Μία από τα ίδια

18:17 31/12/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Μία από τα ίδια

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά…», λίγες μόνο ώρες έμειναν μέχρι να μας αφήσει… χρόνους αυτό το περίεργο 2024, που όσο να πεις, δεν μας κληροδότησε και πολλά να το θυμόμαστε και στο μέλλον. Να λέμε δηλαδή, «θυμάσαι το 2024, τι ωραία περνούσαμε;». Ή «εκείνο το 2024, ήταν έτος-σταθμός για τη ζωή μας». Γιατί δεν ήταν. Τι ήταν; Μία από τα ίδια. Ούτε η ζωή μας έγινε καλύτερη, αλλά ούτε και χειροτέρεψε. Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε. Δεν έγινε πιο ασφαλής, αλλά ούτε και περάσαμε τίποτε φρίκες, να πέφτεις αποβραδίς στο κρεβάτι και να

μην ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Δεν είχαμε σοβαρές τραγωδίες ως έθνος, αλλά ο απόηχος από την τραγωδία των Τεμπών εξακολούθησε να μας σφίγγει την ψυχή.

Δεν είχαμε θεαματικές βελτιώσεις σε αυτό το τριγωνικό φάσμα, κράτος – θεσμοί – διακυβέρνηση, αλλά ούτε γεγονότα που να σε κάνουν να αναρωτηθείς για το πού θα καταλήξει αυτό το πράγμα, και να αρχίσεις να αμφιβάλλεις σοβαρά για την ποιότητα των θεσμών, την αυτονομία και την απρόσκοπτη λειτουργία τους, και εν τέλει την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας μας. Ακόμη κι αν δεν βρήκε την κάθαρσή του το σκάνδαλο των υποκλοπών, αυτό σε τίποτε δεν ακυρώνει τη μέγιστη αλήθεια ότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι μια καλή δημοκρατία, άξια να συμπεριλαμβάνεται στις προηγμένες δυτικές δημοκρατίες. Αγαθό ανεκτίμητο. Priceless που λένε και στην εύανδρο Ηπειρο.

Η κυριαρχία της γκρίνιας

Hμασταν ευχαριστημένοι από τη ζωή μας το 2024; Και ναι και όχι. Η παρατεταμένη ακρίβεια, η συνεχής και εν πολλοίς άδικη για τους ανθρώπους της συζήτηση περί υποβάθμισης της υγείας, η κατάσταση στην παιδεία, το καθημερινό δράμα στους δρόμους για να φτάσεις έγκαιρα στη δουλειά σου ή να επιστρέψεις σπίτι σου, τα σποραδικά, είναι αλήθεια, κρούσματα σοβαρής εγκληματικότητας, κι από κοντά αυτή η τρέλα των γυναικοκτονιών, σου δημιουργούν μια δυστοπική εικόνα κοιτάζοντας προς τα πίσω. Ειδικά αν αθροίσεις και τις τρομερές καταστροφές, χειμώνα – καλοκαίρι, κυρίως καλοκαίρι, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Αποτέλεσμα; Μας κατακυρίευσε η γκρίνια. Το «πού είναι το κράτος» και το «δεν υπάρχει κράτος» ήταν τα δύο «μότο» που επικράτησαν το 2024, λες και το «κράτος» έχει κανένα όφελος να απουσιάζει από εκεί που οφείλει να είναι παρόν. Για να προλάβει – κυρίως. Γιατί αφού εκδηλωθεί μια καταστροφή, λίγη σημασία έχει «πού είναι».

Ενα αυτό. Και ένα δεύτερο, ας ρίξουμε και μια ματιά γύρω μας. Μην ομφαλοσκοπούμε διαρκώς. Ισως δούμε «πού είναι το κράτος», κάθε φορά που εκδηλώνεται μια τέτοια καταστροφή αλλού. Σε μια άλλη χώρα στην Ευρώπη ή σε μια άλλη ήπειρο. Θα διαπιστώσουμε ότι και εκεί αναρωτιούνται οι άνθρωποι «πού είναι το κράτος», όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μεγάλη φυσική καταστροφή…

Επειδή ο καθένας μας έχει την απαίτηση να βρίσκεται δίπλα του ένα ασθενοφόρο, μια πυροσβεστική, ένας διασώστης, ένα περιπολικό της αστυνομίας, ένα σκάφος του λιμενικού, τη στιγμή που του παρουσιάζεται το – που για εκείνον είναι ΤΟ – πρόβλημα…

Με την πολιτική δεν πλήττεις ποτέ

Και η πολιτική, το 2024; Δόξα τω Θεώ, το βγάλαμε το ψωμάκι μας τη χρονιά που ολοκληρώνεται απόψε. Ισως θα πρέπει να νιώθουμε οι πιο ικανοποιημένοι των Ελλήνων εμείς οι δημοσιογράφοι, διότι ούτε τα γεγονότα έλειψαν, ούτε οι ανατροπές. Και εκλογές είχαμε, και ανελέητες κόντρες, και σοβαρές αναταράξεις. Επιβεβαιώθηκε ο κανόνας, ότι η πολιτική στην Ελλάδα δεν θα σε αφήσει ποτέ να πλήξεις. Αν τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν την άνοδο στην εξουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, και κυρίως η σαρωτική του νίκη στις εκλογές του 2023, δημιούργησαν εξαιτίας και της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ την αίσθηση ότι η πολιτική μας ζωή εισέρχεται σε φάση που προσομοιάζει με ανάλατη κολοκυθόσουπα, ευτυχώς για μας ήρθαν έναν χρόνο μετά οι ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024, τα πάνω κάτω και όλα απέκτησαν μια… αντικανονική «κανονικότητα».

