Μαγείρεμα για τον έλεγχο του Τύπου

14:27 4/4/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Δεν την αντέχω την γκρίνια. Δηλαδή τι δεν αντέχω; Να τα βρίσκουμε όλα μαύρα κι άραχνα, όταν η χώρα ή έστω ορισμένοι τομείς του κρατικού μηχανισμού, όπως η Δικαιοσύνη, «πετάνε»! Για την ακρίβεια, δεν «πετάνε» απλώς (όρος που μπορεί να παρεξηγηθεί, διότι έρχεται σε αντιστοιχία με το κλασικό «πετάνε αϊτό», φράση που χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να καταδείξουμε φαινόμενα αδιαφορίας), αλλά έχουν ξεπεράσει σε ταχύτητα ακόμη και αυτόν τον Γιουσέιν Μπολτ. Που, από ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο, κατάντησε να διαφημίζει απορρυπαντικά.

Στην υπόθεση για την οποία θα μιλήσω εν συνεχεία, δύο είναι

τα κυρίαρχα στοιχεία: η ταχύτητα και το μαγείρεμα. Χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο, σε αυτή την υπόθεση, λειτούργησαν και τα δύο μαζί. Στόχος, όχι ο «Χρυσός Σκούφος» ούτε έπαθλο ανάλογο του «Master Chef». Αλλά το πώς θα ελεγχθεί το μεγαλύτερο συγκρότημα Τύπου στην Ελλάδα, το δικό μας εδώ, η Alter Ego Media, ο πρώην ΔΟΛ. Να σταματήσει να ελέγχει την εξουσία, να πάψει να ασκεί κριτική, να εγκαταλείψει τις αποκαλύψεις, να αφυδατωθεί, να παραβλέψει και, ει δυνατόν, να παρακάμψει απαραβίαστους όρους και αξίες, όπως η δεοντολογία και η αντικειμενική πληροφόρηση. Να μη συμβάλει ούτε να συνεισφέρει στην αλήθεια. Αλλά να στρατευθεί με όλες του τις δυνάμεις στην αποθέωση του κυβερνητικού έργου και εκείνου που κρατάει την μπαγκέτα των εξελίξεων, του Κυριάκου…

Η «πρόθυμη» Δικαιοσύνη

Καθότι το έργο δεν ήταν εύκολο και επειδή κι άλλοι είχαν επιχειρήσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε, ως το μακρύ χέρι της κυβερνητικής εξουσίας – και πάλι –, η Δικαιοσύνη. Η «πρόθυμη» Δικαιοσύνη. Αυτή που, όταν «πρέπει», κατάγει παγκόσμια ρεκόρ. Ρεκόρ, τα οποία σε κάνουν να τρίβεις τα μάτια σου. Και μαζί να στέκεσαι ενεός («παγωτό», κατά την έκφραση των πιτσιρικάδων) για το πώς επιτεύχθηκε το ρεκόρ. Ιδού, λοιπόν, με στοιχεία:

– Αφορά την υπόθεση της παραπομπής του Βαγγέλη Μαρινάκη, του δημάρχου Πειραιά Γιάννη Μώραλη και τριών διοικητικών στελεχών του Ολυμπιακού, των Κ. Καραπαπά, Τ. Αγραφιώτη και Μ. Κουντούρη, για ηθική αυτουργία στην εγκληματική επίθεση μιας ομάδας χουλιγκάνων κατά της Αστυνομίας, πέρυσι, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός νεαρού αστυνομικού, του Γ. Λυγγερίδη.

Παρότι τίποτε δεν συνηγορούσε στην παραπομπή των πέντε αυτών πολιτών σε δίκη, διότι το εκ προοιμίου σαθρό κατηγορητήριο που συνέταξε μια άπειρη εισαγγελέας δεν κατόρθωσε να «δέσει» με πραγματικά στοιχεία την εμπλοκή τους στην υπόθεση του θανάτου του αστυνομικού, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται πλέον ενώπιον μιας δίκης. Με άθλιες, παντελώς ανήκουστες, κατηγορίες.

Γιατί συνέβη αυτό; Διότι το δικαστικό συμβούλιο, το οποίο συγκλήθηκε για να εξετάσει την εισαγγελική πρόταση, αντί της προφανούς απαλλαγής τους, την έκανε… ομόφωνα δεκτή! Σε χρόνο – ρεκόρ. Παγκόσμιας «ακτινοβολίας».

Διάβαζαν 2.000 σελίδες την ημέρα…

Προσέξτε, παρακαλώ, και βγάλτε συμπέρασμα: το δικαστικό συμβούλιο έκανε δεκτή την πρόταση μέσα σε… 18 ημέρες από την ημέρα που του υποβλήθηκε η εισαγγελική πρόταση. Σιγά το πράγμα, θα σκεφτεί κάποιος. Δύο εβδομάδες και κάτι, είναι πολύς χρόνος. Πολύς; Για να δούμε αν αρκούν 18 ημέρες για να διαβαστούν οι… 35.000 σελίδες της δικογραφίας και να εξεταστεί και το λοιπό αποδεικτικό υλικό. Λογικά, οι άνθρωποι αυτοί – το τριμελές συμβούλιο δηλαδή – θα πρέπει να διάβαζαν περίπου… 2.000 σελίδες ημερησίως!!!

Κοιμούνταν καθόλου; Ξεκουράζονταν; Ετρωγαν; Ασχολούνταν με τον εαυτό τους; Δύσκολο μου ακούγεται αν έχεις να διαβάσεις τέτοιο όγκο εγγράφων – αναλογεί περί τις 700 σελίδες την ημέρα για τον καθένα τους.

