Ο παστουρωμένος πρωθυπουργός και ο κουμπουροφόρος πρόεδρος

21:06 2/5/2023 - Πηγή: Τα Νεα

Τον Μάρτιο του 2018 σοκαρισμένο το πανελλήνιο παρακολούθησε τον Ιβάν Σαββίδη να εισβάλει στο γήπεδο με ένα εμφανέστατο όπλο στη μέση του. Η εικόνα και το βίντεο μάλιστα έκαναν τον γύρο του κόσμου, όπως ήταν αναμενόμενο, και έτριβαν τα μάτια τους στο εξωτερικό βλέποντας έναν πρόεδρο ευρωπαϊκής ομάδας να εισβάλει ένοπλος στον αγωνιστικό χώρο.

Ήταν μια κίνηση με προκλητικό συμβολισμό, γιατί το μήνυμα προς τους οπαδούς ήταν σαφές: ο πρόεδρος άμα χρειαστεί τραβάει και κουμπούρι για την ομάδα.

Ο Σαββίδης έκανε κάτι που δεν είχε τολμήσει να κάνει ούτε ο Πάμπλο Εσκομπάρ που ως γνωστόν ήταν

και ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας στην Κολομβία, αλλά με όπλο μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεν εμφανίστηκε ποτέ…

Και ενώ θα περίμενε κανείς να υπάρξει η πιο αυστηρή καταδίκη, σε όλα τα επίπεδα, μιας τέτοιας πρωτοφανούς χειρονομίας, εντούτοις για άλλη μια φορά η δικαιοσύνη το έπαιξε «Πόντιος Πιλάτος».

Η δίκη πήρε άπειρες αναβολές για να φτάσουμε στην τελική εκδίκαση και ουσιαστικά αθώωση του Ιβάν Σαββίδη, με τους μάρτυρες να τα μασάνε, να αλλάζουν καταθέσεις και να υποστηρίζουν ότι «δεν έγινε και τίποτα».

Και το δικαστήριο «σαν έτοιμο από καιρό» πείστηκε ότι το να μπουκάρεις με κουμπούρι σε αθλητικό χώρο είναι τόσο φυσιολογικό όσο το να πάρεις ομπρέλα όταν βρέχει.

Βοήθησε βέβαια σε αυτό και το γεγονός ότι ήταν αυτή η κυβέρνηση που, παραμονές των εκλογών αλλά και παραμονές της δίκης, έσπευσε να περάσει τροπολογία με την οποία η «απλή» εισβολή κάποιου στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό τη διατάραξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ή την πρόκληση επεισοδίων δεν συνιστά πλέον ποινικό αδίκημα από μόνη της, παρά μόνο εάν αυτός που εισβάλλει έχει σκοπό να κάνει συγκεκριμένη βιαιοπραγία.

Πιο «φωτογραφική» διάταξη για την αθώωση της μπούκας με το κουμπούρι του Ιβάν Σαββίδη δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που η δικαιοσύνη στην εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη το παίζει «Πόντιος Πιλάτος» σε θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο.

Γιατί με τον ίδιο τρόπο κινήθηκε αυτή η κυβέρνηση σε όλα τα κρίσιμα προβλήματα του ποδοσφαίρου και όλες τις φορές όπου κλήθηκε να πάρει πραγματικά θέση.

Το έδειξε όταν δεν θέλησε να κάνει τίποτα για να αντιμετωπιστεί το σκάνδαλο της πολυϊδιοκτησίας.

Το έδειξε όταν άφησε την ΕΠΟ να λειτουργεί ως παραμάγαζο συγκεκριμένων κέντρων και άφησε τη διαιτησία να γίνει συνώνυμη με το «στήσιμο» παιχνιδιών.

Το έδειξε όταν επί των δικών της ημερών είχαμε δύο ακραία παραδείγματα οπαδικής βίας που οδήγησαν σε θανάτους οπαδών, με την κυβέρνηση να μην θέλει να συγκρουστεί με τους παράγοντες που συντηρούν τη δολοφονική οπαδική βία.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής μιας κυβέρνησης που όταν έλεγε «μην με μπλέκετε με τα ποδοσφαιρικά», εννοούσε ότι διεκδικεί το δικαίωμα να εμπλέκεται αυτή όποτε το θελήσει, «κλείνοντας το μάτι» σε συγκεκριμένους ποδοσφαιρικούς παράγοντες.

Και εάν μέχρι πέρυσι διάφορα… παρατράγουδα μπορούσαν να τα αποδίδουν στον Γρηγόρη Δημητριάδη, πλέον από τη στιγμή που ο… ωτακουστής ανιψιός «έφυγε από το κάδρο» και δεν είναι ο κυρίαρχος του Μαξίμου, η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Γιατί μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η αυτή η αθώωση Σαββίδη γίνεται τώρα, λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές.

Γιατί το πολιτικό και εκλογικό πρόβλημα της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη ακούει στο όνομα Βόρεια Ελλάδα, εκεί όπου πολιτικοί όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος «μαζεύουν» μεγάλο μέρος από τη δεξιά ψήφο.

Η αθώωση του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, που είναι άφαντος από τη χώρα εδώ και πάνω από τρία χρόνια, σε αυτό το πολιτικό πρόβλημα προσπαθεί να απαντήσει.

Μόνο που αυτό δεν έχει καμιά σχέση ούτε με «θεσμικότητα», ούτε με πρόοδο, ούτε με «επιτελικό κράτος».

Ουσιαστικά, η αθώωση του Ιβάν Σαββίδη δεν είναι παρά η ολοκλήρωση της συναλλαγής της κυβέρνησης Μητσοτάκη με ένα ποδοσφαιρικό μεγαλοπαράγοντα με την ελπίδα ότι αυτό θα έχει κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα.

Αδιαφορώντας για το μήνυμα που στέλνει η αθώωση, για τη νομιμοποίηση πρωτοφανών πρακτικών, για τον πραγματικό ηθικό κίνδυνο από «φωτογραφικές» διατάξεις που νομιμοποιούν παραβατικές συμπεριφορές.

Μόνο που αυτό δεν είναι ηγεσία, ούτε διακυβέρνηση.

Είναι η θλιβερή εικόνα ενός παστουρωμένου πρωθυπουργού…