Μέρος της παράδοσής μας

16:40 9/5/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Κυκλοφορεί τελευταία ένα αστείο, που νομίζω ότι αξίζει να διαδώσουμε, γιατί είναι και πολύ σύντομο, μόλις τρεις λέξεις: διεθνοποίηση του Κυπριακού. Το έκανε γνωστό προ καιρού ο Αντώνης Σαμαράς, σε ομιλία του κατά την παρουσίαση βιβλίου. Ωστόσο δεν είναι βέβαιο ότι το είπε ως αστείο, διότι, από όλη την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού, υποψιάζομαι ότι ο κ. Σαμαράς ίσως νομίζει ότι

ο Σπύρος Κυπριανού βρίσκεται ακόμη εν ζωή.

Ομως το αίτημα της διεθνοποίησης πρώτος το έθεσε ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, σε ομιλία του της 22ας Απριλίου. «Πρέπει να καταδείξουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση», είπε, «αλλά και στη διεθνή κοινότητα, πρωτίστως δε στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες τους διότι ανέχθηκαν και ανέχονται για τόσες δεκαετίες τις επιπτώσεις της τουρκικής εισβολής και κατοχής στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας». Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται και από τους δημοσιογραφικούς εκφραστές του λαϊκισμού, ενόψει μάλιστα θλιβερών επετείων, καθώς συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και είκοσι από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν.

Ολοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, όπως ξέρουν να την κάνουν. Παράλληλα όμως παρατηρείται και μια σχετική κινητικότητα, όπως κάποιες αναφορές περί Κυπριακού στις ευρωπαϊκές αποφάσεις, επίσης η πρόσφατη επίσκεψη της Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, καθώς και τα ταξίδια της ειδικής απεσταλμένης του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Υπάρχει περίπτωση αυτά να έχουν κάποιο αντίκρισμα στην ουσία του κυπριακού ζητήματος; Ούτε μισή, μην αυταπατάσθε. Κατ’ αρχάς, η ειδική απεσταλμένη είναι του γ.γ. και όχι του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οσο για τις αναφορές στις ευρωπαϊκές αποφάσεις, έχουν την αξία που είχαν πάντα. Ακόμη και αν αυτά τα ονομάσουμε χαριστικά «κινητικότητα», δεν επηρεάζουν την ουσία του ζητήματος. Αποσκοπούν κυρίως στη στήριξη της κυβέρνησης στη Λευκωσία, επειδή με την κατάσταση στην περιοχή η εσωτερική σταθερότητα στην Κύπρο είναι απαραίτητη. Για να καταλάβουμε όμως αυτή την ανάγκη, πρέπει να εξετάσουμε τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης.

Ο κ. Χριστοδουλίδης, του οποίου η κυβέρνηση βασίζεται στην κοινοβουλευτική στήριξη του ΔΗΚΟ, έχει υποχρεωθεί να κάνει αναστροφή 180 μοιρών στην πορεία του. Υποχρεώθηκε, κατ’ αρχάς, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να κατεδαφίσει το οικοδόμημα που είχε στηθεί για την παροχή χρηματοοικονομικών υπηρεσιών (και διαβατηρίων) στους ρώσους ολιγάρχες. Ηταν ο ίδιος που είχε συμβάλει ως υπουργός Εξωτερικών στη δημιουργία αυτής της κατάστασης, ενώ τώρα αναγκάζεται να τη μαζέψει και μάλιστα υπό την αυστηρή επίβλεψη αμερικανών και βρετανών ειδικών σε ρόλο οιονεί «τρόικας». Επίσης, επειδή η σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης καταπίνει το Κυπριακό, που περνά στο στοκ με τα αζήτητα και τις επιστροφές, ο κ. Χριστοδουλίδης υποχρεώνεται να ζητάει την αναβίωση των συνομιλιών για το Κυπριακό, από το σημείο μάλιστα που είχαν σταματήσει προ επταετίας, με δική του ευθύνη!

Να προσθέσω στην εικόνα τις ατυχέστατες επιλογές του για τη στελέχωση της κυβέρνησης, την αδράνειά του (προέκταση της αμηχανίας που έχει μονίμως στο πρόσωπο), την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών του, καθώς και τον πρωτοφανή εμφύλιο μεταξύ γενικού εισαγγελέα και γενικού ελεγκτή. Γίνεται αντιληπτό, επομένως, το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο κ. Χριστοδουλίδης. Δυστυχώς για την Κύπρο, ο Πρόεδρός της δεν έχει το βάρος ως προσωπικότητα για να αντεπεξέλθει. Πάντα ήταν του παρασκηνίου και της πλαγίας οδού. Το δε επικοινωνιακό χάρισμά του εξαντλείται στη δυνατότητα να αποκοιμίζει το κοινό με τον λόγο του. Ο κ. Χριστοδουλίδης απεδείχθη Τοσοδουλίδης – δυσάρεστο αλλά αληθινό. Δεδομένου, λοιπόν, ότι στην Κύπρο ανεβαίνει το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, καταβάλλεται μια προσπάθεια από Αθήνα και Βρυξέλλες, ενόψει ευρωεκλογών, για τη στήριξη της κυβέρνησης.

Βέβαια, το εθνικό χρέος μας, όπως ορίζεται από τους επιτηδευματίες που ζουν από τα «εθνικά» και κατέχουν το ελληνόμετρο, λέει ότι δεν πρέπει ποτέ να παραδεχόμαστε την πραγματικότητα, ιδίως όταν είναι εις βάρος μας. Βλέπετε, το Κυπριακό είναι πια μέρος της παράδοσής μας και ως τέτοιο εμείς οφείλουμε να το συντηρούμε, δηλαδή να κρατάμε την πληγή ανοιχτή…