Κενό πολιτικής

13:49 27/3/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Είναι σχεδόν κοινότοπη η διαπίστωση ότι στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος βλέπουμε το παράδοξο, την ώρα που η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει απέναντί της ένα εντυπωσιακό τείχος δυσαρέσκειας και μια κρίση νομιμοποίησης χωρίς προηγούμενο, η αντιπολίτευση όχι μόνο να μην ωφελείται δημοσκοπικά από αυτή τη συνθήκη αλλά να δείχνει ότι αντιμετωπίζεται και αυτή ως ουσιωδώς απονομιμοποιημένη στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.

Προφανώς ένας τρόπος να ερμηνευτεί η φαινομενικά παράδοξη ταυτόχρονη

αποδοκιμασία της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης θα ήταν να σταθούμε στον κατακερματισμό της «αριστερά του κέντρου» αντιπολίτευσης που εκ των πραγμάτων παραπέμπει σε ασυνεννοησία και κατά συνέπεια αδυναμία διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού πόλου διακυβέρνησης.

Ενας άλλος θα ήταν να υπενθυμίσουμε ότι ακριβώς επειδή η κοινωνία δεν διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου, εύλογα η δυσαρέσκεια στρέφεται εναντίον όλων των κομμάτων που έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία τα τελευταία χρόνια. Ομως, και πάλι μένουμε στην επιφάνεια.

Πιστεύω πως η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στον τρόπο που εδώ και δεκαετίες υπονομεύτηκε συστηματικά η ίδια η δυνατότητα της πολιτικής ως πεδίου όπου διαμορφώνονται εναλλακτικές. Η αλλεπάλληλη υποκατάσταση της πολιτικής από κάθε λογής «μονοδρόμους» και «αυτόματους πιλότους», από τον «ευρωπαϊκό δρόμο» και τα Μνημόνια έως τις «επιταγές των αγορών», έως την αναγόρευση του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού» σε «κανονικότητα», το μόνο που είχαν ως αποτέλεσμα ήταν μια διαρκής ακύρωση της δυνατότητας να ασκείται πολιτική και να υπάρχει ουσιώδης πολιτική αντιπαράθεση, ιδίως από τη στιγμή που ούτως ή άλλως είχε κυριαρχήσει μια αντίληψη της πολιτικής ως πρωτίστως επικοινωνίας και αισθητικής. Ολα αυτά, με τη σειρά τους, διαμόρφωσαν και ένα πολιτικό προσωπικό που ολοένα και περισσότερο, ανεξαρτήτως τεχνικής αποτελεσματικότητας, δεν διαθέτει βασικές δεξιότητες ερμηνείας και κατανόησης των κοινωνικών δυναμικών ή αντίληψης του σχεδιασμού πολιτικής πέραν της πεπατημένης (συμπεριλαμβανομένης της πεπατημένης συνθηματολογίας). Με προφανές αποτέλεσμα μια δομική αδυναμία να εμπνεύσουν την κοινωνία, ακόμη και στη σημερινή συνθήκη «μειωμένων προσδοκιών».