Βιονικοί δικαστές, το δίχως άλλο. Και τόσο διαφορετικοί από τους συναδέλφους τους. Διότι προσέξτε, επίσης, διαπιστώσεις που έχει κάνει η Παγκόσμια Τράπεζα, που έστειλε επειγόντως στα μέρη μας, πέρυσι τέτοιο καιρό, ομάδα συμβούλων της να μελετήσει την ελληνική Δικαιοσύνη και ειδικότερα το «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»: στη χώρα μας αναλογούν 37 δικαστές ανά 100.000 κατοίκους, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι 17 δικαστές ανά 100.000 κατοίκους. Στην Ελλάδα όμως για μια απόφαση δικαστηρίου απαιτούνται κατά μέσο όρο πάνω από 1.600 ημέρες!!!

Βγάλτε συμπέρασμα, λοιπόν, για το τι («μαγείρεμα») έγινε με την απόφαση του Τριμελούς Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Οι άνθρωποι δεν υπερέβησαν μόνο τα ανθρώπινα όρια, συναγωνίστηκαν τον Γιουσέιν Μπολτ και τον έκαναν να φάει τη σκόνη τους!

Η… χελώνα έγινε λαγός

Και αν δεν αρκούν αυτά, μπορώ να παραθέσω και άλλα στοιχεία. Σύμφωνα με δεύτερη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εκπονήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ελληνικής Κυβέρνησης, στα ελληνικά δικαστήρια απαιτούνται 1.400 ημέρες μέχρι την τελεσιδικία μιας απόφασης επί ποινικών υποθέσεων. Και… 1.711 ημέρες από την κατάθεση μιας αστικής φύσεως αγωγής μέχρι την εκτέλεση της δικαστικής απόφασης επ’ αυτής. Τούτων δοθέντων, η Παγκόσμια Τράπεζα, ύστερα από ώριμη σκέψη και αφού μελέτησε όλα τα στοιχεία, κατέταξε τις επιδόσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης στην… 146η θέση παγκοσμίως!!!

Πληροφοριακά αναφέρω ότι οι χώρες της υφηλίου είναι εν συνόλω 204…

«Διαμαντάκια» άλλων εποχών

Η πλάκα είναι ότι στο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών με το οποίο παραπέμπονται οι πέντε που προαναφέρω, μόνο 7 σελίδες από τις 700 του βουλεύματος τους αφορούν! Και μέσα σε αυτές τις 7 σελίδες υπάρχουν μερικά «διαμαντάκια», τα οποία παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Καταδικασμένες πολιτικά και ιστορικά. Οπως, για παράδειγμα, γίνεται λόγος για ένα επιχείρημα αθωότητας που προβάλλει ο «κατηγορούμενος» Β. Μαρινάκης, το οποίο λέει «δεν αξιολογείται στο παρόν διαδικαστικό στάδιο, αλλά θα σταθμιστεί μεταγενέστερα»!!!

Πότε «μεταγενέστερα», δεν προσδιορίζει, αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως «θα σταθμιστεί» στη δίκη που θα ακολουθήσει!

Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εμένα μου χτύπησαν καμπανάκια. Θυμήθηκα ότι αυτή ήταν μια προσφιλής τακτική του αλησμόνητου Μίμη Παπαγγελόπουλου, που ήταν της άποψης επί ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν τρέχει και τίποτε να ασκηθεί μια δίωξη, κι ας τα βρει μετά – ο διωκόμενος – στα δικαστήρια!

Αντιγράφει, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις πρακτικές της κυβέρνησης Τσίπρα;

Βέβαιη η αποτυχία τους

Τις αντιγράφει, και με τον χειρότερο τρόπο, πρέπει να σας πω. Δεν μας στηρίζει επαρκώς, όσο θα θέλαμε τέλος πάντων, το «Συγκρότημα»; Μας κάνει κριτική το Mega ή το in.gr; Τράβα μια (δικαστική) «ομηρία» του Μαρινάκη να έχει να πορεύεται, μήπως και συνετιστούν οι κάτω απ΄ αυτόν και αναγνωρίσουν ότι «σαν τον Κυριάκο δεν έχει». Οπως ακριβώς τον αγιογραφούν και τα «σεσημασμένα»… ΦΕΚ, που συντηρούμε, με πάσης φύσεως «παροχές».

Καμία πρωτοτυπία. Διότι αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται τώρα δεν είναι παρά μια επανάληψη των όσων συνέβησαν το 2016-2017, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οταν η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό της τον ΔΟΛ, προκειμένου να μας πειθαναγκάσει να πάψουμε να της ασκούμε κριτική. Με εκβιασμούς, με διώξεις, με απειλές, με τραμπουκικές μεθοδεύσεις, με οικονομικό στραγγαλισμό – μέχρι και κατάσχεση των εισπράξεων από το πρακτορείο Τύπου έκαναν καθημερινά για να σταματήσει η έκδοση των «ΝΕΩΝ» και του «ΒΗΜΑΤΟΣ». Και πάντα με την «πρόθυμη» Δικαιοσύνη ως όπλο. Οπως και τώρα.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι μέθοδοι μένουν ίδιες. Το κακό για τους σημερινούς είναι ότι δεν τους δίδαξαν τίποτε το παρελθόν και η τύχη που είχαν οι προηγούμενοι που αποπειράθηκαν να ποδηγετήσουν το Συγκρότημα. Αλλά θα αποτύχουν, είναι βέβαιο…