Ο Δημήτρης Μπασλάμ συστήνει τον «Αγησίλαο»

18:38 17/12/2018 - Πηγή: Τα Νεα

Μετά από 3 χρόνια παραστάσεων σε Θεσσαλoνίκη και Αθήνα, η εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση «Ο Αγησίλαος» του Δημήτρη Μπασλάμ, επέστρεψε κάθε Κυριακή στο θέατρο Μικρό Χορν ( Αμερικής 10, Αθήνα, είσοδος 6-8 ευρώ).

Το έργο «Ο Αγησίλαγος» είναι μια «χαρούμενη πολύχρωμη γιορτή», ένα μουσικοθεατρικό παραμύθι που δημιούργησε

ο Δημήτρης Μπασλάμ (εμπνευσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του και το μουσικό CD που αγάπησαν τα παιδιά) και το οποίο έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Δεν είναι μόνο κουκλοθέατρο, δεν είναι μόνο μουσική ή θεατρική παράσταση. Είναι όλα τα παραπάνω μαζί.

Ο «Αγησίλαγος» αναπτύσσεται σε πρώτο επίπεδο γύρω από το θέμα της ισορροπημένης διατροφής και του υγιεινού τρόπου ζωής. Ο συγγραφέας, μέσα από τις περιπέτειες του καλοφαγά μάγειρα λαγού, μας κάνει ένα ευχάριστο μάθημα διατροφής, δίχως όμως τη διάθεση για διδακτισμό και ηθικολογία. Παράλληλα, σε ένα δεύτερο επίπεδο μας μιλάει για την πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας και τη θέση του καθένα σε αυτήν. Σε ένα σύνολο που εμπεριέχει όλους τους ανθρώπους και τις φυλές.

Οι κούκλες, δια χειρός Δήμητρας Γιοβάνη, παίρνουν σάρκα και οστά από τους ηθοποιούς. Η σπιρτάδα και η αμεσότητα του κειμένου και των ηθοποιών είναι τέτοια που οι κούκλες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια των μικρών θεατών, παρόλο που οι ηθοποιοί που τις κινούν βρίσκονται σε κοινή θέα. Επί σκηνής, είναι τρεις ηθοποιοί, οι οποίοι με απόλυτο συντονισμό και χάρη περνάνε από τον ρόλο του αφηγητή, στο ρόλο του εμψυχωτή, δίνοντας στην περιπέτεια του Αγησίλαγου ακόμα μεγαλύτερη δράση. Επί σκηνής, βρίσκονται επίσης και δύο μουσικοί οι οποίοι σχολιάζουν και τραγουδούν τα παθήματα του κυρίου Αγησίλαγου, ντύνοντας μουσικά την ιστορία.

Ο Δημήτρης Μπασλάμ μιλάει στα «Νέα» για την επιτυχία της παράστασης, τα μηνύματά της και το παιδικό θέατρο.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;

Θεωρώ πως οι κούκλες είναι μια πάρα πολύ καλή συνθήκη για τα μικρά παιδιά. Υπάρχει μια de facto αγάπη για αυτές. Μια οικειότητα. Λειτουργεί ακόμα και με τους ενήλικες.

Υπάρχει αυτή η μαγική στιγμή της εμψύχωσης που οι κούκλες σε μεταφέρουν στον κόσμο τους. Πίνοντας λοιπόν, έναν ωραίο καφέ με τη Δήμητρα Γιοβάνη, η οποία έφτιαξε τις κούκλες, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσω και σε ένα δικό μου έργο.

Στην τρίτη της πια σεζόν η παράσταση τι προκλήσεις αντιμετωπίζει;

Η μεγάλη πρόκληση είναι για εμάς τους ίδιους να κρατήσουμε το ενδιαφέρον μας για την παράσταση. Με μικρές αλλαγές και διορθώσεις που έτσι κι αλλιώς κάνουμε, το καταφέρνουμε προς το παρόν.

Πώς συναντιούνται επί σκηνής το κουκλοθέατρο, το κανονικό θέατρο και η μουσική;

Φτιάχνουμε στην ουσία έναν κόσμο ανάμεσα στον ρεαλισμό και το παραμύθι. Οι κούκλες συνδιαλέγονται με τους ηθοποιούς και τους μουσικούς. Η μουσική είναι ο κρίκος, η γλώσσα που επικοινωνούν καλύτερα. Για αυτό και τραγουδούν. Όλοι μαζί.

Το ζήτημα της υγιεινής διατροφής είναι κρίσιμο και ειδικά για τα σύγχρονα παιδιά. Πώς προσπαθείτε να τα ευαισθητοποιήσετε ώστε να έχουν σωστά διατροφικά πρότυπα;

Η διατροφή είναι ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, όχι μόνο των παιδιών. Προσωπικά, αναφέρομαι στο θέμα με μικρά παραδείγματα, όπως κάνω και για όλα τα πράγματα που θέλω να εστιάσω την προσοχή κάποιου. Ακόμα και των ενηλίκων. Στην περίπτωσή μας με το παράδειγμα του κυρίου Αγησίλαγου. Η μονομανία του τον οδήγησε σε ουκ ολίγα προβλήματα. Η διατροφή του τον επηρεάζει τόσο ώστε να του αλλάξει το χρώμα. Τον μετατρέπει σε κάτι αφύσικα μονόχρωμο.

Πέρα από την υγιεινή διατροφή, επίσης το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας διαπερνάει την παράσταση.

Oι μονομανίες είναι τοξικές. Οδηγούν αυτομάτως στην μονοχρωμία και στην περιθωριοποίηση. Ας θεωρήσουμε αυτό ως ελάχιστο δεδομένο. Ακόμα και μικρή κουβέντα με τα παιδιά σχετικά με την ιστορία του Λαγού ξεδιπλώνει πολύ καλύτερα νομίζω την σκέψη τους επί του θέματος. Έστω και ως μια σκέψη που θα ανθίσει αργότερα.

Συχνά το παιδικό θέατρο προκειμένου να περάσει τα απαραίτητα μηνύματα στα παιδιά, καταφεύγει σε διδακτισμό. Εσείς προσπαθείτε όμως να πάρετε αποστάσεις από αυτό. Πώς τα καταφέρνετε;

Το παιδικό θέατρο καταφεύγει σε πολλά αχρείαστα και μη ουσιώδη. Εύκολες λύσεις για εύκολα θεάματα. Μόνο έτσι μπορώ να το δω. Ακόμα και στα βιβλία. Όλα στον βωμό των χρήσιμων βιβλίων. Ο σκοπός και το ηθικό δίδαγμα γραμμένος ακόμα και στο εξώφυλλο. Απαραίτητο, αλλά μόνο στα εγχειρίδια και στα εκπαιδευτικά βιβλία. Τα παραμύθια όμως, είναι ένας κόσμος με παραπάνω από μία ανάγνωση. Προσωπικά, παίρνω τις αποστάσεις μου λέγοντας απλώς, μια ιστορία όσο πιο ευφάνταστα μπορώ. Δημιουργώντας χαρακτήρες που εμπλέκεσαι συναισθηματικά μαζί τους . Είναι πολύ καλύτερο.

Οι κούκλες τι επιπλέον προσφέρουν στην παράστασή σας σε σχέση με ένα κλασικό θεατρικό παιδικό έργο;

Όπως είπα και παραπάνω, αυτόν τον πολύχρωμο κόσμο που σε ρουφάει μέσα του.