Η νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, έφερε το ΠΑΣΟΚ του Νικ. Ανδρουλάκη σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης και η πολιτική ζωή της χώρας φαίνεται να αποκτά μια ισορροπία. Με το ΠΑΣΟΚ να δείχνει αποφασισμένο να διευρύνει την επιρροή του στο εκλογικό σώμα έτσι ώστε μεσοπρόθεσμα να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Για να συμβεί αυτό, χρειάστηκε να αμφισβητηθεί ευθέως ο Νίκος Ανδρουλάκης και να αποτελέσει η επανεκλογή του αφετηρία για μια διαφορετική πορεία του κόμματος. Ζητούμενο τώρα είναι το αν και κατά πόσον θα μπορέσει να εδραιώσει τη διακηρυγμένη πρόθεσή του, να φέρει το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά εξουσίας…

Το πρόσωπο της χρονιάς

Αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να παραμένει ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, κατά την άποψή μου, το πρόσωπο της χρονιάς στην πολιτική ζωή της χώρας είναι αναμφισβήτητα ο Στέφανος Κασσελάκης. Η θυελλώδης είσοδός του το 2023, όταν επέτυχε να νικήσει με χαρακτηριστική άνεση, την εκλογή του ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, συνοδεύτηκε με μια εξίσου θυελλώδη παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος, για να ολοκληρωθεί 11 μήνες αργότερα, με μια νέα διάσπαση του κόμματος. Θύμα εν τέλει και ο ίδιος του lifestyle το οποίο χρησιμοποίησε για να νικήσει τους αντιπάλους του στη μάχη του ’23 για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτέλεσμα; Δημιούργησε το τέλειο άλλοθι προκειμένου τα στελέχη της γραφειοκρατικής κομματικής πλειοψηφίας να τον εξοβελίσουν από το κόμμα, χρησιμοποιώντας πρακτικές που παρέπεμπαν ευθέως σε σταλινικές μεθόδους. Ακριβώς επειδή δεν κατάφερε να αντιληφθεί εγκαίρως ότι στην πολιτική αυτή η στρατηγική έχει όρια. Το κακό όμως είναι ότι ακολουθεί μονότονα την ίδια πορεία, και δι’ αυτού του τρόπου ουσιαστικά υπονομεύει το νέο κομματικό του εγχείρημα, με το οποίο επιχειρεί να επανέλθει στο προσκήνιο…

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον…

Και μια γενική παρατήρηση (με αφορμή όσων απασχολούν εσχάτως την κουτσομπολίστικη πλευρά της πολιτικής, γιατί υπάρχει και αυτή): αυτοί που μετέρχονται της πολιτικής, αυτοί που την υπηρετούν, είναι άνθρωποι. Ζουν ανάμεσά μας. Δεν προέρχονται ούτε από άλλη χώρα, ούτε από άλλη ήπειρο. Είναι μέλη της κοινωνίας μας. Κατά κανόνα όταν αποφασίζουν να εκτεθούν δημοσίως προκειμένου να διαχειριστούν τα κοινά, είναι πρόσωπα τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν διακριθεί. Είτε επαγγελματικά, είτε κοινωνικά. Εξού και η κοινωνία η οποία τους αναθέτει να την εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο, ουσιαστικά δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επιδοκιμάζει με την ψήφο της, την εν γένει πορεία και την έως τότε στάση τους απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αλλά από τη στιγμή εκείνη, που οι πολιτικοί μετακινούνται στο κέντρο της προσοχής όλων, συμβαίνει αυτό, που συμβαίνει πάντα όταν ανάβει ένας προβολέας: συγκεντρώνονται πάνω του κάθε λογής έντομα. Και ο πολιτικός πρέπει να είναι σοβαρά προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς, που τον περιβάλλουν. Ολους τους πειρασμούς. Ορισμένοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Αυτοί οι τελευταίοι από συγγνωστή αμέλεια, που λένε και οι δικηγόροι, είναι τα συνήθη θύματα επιτήδειων που εκμεταλλεύονται την πλάνη τους.

Να τους λιθοβολήσουμε; Να το κάνουμε, δεν έχω αντίρρηση, αλλά όσοι αποφασίζουν να το επιχειρήσουν, ας έχουν κατά νου ότι για την κοινωνία που τα βλέπει όλα αυτά και ασφαλώς κρίνει αναλόγως, ισχύει το ευαγγελικό «ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω»…