαστε. Και όταν τελικά αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα για τις Μαλδίβες μας, τι βλέπουμε; Οτι ο χρόνος έχει κυλήσει. Ο Μπόλντα ελέγχει καλά το θέμα του και τολμά να το «στολίσει» και με μια νότα μεταφυσικής που μεταφέρει την ταινία σε μια άλλη διάσταση, φλερτάροντας ακόμα και με το είδος του θρίλερ (χωρίς η ταινία να γίνεται ποτέ αμιγώς θρίλερ). Επίσης, φιλμικά, οι «Μαλβίδες» φέρουν μια αίσθηση νοσταλγίας, παραπέμποντας σε ένα σινεμά που δεν υπάρχει πλέον ή και, αν υπάρχει, σπανίζει. Το ασπρόμαυρο φιλμ με μετέφερε για λίγο στα πρώτα χρόνια του Τζιμ Τζάρμους, η αίσθηση που γενικότερα σου αφήνει η ταινία είναι της πολύ καλά οργανωμένης χειροποίητης δημιουργίας που δεν χάνει ποτέ την ατμόσφαιρά της. Δεν την κατατάσσεις εύκολα σε κάποιο συγκεκριμένο «είδος» και σίγουρα δεν την προσπερνάς.

Δύο βιογραφίες

Με το «Saint-Exupery» (Γαλλία/Βέλγιο, 2024) ο αργεντινός σκηνοθέτης Πάμπλο Αγκουέρο τιμά τον σπουδαίο γάλλο συγγραφέα Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί (Λουί Γκαρέλ), «φωτίζοντας» τη δράση του ως πιλότου της ταχυδρομικής υπηρεσίας, όταν στη δεκαετία του 1920 εργαζόταν στις Ανδεις. Μινιμαλιστική παραγωγή, με τρία μόλις βασικά πρόσωπα, η ταινία χωρίς να είναι αμιγώς βιογραφική ασχολείται κυρίως με την προσπάθεια του Σεντ-Εξιπερί να βρει τον φίλο και συνάδελφό του Γκιγιομέ (Βενσάν Κασέλ) όταν τα ίχνη του τελευταίου χάνονται κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης από πλευράς καιρικών συνθηκών πτήσης. Η ταλαιπωρία του ταξιδιού αυτού διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του συγγραφέα και αργότερα τον οδήγησε στην απόφαση να μεταφέρει τις εμπειρίες του στο χαρτί και να γίνει παγκοσμίως γνωστός με έργα όπως ο «Μικρός πρίγκιπας» και η «Νυχτερινή πτήση».

Το «Niki» (Γαλλία/Βέλγιο, 2024) της Σελίν Σαλέτ αφορά τον άστατο βίο της Νίκι ντε Σεν Φαλ (Σαρλότ Λε Μπον), αμερικανίδας επίδοξης ηθοποιού και μοντέλου, που μετακόμισε στη Γαλλία με τον σύζυγο και τη μικρή της κόρη, στοχεύοντας σε μια πιο ελεύθερη ζωή. Αν και η Ντε Σεν Φαλ γνώρισε τελικά την επιτυχία ως εικαστικός, ζωγράφος, γλύπτρια και σκηνοθέτρια, το «ταξίδι» της στην ταινία είναι το ίδιο κουραστικό με την κούραση που η ίδια προφανώς υπέστη ώσπου να τα καταφέρει. Το διαρκές πατριαρχικό «μαστίγωμα» σε συνδυασμό με την εσωτερική της πάλη αγγίζει τα όρια της απελπισίας.

Σπατάλη φόνων x 2

Το να λες εξυπνακίστικες ατάκες και εν συνεχεία να πυροβολείς αυτόν στον οποίο τις έχεις πει δεν μου λέει πλέον απολύτως τίποτα και δυστυχώς είναι το χαρακτηριστικό όχι μιας αλλά δύο αμερικανικών ταινιών τόσο παρόμοιων μεταξύ τους που αν στη μια δεν έπαιζαν ο Μπιλ Μάρεϊ και ο Εντ Χάρις δεν θα ήσουν σίγουρος για το ποια είναι η μία και ποια η άλλη. Η μία, αυτή με τον Μάρεϊ και τον Χάρις σε ρόλους δολοφόνων, λέγεται «Ολο το σόι» (Riff Raff, 2024) και τη σκηνοθέτησε ο Ντίτο Μοντιέλ της «σχολής Ταραντίνο». Η άλλη λέγεται «Ψυχάκιας» (Borderline, 2024) και τη σκηνοθέτησε ο Τζίμι Γουόρντεν με πρωταγωνιστή τον Ρέι Νίκολσον (γιος του Τζακ Νίκολσον). Και στις δύο ταινίες θα χάσεις το μέτρημα στα πτώματα, και δεν θα βρεις ίχνος λογικής σε σενάρια που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να αναπαράγουν αυτή την αδιανόητη λατρεία της κουλτούρας του πιστολιού με σκηνές δολοφονιών μετά αστειοτήτων.

Τρία (ακόμα) ντοκιμαντέρ

Μια ματιά στο έργο της εικαστικού Αρτέμιδος Αλκαλάη αποπειράται η Αννέτα Παπαθανασίου στην «Τέχνη της μνήμης» (Ελλάδα, 2025). Στην αρχή φαντάζεσαι ότι πρόκειται για ένα βιογραφικό πορτρέτο της εικαστικού, όμως σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι η ταινία ενδιαφέρεται να φωτίσει ένα συγκεκριμένο κομμάτι του έργου της, εκείνο που τη βοήθησε να επεξεργαστεί το συλλογικό τραύμα και τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Η κάμερα την παρακολουθεί ενώ συνομιλεί με επιζώντες του Ολοκαυτώματος και με τον τρόπο της την «αγκαλιάζει» την ώρα που εκείνη αγκαλιάζει αυτούς τους ανθρώπους. Ενα ντοκιμαντέρ πηγαία συγκινητικό και πολύ αξιοπρεπές.

Δύο μονόωρα ντοκιμαντέρ των Κλάους Μπρέντενμπροκ και Παγώνη Παγονάκη τιμούν τον Δρα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 1968 και προβάλλονται αποκλειστικά στην αίθουσα Στούντιο. Πρόκειται για το «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ – Ενα κρατικό έγκλημα» που εστιάζει στο πόσο έχει επηρεάσει την αμερικανική κοινή γνώμη η δολοφονία του Κινγκ και το «4 νεκροί στο Οχάιο – ένας αμερικανικός εφιάλτης» που επιστρέφει στα τραγικά επεισόδια της διαμαρτυρίας στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο τεσσάρων φοιτητών.

Προβάλλονται επίσης

«Ποπάι ο φονιάς» (Popeye the Slayer Man, ΗΠΑ, 2024). Σπλάτερ εκδοχή του γνωστού ήρωα με τον Τζέισον Ρόμπερτ Στίβενς, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Μάικλ Ράιαν. «Μια Ταινία Minecraft» (Α Minecraft movie, ΗΠΑ, 2025) του Τζάρεντ Χες, live-action μεταφορά του πρώτου σε πωλήσεις βιντεοπαιχνιδιού όλων των εποχών, με τους Τζέισον Μομόα, Τζακ Μπλακ κ.ά.